Feniks. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ moeg, “ek het as ondersoekbeampte gereageer op die navraag van ’n kollega by OB. Dit is in ooreenstemming met die prosedures en regulasies van die Mag. Ek het die inligting oorgedra soos ek die moordondersoek in dié stadium sien. Dit is my plig.”

      “Ek sien,” sê De Wit en glimlag weer effentjies. Hy tel die koerant op en laat sy oë oor die berig gaan. “Jy het dus nie opsetlik ’n gek van jou bevelvoerende offisier gemaak nie?”

      “Nee, kolonel.”

      “Ons sal nooit regtig weet nie, kaptein Joubert. Maar op die lange duur sal dit seker nie saak maak nie. Baie dankie dat jy kom inloer het.”

      Joubert besef hy word verskoon. Hy staan op, ongemaklik, onseker oor die ander man se kalmte, reeds bewus dat dit iets beteken, iets voorspel.

      “Sterkte, kaptein,” groet De Wit.

      “Dankie, kolonel,” mompel Joubert by die deur.

      Hy is agter met sy papierwerk. Hy trek die onderoffisiere se lêers nader, maar sukkel om te konsentreer. Hy steek ’n Winston aan en trek dit diep in sy longe in. Hy wonder of hy opsetlik ’n gek van sy bevelvoerende offisier gemaak het.

      En hy dink aan die slinksheid van sy eie onderbewussyn en weet hy is nie heeltemal onskuldig nie, edelagbare.

      Slepende voetstappe beweeg af in die gang. Griessel stap verby, met geboë hoof. Daar is iets in sy liggaamshouding wat Joubert ontstel.

      “Bennie?”

      Die voetstappe kom terug. Griessel se gesig verskyn om die deur. Hy is bleek.

      “Bennie, is alles reg?”

      “Ek is OK, kaptein.” Die stem is ver.

      “Wat is dit, Bennie?”

      “Ek is OK, kaptein.” Effens meer uitdrukking. “Seker iets wat ek geëet het.”

      Of gedrink het, dink Joubert, maar sê niks.

      Griessel se gesig verdwyn. Joubert steek nog ’n sigaret aan. Hy dwing sy konsentrasie terug na die werk voor hom. Dossiere oor die dood. ’n Bejaarde egpaar in Durbanville. ’n Ongeïdentifiseerde swart lyk langs die treinspoor by Kuilsrivier. ’n Bruin vrou van Belhar, deur haar dronk man met ’n skroewedraaier om die lewe gebring.

      Dan hoor hy iemand keel skoonmaak. Bart de Wit staan hier voor sy lessenaar. Joubert wonder hoe hy dit regkry om soos ’n kat oor die teëlvloer te beweeg. Hy sien De Wit glimlag nie. Sy gesig is ernstig.

      “Ek het nuus, kaptein. Goeie nuus.”

      Joubert krap die Sierra se ratte en bestuur hortend deur die middagverkeer. Hy wens hy kan uiting gee aan die verstomming en verontwaardiging wat soos ’n knap kledingstuk aan hom klou.

      De Wit het gesê hy moet die sielkundige gaan sien.

      “Jou lêer is verwys.”

      Die passiewe vorm. Te bang om te sê: Ek het jou lêer verwys, kaptein, want jy is ’n verloorder. En ek wat Bart de Wit is, soek nie verloorders nie. Ek wil van jou ontslae raak. En as ek dit nie met die mediese verslag kan doen nie, sal ek dit met dié ding doen. Kom ons krap in jou kop rond, kaptein. Ons druk ’n lepel in die hutspot van jou verstand en ons roer so ’n bietjie. Staan terug, mense, want dit kan gevaarlik wees. Die man hier voor julle is effens … af. Wes. Van lotjie getik. Geestelik ongebalanseerd. Van buite lyk hy normaal. Ietwat vet, ietwat onversorg, maar normaal. Binne is dit ’n ander storie, dames en here. Binne daardie skedel is ’n paar kortsluitings.

      “Jou lêer is verwys. Daar is openinge …” Hy het die groen lêer geraadpleeg. “Vanmiddag om 16:30, môre om 09:00, 14:00 …”

      “Vanmiddag,” het Mat Joubert oorhaastig gesê.

      De Wit het van die lêer opgekyk, ietwat verras, takserend. “Ons reël so.”

