Plaasmoord. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ antwoord Polla, sy pienk gesig ’n gelukkige, ronde maan. In kontras met die slowwerige Polla Pieterse lyk Hanekom netjies en goedversorgd: Helder blou oopkraaghemp met ’n fyn, wit strepie, ingesteek by ’n kakiekortbroek. Duur Australiese stapstewels van gladde leer en bypassende leerhoed. Ray-Bans. Sy rooibruin besemsnor en blonde hare is netjies geknip.

      “Gooi vir my goeie vriend hier jou koudste Kasteeltjie, oom Koeks,” bruis Polla, en die kroegman buk stilswyend in sy koelkas onder die kroegtoonbank in. “Op my rekening.”

      Hy moet hier uitkom, besluit Beeslaar, voor hulle hom raaksien en geselserig begin raak. Almal het sedert gister ’n eiertjie te lê oor die saak. En het ’n grief wat hulle wil lug ...

      Vir ’n oomblik wik hy nog oor die vol bier voor hom, maar Buks Hanekom gee hom nie kans nie.

      “Middag, inspekteur.”

      Hy steek sy hand uit en Beeslaar moet noodgedwonge half uit sy stoel beur om terug te groet, sy moed in sy skoene.

      “Is daar al nuus?”

      “Ons maak vordering, ja,” probeer Beeslaar die vraag ontwyk.

      “Ek wil net hê jy moet weet ons staan soos een man agter jou,” sê Buks, hande op die heupe.

      Beeslaar knik.

      “Ons het heelwat lede van die ou kommando weer bymekaar gekry. Informeel, hoor. Maar ons ry al sedert gisteraand patrollie deur hierdie hele distrik. Van die manne het regdeur die nag gery. Ons wil graag help. Ons het onderneem om enige verdagte persone direk aan jou uit te lewer.”

      “Verdagtes? Waarvan praat jy, meneer Hanekom?”

      “Ons kán nie toelaat dat hierdie onding ... hierdie ... Sien jy dan nie wat hier aan die gang is nie, inspekteur? Skielik word daar vir ons gesê alle blanke grond is gesteelde grond. En dan kom die boewe. Steel ons rot en kaal. En begin hulle die werkers terroriseer en uitmoor. En dan soek hulle die sagte teikens, die vroue en kinders. Dis niks anders as ’n deursigtige poging om ons van ons grond af te vee nie.”

      Beeslaar sê niks.

      “Weet jy hoeveel boere al in hierdie land vermoor is, inspekteur? Ek sal jou sê. Tweeduisend, indien nie meer nie. Meer as wat daar destyds in die Angola-oorlog dood is! En ek kan jou een ding sê: Ons gaan nie handjies gevou sit en toekyk hoe ons mense uit hulle grond uit gemoor word nie!”

      Beeslaar sug vermoeid en tel sy bierglas op. Hy beter iets koels na binne kry voor hy hom begin vererg. Want dis nou nét wat hy nodig het, ’n klompie jong manne met meer hormoonbelaaide emosies as breins. Hy neem ’n sluk en sit die glas dan stadig en met konsentrasie weer op die tafeltjie voor hom neer.

      “Meneer Hanekom, ek kan verstaan dat mense ontsteld is. Maar hierdie is nou ’n polisiesaak. En ons doen alles ...”

      “Ontsteld is nie die woord nie, inspekteur,” sê Buks en laat sy stem val. Hy buig oor die tafeltjie, sy gesig só naby aan Beeslaar s’n dat hy die kersiekougom kan ruik. “Ons het ’n teiken geword, jy weet dit, nè? Ons, die boere van hierdie land – en dit lyk of dit niemand g’n bloue moer kan skeel nie. Al die mense in die buiteland wat destyds blou moord geskree het oor apartheid. Waar’s hulle nou? Dis mos net nuus as dit ’n wit man is wat kammakastig menseregte oortree. Maar ek het nuus vir jou: Ons gaan nie stilsit en toekyk hoe ons mense, onskuldige vroue en kinders, in hul huise vermoor word nie.”

      Beeslaar leun weg van die kersie-asem. “Kyk, meneer Hanekom, ek weet nou nie presies waarmee jy dreig nie. Maar as jy die reg in eie hande neem, oortree jy die wet. En dan kry jy met mý te doen. Ek begryp dat mense ’n vinnige resultaat wil sien. Maar dis die polisie se werk ...”

