Die man met die geel oë. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hierdie oomblik belangrik lyk nie. Allesbehalwe. Sy uniform is, waar dit nie geskeur is nie, vuil en verkreukel. Sy hare hang in sy bloedbelope oë. Daar is plekke op sy gesig wat ’n geswolle pers kleur begin aanneem. Hy is selfs nou nog effens onvas op sy voete. Hy moet ’n bul van ’n hoofpyn hê, dis vir seker.

      “Majoor Böhm!”

      Dis meer ’n uitroep van verstomming as ’n bevel vir die slingerende man om op aandag te kom.

      Dan is hy regtig ’n majoor? dink die ander man verbaas. Gedink hy lieg sommer net.

      “Majoor Böhm!”

      Die kolonel is besig om van sy skok te herstel, en die toeskouer is bly hý is nie majoor Böhm nie. Tot sy verdere verrassing en die kolonel se hernieude ongeloof, kom daar eindelik reaksie van die man wat lyk asof hy nog in ’n waas verkeer.

      “Hou op sanik, man! My kop wil bars!”

      Nóg ’n growwe oortreding agter majoor Böhm se naam. ’n Mens praat net nie so met jou meerdere nie! Maar majoor Böhm doen dit, soos die baie ander dinge wat net nie gedoen word nie, maar wat hy reeds gedoen het!

      Terug by die basis kry kaptein Len de Groote die opdrag om majoor Böhm respektabel te kry en, sodra sy verstand nugter is, na die kolonel se kantoor te bring.

      Ook Len de Groote kan sy oë en ore nie glo nie. Hy het sy hande vol om die man met die barstende kop in ’n bad te kry en dan in die bed met minstens ses koppies swart, bitter koffie agter sy blad. Dít nadat hy die kolonel en die hele weermag in tale wat hy nie eens geweet het majoor Böhm ken nie, vertel het wat hulle kan gaan doen en waarheen hulle kan vlieg. Genugtig!

      Terwyl majoor Böhm buite aksie sy roes lê en afslaap, word die kaptein vir ’n telefoonoproep ontbied. Dis Weza . . . en die prentjie begin vir hom effens helderder word terwyl hy na haar ontstelde relaas luister. Brand Böhm het sy suster gisteraand met ’n blink, slap motor kom oplaai en die stad op horings geneem. In die vroeë oggendure is hy weer by haar woonstel uit, ten spyte daarvan dat sy haar bes probeer het om hom daar te hou.

      “Maar hoekom het jy hom dan laat gaan, in hemelsnaam! Jy kon mos nie toelaat dat so ’n smoordronk man . . .”

      “Hy was nie naastenby smoordronk nie, Len! Hy het vroeër die aand gedrink, maar hy was beslis nie dronk nie. Hy was ten volle in staat om die motor woonstel toe te bestuur ná die amok by die restaurant. En daarna . . .”

      Sy sluk. Die res hoef sy haar broer nie te vertel nie.

      “En toe hy hier uitloop, was hy vas op sy bene en doodkalm. Hy het nog gesê . . .”

      “Ja, wat? Wat het hy gesê?”

      “Dat ek van hierdie nag moet vergeet . . . heeltemal moet vergeet . . . Hy het op normale stemtoon vir my tot siens gesê en reguit na die motor gestap en doodnormaal weggetrek.”

      Len de Groote sug diep.

      “Wel, my sus, dan het hy eers regtig gaan feesvier nadat hy van jou af weg is, want ek sê vir jou hy móét smoordronk gewees het om vanoggend so ’n babelaas te hê. En sy klere was in ’n toestand! Of het dit so in die restaurant geskeur?”

      “Nee! Hy het een man bo-oor ’n tafel geslaan, maar niemand het aan hom geraak nie. Len . . . Len, wat gaan aan? Ek ken Brand nie só nie. Dis asof hy . . . berserk is . . . ’n persoonlikheidsverandering ondergaan het, of . . . of is hierdie die regte Brand Böhm?”

