Plaasmoord. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ persone was wat ’n rede kon hê om haar dood te wil hê?”

      Saar weet sy kyk skaapagtig na hom. Dan skud sy haar kop. “Ek dag dan ... Tannie Yvonne sê dis die veediewe. Sy sê ...”

      Die wenkbroue sak. “Tja, dit wil voorkom of u suster dalk ’n slagoffer van hulle kon wees. U weet dus seker dat ons die afgelope paar maande ’n vlaag van regtig grootskeepse skaap- en beesdiefstalle gehad het. En ek praat van groot skaal. Mense wat baie gesofistikeerd te werk gaan, soos ’n georganiseerde sindikaat, met ’n baie goeie inligtingsnetwerk. Wat presies weet waar en hoe om toe te slaan. En dis genadelose mense, lyk dit. Uitgeslape. Twee weke gelede het hulle twee mense van Vaalputs om die lewe gebring, so ...”

      “U bedoel hulle is óók keelaf gesny,” hoor Saar haarself sê. Dit voel so onwerklik, sy wil amper lag kry. Maar hier sit sy, sy wat Saar Swarts is. Met ’n knie wat al weer begin pomp het, soos ’n opwenspeelding met ’n eie wil. En sy praat oor Freddie. Sagte, dromerige Freddie, met haar stil, skerp humorsin, die verrassende sinisme en argwaan vir konvensies en tierlantyntjies. Freddie!

      “Maar hoekom Freddie, inspekteur? Wat het sý aan hulle gedoen? Die Here weet, sy ... Ek weet nie eens of daar nog enigiets oor was om mee te boer nie. Dis ... Daar’s nie meer veel oor op Huilwater nie. Altans, nie sover ek weet nie. My pa het al begin uitdun aan die vee voor hy dood is.”

      Die polisieman knik en trek sy skouers agteroor, asof hy sy groot spiere wil losmaak voor hy praat. “Ons meen maar dat dit ’n roof was. Onthou, die huis sit teenaan die grootpad Upington toe. Die hek staan aldag oop. Dis ’n maklike teiken. En daardie soort mense is maar opportuniste. Maar ek wil my ook nie vaskyk teen die veediewe nie. Dis net dat hierdie omgewing voorheen nog selde ’n plaasaanval gehad het. Selfs veediefstal was skaars – veral op dié skaal. So dis logies dat ’n mens die twee sal verbind. Maar dit wil nie sê ons skakel ander moontlikhede uit nie. Dus moet ek ook uitvind of daar dalk ander is van wie u bewus is wat enigiets teen u suster kon gehad het.”

      Saar vee die hare uit haar oë, probeer om die prentjie van Freddie in daai lang, blou rok uit haar gedagtes te kry. Sy voel skielik moeg, te moeg om te praat. “Dis maar soos ek gesê het, inspekteur. Ons het die afgelope ... byna twee jaar nie met mekaar gepraat nie. Maar ek kan my nie indink nie ... Freddie is, wás regtig nie die tipe mens wat vyande gemaak het nie.”

      “Die werkers op die plaas. Ek veronderstel u het van hulle geken? Die voorman? Die ouer vrou wat in die huis gewerk het?”

      “Outanna!” Hemel, sy het skoon vergeet ... “Is sy oukei? Ek bedoel, sy het nie ook iets oorgekom nie?”

      Die polisieman skud sy kop beslis.

      “Sy het my en Freddie ...” Die woorde droog weg en haar keel raak skielik dik en pynlik. Sy byt op haar tande. “Sy’t alles gedoen. Ons grootgemaak. My ma was nie gesond nie.”

      “En die voorman? De Kok?”

      Saar skud haar kop. “Ek weet nie van so iemand nie. Hy moes later ...”

      “U vermoed u suster het hom aangestel, moontlik na u vader se dood?”

      “My pa het gepraat van verkoop, destyds. Ek dink aan ’n buurman, of iemand.”

      “Pretorius? Boet Pretorius?”

      Sy haal haar skouers op. “Hy’t nooit sover gekom nie, die kanker was te gou. En nou ja. Ek weet nie wat gebeur het na hy dood is nie.”

      “Die werkers?”

