Die man met die geel oë. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ blik val weer op die lêer voor hom. Dan neem hy ’n pen op, krap die naam Brand Böhm dood en skryf daarnaas: El Nino.

      Weza de Groote kyk verbaas na die man voor haar toe sy haar woonsteldeur oopmaak. Om Brand Böhm op haar drumpel te sien, en dít in die helder dag, is ongelooflik. Maar dit is hy, en sy nooi hom gul in, baie bly om hom te sien. Sy sou graag meer van hierdie man wou sien, maar hy is baie skaars; het haar nou al drie keer vir ete gevra en haar dan hoog en droog by haar woonstel gelaat sonder enige aanduiding dat dit opgevolg sou word. Wou nie eens inkom vir koffie nie, hoewel hy teen hierdie tyd moet weet dat sy meer as net koffie vir hom aan te bied het as hy daarvoor te vinde sou wees. Maar elke keer het hy op sy hak omgedraai en weggeloop, hoewel sy met vroulike intuïsie geweet het hy wou liewer bly.

      Sy hou haar nou ongeërg, maak koffie, sterk en swart en bitter soos sy weet hy dit verkies en beskou hom onderlangs. Hy is nie ’n man van vele woorde nie, hierdie majoor Böhm. Hy probeer nie ’n geselskap aan die gang hou deur oor koeitjies en kalfies te gesels nie. Inteendeel. Dit wil amper lyk asof hy heeltemal vergeet het waar hy hom bevind. Hy kyk strak voor hom teen die kombuismuur vas waar hy sommer op een van die kaste in haar beknopte kombuisie plaasgeneem het.

      Sy kry kans om hom goed te bekyk. Nie ’n man wat sommer dadelik die aandag trek nie. Tot jy in daardie geel oë vaskyk . . . Behalwe vir die opvallende kleur van sy oë, is hy op ’n eienaardige manier mooi-lelik en jy vergeet hom nooit weer as jy hom eenmaal ontmoet het nie. Dis amper met ’n soort vrees dat jy hom onthou, ’n bang gevoel gemeng met opwinding. Sy kon die man nog nie plaas nie, want hy laat jou nie toe om naby genoeg te kom nie. Maar een ding is seker: van al die mans wat sy ken, staan hy uit, intrigeer hy haar meer as wat goed is vir haar.

      Brand Böhm is die soort man wat ’n meisie liewer moet vergeet . . . as sy kan. Die probleem is net dat sy nie kan nie. Inteendeel. Hoe harder sy probeer, hoe meer dink sy aan hom. Sy het haarself al betrap dat sy planne beraam om die mens en die man van agter daardie geslote dop waarin hy skuil, uit te trek. Maar hoe kan sy begin probeer as sy hom omtrent nooit sien nie! Maar hy is vandag hier en haar hart klop vinniger. Sy gee nie om hoeveel klasse sy vandag “bunk” nie. Sy gaan hom beslis nie sê sy het oor ’n halfuur ’n klas nie, al sit hy die res van die dag so voor hom en uitstaar, en al is hy nie eens van haar teenwoordigheid bewus nie.

      “Jou koffie.”

      Die geel oë kyk eindelik op. “Jy het iets aan vandag?”

      “Nee. Niks nie,” lieg sy skaamteloos.

      “Ek kom kry jou so halfsewe vanaand.”

      Dis ’n bevel, nie ’n asseblief nie, maar sy gee nie om nie.

      “Gaan ons uiteet? Ek moet weet wat om aan te trek,” stem sy in sonder om ja te sê.

      “Dit ook, onder meer.”

      “Onder meer?” Al is sy ’n dametjie wat oor ’n paar weke haar LL.B.-graad gaan skryf, bly sy ’n vrou, en nuuskierig. “Wat beteken dit?”

      Skielik is sy klein glimlaggie daar, meer in die oë as om die mondhoeke.

      “Weet self nog nie. Ons sal maar die aand vat soos dit kom.”

      “Dit klink interessant.”

      “Bly jy dink so.”

      Hy sluk die vuurwarm koffie af en kom op sy voete. “Dankie. Tot siens.”

