Die man met die geel oë. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ bevelvoerder. “U sou ook, kolonel. Sy was baie mooi en . . .”

      “Dankie, Böhm, maar ek dink nie ons smaak stem ooreen nie.” Die kolonel se nek word rooi.

      “Soos u sê, kolonel,” sê Böhm droog, gedagtig aan die kolonel se lywige gade.

      “En nadat jy jou simpel gefuif en in hoeveel gevegte was, jaag jy deur ’n padblokkade en gooi die brigadier se motor om, en jy doen dit só deeglik dat dit ’n algehele wrak is.”

      “Ja, kolonel.”

      “En toe jy netnou nugter word, wil jy dros.”

      Die laaste vlammetjie van hoop sterf in die kolonel toe die antwoord dadelik kom: “Ja, kolonel.”

      “En dit alles doen jy in uniform!”

      “Nee, kolonel. Nie alles nie. In die woonstel . . .”

      “Stil!” Die kolonel vind niks amusant of gevat nie. “Ek sal die saak aan die brigadier rapporteer. Nie dat dit nodig is nie. Dit is sý motor wat in die gedrang is. Tot tyd en wyl word jy . . .”

      Die telefoon skril op sy lessenaar. Hy luister, sê fronsend. “Ekskuus, generaal?” ’n Oomblik stilte. “Goed, generaal. U sê . . . hy word summier ontslaan? Dadelik? Nóú? Ja, generaal.”

      Die telefoon klap hard terug op die mik.

      “Jy hoef nie te dros nie, Böhm. Jy mag gaan. Ontvang jou summiere ontslag.” Hy sluk. Sy beste man! “Toe, wat staan jy nog? Gaan pak jou goed en gee pad voor my oë!”

      Toe kaptein Len de Groote navraag doen oor Brand Böhm, oortuig daarvan dat hy hom in arres sal vind, is hy ’n ewe verslae man toe hy hoor dat Böhm summiere ontslag gekry het en reeds weg is.

      Waarheen? Niemand weet nie, die kolonel ook nie en hy wil ook nie weet nie.

      “Kolonel, is u seker . . .?” waag die kaptein dit. “Êrens is hier iets vreemds aan die gang. Dis nie Brand . . . majoor Böhm se styl om so onverantwoordelik op te tree nie.”

      “Kaptein, hy het nie onverantwoordelik opgetree nie. Hy het krimineel opgetree. Die opdrag het van die generaal self gekom. Böhm is summier ontslaan.”

      “Maar hy moes tog ’n adres laat, nie waar nie? Sy salaris . . .”

      “Dit was gister betaaldag, kaptein. Hy het sy salaris ontvang. Die res kan deur sy bankrekening gedoen word. Sy woonadres is nie van belang nie. Is daar nog iets, kaptein?”

      “Nee, dankie, kolonel.”

      So word die ontstellende nuus ook aan Weza de Groote oorgedra.

      “Miskien slaan hy nog daar by jou uit. Laat my dadelik weet as hy by jou aankom of as hy jou dalk bel.”

      Kaptein De Groote en sy suster het geen hoop om Brand Böhm gou, indien ooit weer, te sien nie. Op daardie oomblik skuif daar ’n motor stadig langs hom in waar hy op ’n sypaadjie aanstap. ’n Ruit skuif effens af.

      “Op pad êrens heen, majoor?”

      “Ek is nie ’n majoor nie.”

      “Wel, Brand Böhm dan, as dit jou beter pas.”

      Die geel oë betrag die man op die agterste sitplek. “Ek hou nie daarvan om beskuldig te word van dinge wat ek nie gedoen het nie.”

      “Soos?”

      “Soos ’n paar duisend rand steel nie.”

      “Daardie aanklag teen jou is teruggetrek, maar die kolonel kon jou nie daarvan verwittig nie, want jy was reeds weg en het geen adres gelaat nie.” Die gryskopman glimlag. “Die brigadier het vergeet dat hy dit in sy binnesak gehad het!” Hy kyk goedig terug in die geel oë. “Op pad êrens heen?”