      “Ja-ja. Intussen sterf ons boere soos vlieë. En dit kan julle lot nie skeel nie. En ek sê weer, ons is keelvol. Ons word stuk-stuk kaal uitgetrek. En ons mag niks doen nie. Ons bekke hou en ja-baas, nee-baas. Ons godgegewe régte om onsself en ons huise te beskerm, word een na die ander weggevat. Ons gewere word afgevat, die kommandostelsel word afgeskaf, nou is daar wetgewing wat ons Zimbabwe-styl van ons grond kan afdwing.”

      Beeslaar sug. “Daai wet is nie deur nie.”

      “Vir nou. Maar ek en jy weet dit gaan weer kom. Want dis deel van ’n groter, georkestreerde plan om die blankes van die grond af te dwing.” Hy skep asem, dan: “Maar niemand gaan ons demokratiese reg wegneem om ons grond en ons mense en ons goed te beskerm nie. Daarvoor kan ek jou vandag hier ’n brief gee.”

      Beeslaar het genoeg gehad. Hy staan skielik op, die bierglas wat byna omtiep van die momentum. Dis met geen geringe genoegdoening nie dat hy sien hoe Buks effe terugdeins voor sy volle 1,95 meter-lyf. Wie sê size doesn’t matter? dink hy terwyl hy ’n laaste sluk van die bier in sy keel afgooi en die glas weer hard op die tafeltjie neerplak.

      “Ek moet nou gaan, meneer Hanekom,” sê hy so bedaard moontlik. “Ek het werk om te doen. En as ek reg aflei, het jy ook ’n afspraak. Met Nelmari Viljoen. En as ek vir jou goeie raad het, gaan jy en al die oudkommandolede huis toe en los die polisiewerk vir die polisie. Oukei?”

      Daarmee loop hy om Buks tot by die kroegtoonbank en sit ’n twintigrandnoot vir oom Koeks neer met die opdrag dat hy die kleingeld hou. Polla Pieterse sit oopmond na hom en kyk. Agter hom het daar nou nog twee mans ingekom, wat hulle oë afkeer as Beeslaar by hulle verbystap.

      Wat is dit, wonder hy as hy deur die swaaideure na buite uitloop, wat in Buks Hanekom se oë geflikker het toe hy Nelmari Viljoen se naam noem?

      Hoofstuk 6

      6

      Dis Vrydagmôre, nog voor agt, maar die son bak al witwarm.

      Beeslaar vee verergd met sy sakdoek oor sy nat voorkop. Here, wanneer sal hy dan begin akklimatiseer? Die ergste van alles is dat dit elke goddelike dag so warm is. Onder die veertig grade word hier rond as ’n “koel” dag beskou. En almal reken hierdie somer is nog mak. Daar’s “minstens” nou en dan ’n donderbui wat die wêreld afkoel.

      Maar die hitte pla sy twee kollegas, wat hier oorkant sy lessenaar sit en deur hul notas blaai, skynbaar nie. Seker ook elandbloed, soos ’n boer nou die ander dag teenoor Beeslaar opmerk. Elande het glo die vermoë ontwikkel om hul bloedtemperatuur te verkoel op baie warm dae, sodat hulle breine nie kook nie. Of so iets. Hy is ook nie heeltemal seker of dit elande is nie. Kan blerrie koedoes ook wees, vir al wat hy weet. Die goed lyk alles eenders.

      Beeslaar loer onder sy wenkbroue na die twee oorkant hom wat sit en notas uitsorteer. Daar’s stukkende plekkies op Pyl se nek, waar hy met die skeerslag ’n paar puisies getref het. Hy’s nog jonk, skaars 23. Sy klein postuur, saam met die baadjiepak wat te groot is, laat hom nóg jonger lyk. Hy’s so maer soos ’n riet. En kortgat, met ’n oorontwikkelde adamsappel. Maar hy’s lewendig, en gretig.

      Johannes Ghaap is net ’n jaar of wat ouer, maar sy lyf vertel ’n ander storie, of hy al baie geleef het. Hy is donker van gelaat, lank en sterk gebou, met ’n vlesige gesig en ingeduikte neus. Dit lyk of hy al sy kwota kroeg-fights agter die rug het. Anders as Ballies Pyl, dra hy nie ’n pak nie, steur hom minder aan konvensie. Hy’s rustig, selfs effe gevrek, lyk dikwels verveeld. En anders as Pyl, wat heeltyd lyk of hy miere in sy broek het, is Ghaap se bewegings traag en stadig, asof alles hom moeite kos. Die mense noem hom “Janus”, het Beeslaar gemerk, lank en lui uitgespreek, asof die vinnige ritme van sy volle naam dalk aanstoot sou kon gee.

      Albei van hulle is nog rou, maar pas ses СКАЧАТЬ