      En nou is hy op pad. Want iewers in ’n vaal kantoor, met ’n rusbank vir sy pasiënte, het ’n bebrilde sielkundige sy lêer onder oë geneem. Die telkaart van Freud of Jung of wie ook al begin opstel. Wat het ons hier? Die dood van sy vrou? Minus twintig. Dissiplinêre verhoor? Minus twintig. En die insinking van sy werk. Minus veertig. Hy kon dit verhelp het. Groottotaal: minus tagtig. Bring hom in.

      “Ons sal die situasie dophou, kaptein. Kyk of die terapie help.” ’n Dreigement, bedek, weggesteek. Maar duidelik De Wit se troefkaart.

      Miskien is dit ’n goeie ding. Die Here weet, sy kop was deurmekaar. Was? Kan ’n mens regtig oor jou eie geestesgesondheid oordeel? Hoe normaal was hy toe hy by Macassar na die drie verbrande oorskotte gekyk het en hul stemme in sy ore kon hoor? Die hoë, skril oergil wat die gees uiter wanneer hy die liggaam teësinnig moet verlaat, in volume versterk deur die skreeu van die vlees teen die pyn van ’n vuurdood, elke pynreseptor wat in die intense hitte verswelg word.

      Is dit normaal?

      Is dit normaal om dan weer vir die hoeveelste keer te wonder of jy nie moet moeite doen om jou ook by die dooies aan te sluit nie? Is dit nie beter om beheer te hê oor die wanneer en die hoe nie? Is dit verkeerd om bang te wees vir daardie onverwagse oomblik wanneer die verstand besef hy het ’n nanosekonde oor in dié wêreld? Bang. Vreesbevange.

      En nou hou De Wit die swaard bo sy deurmekaar kop. Laat die sielkundige die bedrading herstel, of …

      Hy hou stil voor die toringblok in die strandgebied. Sestiende verdieping. Dokter H. Nortier. Dit is wat hy weet. Hy neem die hysbak.

      Joubert is bly daar is nie ander mense in die wagkamer nie.

      Dit is anders as wat hy verwag het. Daar is ’n bank en twee stoele, gemaklik en vrolik met pienk-en-blou blommetjiesmateriaal. In die middel is ’n koffietafel met ses tydskrifte op, die jongste uitgawes van De Kat, Time, Car, Cosmopolitan, Sarie en ADA Magazine. Teen ’n witgeverfde deur wat vermoedelik na die spreekkamer lei, is ’n netjiese bordjie waarop staan DR. NORTIER SAL U BINNEKORT VERWELKOM. MAAK U ASSEBLIEF TUIS EN GENIET VAN DIE KOFFIE. DANKIE. Dieselfde boodskap is ook in Engels. Teen die ander mure is waterverfskilderye – die een van kosmosse, die ander van Paternoster se visserhuisies. In een hoek is ’n koffiemasjien op ’n tafel. Langsaan is wit porseleinkoppies, pierings, teelepels, ’n potjie poeiermelk en ’n potjie suiker.

      Hy skink vir hom en die filterkoffie ruik lekker. Is die man dan ’n psigiater? Sielkundiges is mos “meneer”, nie “dokter” nie. Is hy só mal dat hy ’n psigiater nodig het?

      Hy gaan sit op die rusbank, plaas die koppie op die koffietafel neer en haal sy Winstons uit. Hy soek ’n asbak. Daar is geen asbak in die vertrek nie. Hy vervies hom. Hoe kan ’n sielkundige nie ’n asbak in sy wagkamer hê nie? Hy sit die pakkie sigarette terug in sy sak.

      Hy kyk na De Kat se voorblad. ’n Man met grimering verskyn daarop. Die voorbladprikkel sê: NATANIËL – DIE MAN AGTER DIE MASKER.

      Hy wil rook. Hy blaai deur die tydskrif. Daar is niks wat hom interesseer nie. Die vrou op die buiteblad van die Cosmopolitan het groot borste en ’n groot mond. Hy tel dit op en riffel die blaaie onder sy duim. Hy sien ’n opskrif. WHAT HE THINKS ABOUT AT WORK. Hy vee die tydskrif oop by dié artikel en besef die dokter kan enige oomblik die deur oopmaak. Hy maak die tydskrif toe.

      Hy is lus vir ’n sigaret. СКАЧАТЬ