      “Ek het ’n afspraak.”

      “Jy loop in ’n snaakse rigting. As jy hierlangs hou, gaan jy by die tronk uitkom.” Hy maak die deur oop en sê: “Ek gaan toevallig in daardie rigting. Kom, klim in.”

      Eers toe hy al sit en die deur agter hom toeslaan, sien hy die ander man voor in die motor. Hy besef hy kyk deur getinte glas.

      “Ontmoet meneer Xavier, die man wat jou maskers gaan maak,” word daar op Engels gesê.

      Die geel oë keer terug na die man langs hom. Hy sê of vra niks nie.

      “Jy gaan dit nodig kry. ’n Hele stel van twaalf. Hy is die man wat in Hollywood maskers maak, die beste in die wêreld. Hy is spesiaal ingevoer vir die taak.”

      Dan weer in Afrikaans en onderlangs: “Soos jy sien, word geen moeite en koste ontsien nie. Jy is nog baie seker jy wil voortgaan? Wanneer die deur netnou agter jou toegaan, Böhm, moet jy weet daar is geen omdraaikans meer nie.”

      “Ek weet, en my besluit staan.”

      “Gaaf. Hier is ons. Ek gaan nie verder saam nie. Meneer Xavier sal jou vergesel. Tot siens, Böhm. Na alle waarskynlikheid sal ons mekaar nooit weer sien nie. Sterkte.”

      Hy kry ’n handdruk van die hooggeplaaste heer, klim uit en volg die Amerikaner na die deur wat deur so baie mense gevrees word. Hy kyk nie eens terug nie, en die man in die motor sien dat meneer Xavier ’n papier wys en dat die deur sonder probleme voor die mans oop- en toegaan. Brand Böhm is binne.

      “Ons kan maar ry, Charles. Kantoor toe,” beveel hy sy chauffeur en sit verlig agteroor.

      Dat die brigadier vanoggend self hier is om die twee manne te ontvang, dui vir die adjudant-offisier wat hulle na die kantoor lei daarop dat hulle belangrike mense moet wees. Die deur gaan agter hulle toe en die brigadier sowel as majoor Geyer staan op.

      Bekendstellings word gedoen, en dan sê die brigadier: “Ek laat u in die hande van majoor Geyer. U sal glad nie met die res van die personeel in aanraking kom nie. Alles wat u wil weet of hê, moet regstreeks aan majoor Geyer oorgedra word. Hierdie,” en hy wys na ’n blou telefoon, “is in regstreekse verbinding met u kwartiere. U kan maar net anderkant optel, en dit sal hier lui.”

      Hy wend hom tot die Amerikaner. “Majoor Geyer sal u nou neem sodat u kan vasstel of u alles het wat u sal benodig, meneer Xavier. Ons het ons bes gedoen om alles op u lys van benodigdhede te kry. Meneer Böhm, bly asseblief ’n paar minute agter.”

      Toe die deur agter die twee manne toegaan, pen twee paar oë mekaar vas. Dis weer die brigadier wat aan die woord is: “Behalwe die Amerikaner, is dit net ek en majoor Geyer wat weet dat jy Brand Böhm heet. Sodra meneer Xavier sy taak afgehandel het, sal jou naam heeltemal verdwyn. Jy staan van dan af as El Nino bekend.”

      ’n Ligte frons verskyn tussen die geel oë. “El Nino . . . die kind.”

      Die brigadier glimlag effens. “Ja. Dit klink onvanpas en ek het self gewonder hoekom. Maar dit het blykbaar betrekking op die verwoestende weerstoestande wat so dood en verwoesting saai oor die hele aardbol. In elk geval, jy is nou El Nino. Meneer Xavier ken nie die naam nie en mag dit nooit hoor nie. Nog iets. Jy sal in jou kwartiere ’n telefoon in die kassie langs jou bed vind. Majoor Geyer sal jou wys hoe om die kassie oop te maak. Daardie telefoon СКАЧАТЬ