Feniks. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wat hy kan gebruik.

      Die wit deur gaan oop. Joubert kyk op. ’n Vrou kom in. Sy is klein. Sy glimlag en steek haar hand uit.

      “Kaptein Joubert?”

      Hy steek sy hand uit. Die aansteker is nog daarin. Hy trek sy hand terug en verplaas die aansteker na sy linkerhand. “Dis reg,” wil hy sê, maar die sigaret is nog in sy mond. Hy bloos en trek sy hand terug en haal die sigaret uit sy mond en plaas dit oor na sy linkerhand. Hy steek weer sy hand uit en neem hare.

      “Hier is nie ’n asbak nie,” mompel hy blosend en voel haar hand, klein en warm en droog.

      Sy glimlag steeds. “Dit is seker die skoonmaakdiens. Kom rook hier binne,” sê sy en los sy hand. Sy hou die wit deur vir hom oop.

      “Nee, asseblief,” sê hy en wys sy moet eerste stap, selfbewus oor sy ongemak en sy sinlose stelling oor die asbak.

      “Dankie.” Sy gaan in en hy trek die deur agter hulle toe, bewus van haar lang bruin romp, haar wit bloes wat tot by die keel toegeknoop is en haar bruin borsspeld, ’n houtolifant, bo een van die klein borsies vasgesteek. Hy bemerk ’n skimp van vroulike geur, parfuum of hare, haar grasie, haar tengerigheid en ’n eienaardige skoonheid wat hy nog nie kan definieer nie.

      “Sit gerus,” sê sy en stap om die wit lessenaar. ’n Lang, slanke blompot met drie pienk angeliere staan daarop. En ’n wit telefoon, ’n A4-notaboek, ’n klein penhouer met ’n paar rooi en swart potlode daarin, ’n groot glasasbak en ’n groen lêer. Hy wonder of dit sý lêer is. Agter haar is ’n wit boekrak wat die muur byna vol maak. Dit is vol boeke – slapbande en hardebande, ’n netjiese, veelkleurige, vrolike paneel van kennis en vermaak.

      Daar is nog ’n deur in die hoek, langs die boekrak. Is dit waar die vorige pasiënt uit is?

      Hy gaan sit op een van die twee stoele voor die lessenaar. Dit is televisieleunstoele, van die platstelbare soort, met swart leer oorgetrek. Sy gaan sit. Hy wonder of hy nie moes wag tot ná sy gaan sit het nie. Sy glimlag, haar hande gemaklik op die lessenaar voor haar.

      “Ek het nog nooit iemand in konsultasie as ‘kaptein’ aangespreek nie.”

      Haar stem is baie sag, asof sy in die strengste vertroue gesels, maar melodieus. Hy wonder of psigiaters geleer word om só te praat.

      “Hulle noem my Mat.”

      “Is dit na aanleiding van jou voorletters?”

      “Ja,” sê hy, verlig.

      “My naam is Hanna. Ek sal bly wees as jy my só sal noem.”

      “Is jy ’n psigiater?” vra hy senuagtig, impulsief.

      Sy skud haar kop. Haar hare is ’n byna kleurlose bruin, agter haar kop vasgemaak in ’n vlegsel. Die vlegsel is sigbaar met elke swaai van die kop.

      “’n Doodgewone sielkundige.”

      “Maar jy is ’n dokter?”

      Sy draai haar kop skeef, asof sy effens ongemaklik is. “Ek het ’n doktorsgraad in sielkunde verwerf.”

      Hy verteer dié inligting.

      “Kan ek maar rook?”

      “Natuurlik.”

      Hy steek die sigaret aan. Dit het gebuig toe hy dit netnou in sy hand vasgeklem het en vorm nou ’n futlose sekel tussen sy vingers. Hy trek die rook in en tik die as onnodig in die asbak af. Hy hou sy oë op die sigaret, op die asbak.

      “Dit is nou maar die tweede week dat ek saam met die Polisie werk,” sê sy. “Ek het al ’n paar mense gesien. Sommige was ongelukkig omdat hulle moes kom. Ek verstaan dit goed, dit is nie lekker om in so iets gedwing te word nie.”

      Sy wag vir reaksie, maar kry niks.

      “Sielkundige konsultasie beteken nie dat ’n mens iets makeer nie. Net dat ’n mens iemand nodig het om mee te gesels. Iemand tussen die werk en die huis.”

      Sy wag weer. Joubert hou sy oë weg van haar. Hoekom klink dit vir hom soos verskonings? Hoekom moet sy ’n vrou wees? Dit het hom onkant betrap.

      “Julle werk skep baie stres. Elke polisieman behoort gereeld met ’n sielkundige te gesels.”

      Joubert kyk op. “Is ek verwys omdat ek niks makeer nie?”

      “Nee.”

      “Wie het besluit ek moet kom?”

      “Ek.”

      Hy kyk na haar. Haar arms is ontspanne, haar hande maak net nou en dan klein beweginkies om haar woorde te punktueer. En haar stem. Hy kyk vinnig na haar gesig. Hy sien die lyn van haar kakebeen, reguit en fyn, asof dit breekbaar is. Hy kyk weer weg. Sy lyk nie skuldig nie. Net kalm en geduldig.

      “En my BO?”

      “BO?”

      “My bevelvoerende offisier.”

      “Ek kry elke dag ’n hele klomp lêers van offisiere wat dink hul mense moet met my gesels. Ek kyk daarna. En net ék beveel aan wie moet kom.”

      Maar De Wit het steeds die aanvoorwerk gedoen. Die vorms ingevul. Die motivering geskryf.

      Hy raak bewus van die intensiteit van haar blik. Hy druk die sigaret dood. Hy vou sy arms en kyk na haar. Haar gesig is ernstig.

      Nog sagter as voorheen sê sy: “Dit is nie onnatuurlik om ongelukkig daaroor te wees nie.”

      “Hoekom het jy mý gekies?”

      “Hoekom dink jy?”

      Sy is slim, dink hy. Te slim vir hom.

      Hy weet hy is nie mal nie. Of is dit juis wat die malles sê? Hy is hier omdat hy ’n bietjie mal is. Die Groot Roofdier het sy spoor gevat. En dit maak hom soms …

      “Oor my rekord,” sê hy gelate.

      Sy kyk na hom, ’n simpatieke halfglimlag op haar mond. Haar mond is klein. Hy sien sy dra nie grimering nie. Die onderlip is ’n sappige brokkie, ’n natuurlike ligpers.

      Wanneer sy niks sê nie, voeg hy by: “Dit is seker nodig.”

      “Hoekom dink jy is dit nodig?” Amper ’n fluistering. Net die musikaliteit van haar stem maak dit hoorbaar.

      Is dít hoe dit werk? Jy kom in en jy sit en jy steek jou eie sweer oop en laat die etter voor die slim doktor uitloop en sy ontsmet die wond en draai ’n verband daarom. Waar moet hy begin? Wil sy weet van sy kinderdae? Dink sy hy het nog nie van Freud gehoor nie? Of moet hy by Lara begin? Of by Lara eindig? Of by die dood? Wat van Yvonne Stoffberg? Wil jy die een hoor van die speurder en die buurman se dogter, doktor? Skreeusnaakse storie … Want die speurder wil, maar hy weet nie of hy kan nie.

      “Want my werk ly daaronder.” ’n Lafhartige antwoord. Hy weet dit. Hy weet sy weet dit ook.

      Sy bly lank stil. “Jou СКАЧАТЬ