      Len de Groote byt op sy onderlip. Hy kan hom voorstel hoe sy sus moet voel. Sy was nog altyd ’n koelkop met mansmense, maar hy weet dat sy besonder baie van Brand Böhm begin hou het. Maar dit help nie om feite te probeer verdoesel nie. Brand het verlede nag onaanvaarbaar opgetree, en niemand ken hom goed genoeg om te weet of dit nie dalk sy ware aard is nie.

      “Ek bel jou later wanneer ek meer duidelikheid gekry het. Ek moet nou gaan, sus. Mooi bly.”

      Sy ontsteltenis is groot toe hy ’n leë bed en ook ’n leë badkamer aantref. Majoor Brand Böhm is skoonveld. Hy kon sweer die man sou vir minstens vier uur nie geweet het hy is op hierdie aarde nie.

      Dis nie vir kaptein De Groote nodig om sy vriend se verdwyning te rapporteer nie. Hy is voorgekeer toe hy probeer het om in gewone klere by die hoofhek uit te glip. En hy is reeds in die kolonel se kantoor. Die kolonel is sy selfbeheersing heeltemal kwyt ná hierdie laaste skok: dat Brand Böhm soos ’n droster en lafaard wou wegsluip!

      “Is jy van jou sinne beroof!”

      Natuurlik verwag hy nie ’n antwoord nie, en hy kry ook nie een nie. Majoor Brand Böhm lýk soos ’n man wat verlede nag baie groot makietie gehou het, maar swaksinnig is hy beslis nie. Hy kyk die kolonel nou vas in die oë, en dit lyk of die ouer man kan ontplof.

      “Weet jy wat jy aangevang het? Besef jy dat jy summier ontslag kan kry ná al jou . . . hierdie . . .” Sy woordeskat skiet te kort.

      “Ja.”

      “Ja, wie?”

      “Ja, kolonel.”

      “Verdomp, man, jy weet nie van die helfte . . .”

      “Ek weet van alles.”

      ’n Mens val nie jou kolonel in die rede nie. En jy rits nie jou oortredinge af asof jy trots is daarop nie.

      “Ek het eers die brigadier se motor onder ’n vals voorwendsel geneem . . .”

      “Gesteel, bedoel jy?”

      “Toe is ek na daardie snob-eetplek . . .”

      “Nadat jy eers ’n paar duisend rand wat in die brigadier se motor was, in jou sak gesteek het . . .”

      “Het ek?” Brand Böhm lyk ’n oomblik eerlik verward, só opreg onskuldig dat dit die kolonel gerus tot raserny kan dryf.

      “Dan het ek seker. Ek hét ’n klomp geld by my gehad, en ek weet dis beslis nie uit my bankrekening getrek nie . . .”

      “Majoor Böhm . . .” en die are bult teen die kolonel se nek, “. . . jy het die geld gesteel soos jy die motor gesteel het.”

      ’n Skouerophaal vertel dat dit nie juis veel saak maak wie se geld hy so entoesiasties geblaas het nie.

      “Toe slaan ek ’n ou oor ’n tafel wat aangehou het met my foeter . . .”

      “Volgens getuies het jý eerste begin slaan, en vir jou inligting, die man wat jy geslaan het, is ’n Duitse diplomaat!”

      “Regtig? Hoekom het hy nie so gesê nie? Ek het gedink hy is een van die kelners en wou my nie bedien nie. Ek het nie ge-”

      “In godesnaam!” Die kolonel slaan met sy vuis op die tafel. “Wie was die dame by jou?”

      “Dame?”

      Die kolonel grynslag. “Ja, ek wonder ook of sy ’n dame kan wees. As sy kans gesien het om saam met jóú . . . Wie is sy?”

      “Nie ’n benul nie. Ek het nie in haar naam belanggestel nie.”

      Die СКАЧАТЬ