      “Sover ek kan onthou, was daar twee gesinne, maar dis soos ek gesê het ... Verdink u dan enigeen van húlle? Of die voorman?”

      Die groot man oorkant haar trek weer ongemaklik aan sy hempsboordjie. Dan haal hy ’n sakdoek te voorskyn en vee die sweet van sy voorkop en slape af. Dit lyk of hy al hoe warmer kry. Maar Saar voel eienaardig koud.

      “Ons het nog nie verdagtes nie, juffrou Swarts. Maar in hierdie stadium wil dit voorkom of die aanvallers geweet het Woensdae is klein Saterdag op die plaas – met die werkers wat die middag afvat, die bediendes ook, en die voorman en die huishoudster dorp toe vir besigheid. U suster en haar dogter was dus waarskynlik altyd Woensdae alleen tuis.

      “Dit kan wees dat die aanvallers die huis vir ’n geruime tyd dopgehou het. Met die huis so teenaan die pad ...”

      “Is Freddie gemolesteer, inspekteur?”

      “Nee, juffrou Swarts. Nee, sy is nie. Maar dit wil vir ons lyk of die dader ... of daders ...”

      “Sê maar reguit, inspekteur. Dis vir my beter so.”

      Hy trek weer aan die hempskraag, kyk vir ’n oomblik by die venster uit na die hitte wat buite op die teerpad brand, dan terug na haar: “Dit lyk of hulle ’n boodskap wou los. Die manier waarop hulle haar gelaat het. Haar liggaam is teen ’n kombuisstoel gelos. In haar slaapkamer. In ’n sittende posisie. En haar hare is afgesny. Tot kort teen haar kopvel.”

      Hy bly ’n oomblik stil en hou haar dop, amper of hy wil kyk of sy regtig so sterk is soos sy sê. “Niks maak sin as dit by hierdie soort aanval kom nie. Maar ek verseker u, ons werk voluit daaraan. Daar is baie mense wat toegang gehad het tot die plaas. En u suster het in ’n stadium verskeie kinders onder haar sorg gehad.”

      “Liewe Here, daarvan weet ek niks. Hoe bedoel u dan, kinders ...” Saar voel vir die soveelste keer asof sy in ’n vreemde nagmerrie ingestap het. Freddie, met ’n aangenome kind. Sy was glo vier. Klara. En ’n plaasvoorman ... en die vreemde kinders ... dis ’n Freddie wat sy nie ken nie. Geken het nie.

      “Volgens my inligting,” sê Beeslaar, “was dit ’n klompie jeugdiges wat sy glo so nou en dan in tydelike pleegsorg geneem het. Meestal uit die arbeidersgemeenskappe van die omgewing.” Hy wag vir reaksie, gaan dan verder. “U het natuurlik nie ...” Hy steek vas en maak ongemaklik keel skoon. Die sakdoek kom uit, mop sweet.

      “Jammer,” sê hy floutjies. “Die hitte ... Ek is nie van hierdie wêreld nie, probeer nog gewoond ...”

      “Wie sou so ’n vreeslike woede teen Freddie kon hê, inspekteur?”

      “Dis wat ons gaan uitvind, juffrou Swarts.”

      “Kan ek vir Freddie sien?”

      “Ja, natuurlik. Die nadoodse ondersoek moet nog finaal afgehandel word, hopelik voor môre. Maar u sal Postmasburg toe moet ry. Ons moes haar soontoe neem. Dit was die naaste beskikbare distriksgeneeshere ...”

      “Ek sal ry,” sê sy en kom orent. “Ek moet haar sien.”

      Hoofstuk 3

      3

      Beeslaar het pas vir Saar Swarts afgesien toe dit hom gryp.

      Hy het dit voel aankom, tydens hul gesprek al, maar dit toegeskryf aan die hitte: hierdie wilde hartklop, die benoudheid, die sweet.

      Hy het haar haastig gegroet en so te sê teruggevlug na sy kantoor. Hy moes asem kry, sy kop bymekaar hou. Hy het sedert Johannesburg geen paniekaanvalle gekry nie. Soos ’n poephol gedink dis verby. En nou hierdie moordsaak.

      Die kind – elke keer as daar ’n kind betrokke is.

      Sy hande bewe opmerklik as hy na hulle СКАЧАТЬ