      Hy is uit by die deur voordat sy dit nog mooi besef, en deur haar sitkamervenster sien sy hom na die bushalte aanstap. Dan vlieg sy weg, nie om haar boeke te gryp om betyds vir haar klas te wees nie, maar om vinnig deur die aanddrag in haar kas te gaan blaai. Niks stel haar tevrede nie. Dit gaan ’n besonderse aand wees. Sy weet dit net. En ’n besonderse aand vra ’n besonderse rok.

      Sonder enige gewetenswroeging verlaat sy oomblikke later haar woonstel. Die konsensieuse regstudent is op pad stad toe om inkopies te gaan doen.

      Weza se verwagting van die aand word ook nie teleurgestel nie. Die eerste teken dat dit ’n spesiale aand gaan wees, is toe hy in volle majoor-mondering voor haar woonstel stilhou in ’n deftige motor.

      Haar verbasing is eg. Brand Böhm het nog nooit ’n motor besit nie. Hy sê altyd hy is so baie weg dat ’n motor net sal staan en vergaan. Die vorige kere het hy met die bus tot by haar gekom en dan het hulle met haar motor verder gegaan. Hy het egter elke keer, ondanks haar protes, petrolgeld agtergelaat. Maar vanaand is hy hier met ’n statusmotor.

      “Liewe land, het jy skielik ’n fortuin geërf?” vra sy half ernstig.

      “Nie geërf nie, sommer net gekry. En ons twee gaan dit alles vanaand in een aand uitjol.”

      Sy kyk hom geïnteresseerd en tog ook verward aan. “Jol” is nie juis ’n woord wat ’n mens met Brand Böhm assosieer nie. Dan sit sy behaaglik terug teen die sitplek. Dit maak nie saak van wie hy die fortuin sommer net gekry het nie en hoe groot die fortuin is wat in een aand uitgejol moet word nie. Die belangrikste is dat hy háár gekies het om mee saam te jol.

      En jol is dit. Soos die aand vorder, neem haar verbasing en verrassing in Brand Böhm toe. By die mees eksklusiewe restaurant is dit sjampanje op ys en kaviaar en kreef en net wat voorkom . . . dit moet seker ’n klein fortuintjie kos. Daar is selfs ’n orgidee by haar plek aan tafel. Tot haar verrassing is Brand Böhm ’n redelike danser. Die jollery word al lekkerder, later so lekker dat haar verrassing in ongemak begin verander. Brand Böhm begin luidrugtig raak, begin skoorsoek met die gaste aan die tafels langsaan. Hy moet te veel gedrink het, dink sy later ontsteld. En hy is nog in uniform!

      Dinge ruk handuit. Sy is verslae toe sy sien hoe sy vuis deur die lug swaai en ’n man dwarsoor die volgelaaide tafel langs hulle trek en glase en kos in alle rigtings spat. Haar skok is net so erg as dié van die vername dames en here om haar. Sulke gedrag in só ’n plek! En nou soek hy skoor met die bestuurder!

      Sy spring op, sien hoe ’n rol note in die siedende man se gesig gegooi word, en toe sy die motordeur oopmaak, is hy by haar.

      Sonder om ’n woord te praat, ry hulle tot by haar woonstel. Hy vergesel haar tot by die deur.

      “Nag, Brand.”

      Maar hy druk saam met haar by die woonsteldeur in. “Ons het gesê ons vat die aand soos dit kom.”

      “Ek wil nie . . .”

      “Jy wil.”

      Ondanks haar skok weet sy sy het verloor toe sy lippe oor hare vou. Sy probeer nie teëstribbel toe hy haar deur die donker sitkamer na die slaapkamer trek nie. Sy voel sy vingers op haar kaal skouers.

      “Brand . . .”

      “Sjuut.”

      2

      “Dis ongelooflik! Dis net ongelooflik!”

      Die kolonel se verstand weier om te aanvaar wat hy hoor. Maar al die bewyse is daar, word in ’n ellelange lys uiteengesit – van die grofste oortredings denkbaar. En almal is deur één man op één aand gepleeg, en van alle manne is Brand Böhm die skuldige! Brand Böhm, sy beste man! Dis ongelooflik!

      Sy gesig verraai nog steeds sy ongeloof toe hy ’n ruk later staan en toekyk hoe sy beste man sy verskyning voor hom СКАЧАТЬ