Plaasmoord. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ eens of sy nog leef nie. Daar’s nie ’n pa sover ek weet nie. Ek bedoel, die ma het nie juis geweet wie of waar hy is nie. Klara was ’n Fas-kind. Fetale Alkoholsindroom,” voeg sy vinnig by as sy die vraag op Saar se gesig sien. “Sy’t ’n jaar gelede by Freddie beland – uit die hospitaal. Sy was erg verwaarloos, ondervoed ... Freddie het toestemming gekry om Klara vir ’n tyd lank in pleegsorg te neem. Nou ja, Freddie het baie lief vir haar geword en het begin met amptelike stappe om haar aan te neem.”

      Dan kom tannie Yvonne met ’n rinkelende skinkbord by die agterdeur uit en Nelmari staan op om dit by haar te vat.

      “Hemel, Yvonne, ek het nie besef jy maak vir my ook nie. Ek is eintlik haastig. Dit gaan regtig ontsettend rof. Die bouery op Red Sands moet begin en alles draai nou op ’n mespunt,” sê sy.

      “Dis orraait, Nelmari. Ek en Saar sal dit drink,” sê die ouer vrou inskiklik.

      “Ek sal dalk later weer ’n draai kom maak. Alles is so deurmekaar en ek was juis die afgelope twee dae nie hier nie ...” Sy buk en tel ’n ligblou leerhandsakkie op – dieselfde kleur as haar skoene. ’n Enkeldiamant aan ’n fyn goue kettinkie om haar nek vang die lig en skitter vir ’n oomblik terwyl sy buk. In haar ore dra sy twee fyn diamantknoppies, merk Saar, verder net die goue pand om haar middelvinger en ’n goue Michel Herbelin-horlosie aan haar regterpols.

      “Saar,” sê sy met die handsakkie oor haar skouer, “ek kom weer later vanaand hier aan. Intussen moet jy asseblief nie huiwer om te bel as jy enigiets nodig het nie. Ek sal regtig graag iets vir jou wil beteken. Dis die minste ...” Haar oë blink van die trane.

      Saar kry ’n hees “dankie” uit voor Nelmari haar arms om Yvonne slaan, haar vlugtig op die wang pik en dan in die huis in verdwyn, ’n fyn parfuum wat agter haar bly draal.

      “Ek het nie besef sy lyk só nie,” sê Saar en kyk na Yvonne se ritueel met die tee, wat sy bietjies-bietjies in ’n piering uitgooi om te drink.

      Die ouer vrou se lippe tuit plooierig om die piering se rand. “Ja,” sê sy en blaas klein rimpeltjies oor die dammetjie tee. “Sy’s nou nie wat jy hier rond sou verwag nie. Sy lyk so fyntjies en netjies. Maar daar’s ’n kop op daai skouers, hoor.” Sy gooi die laaste bietjie tee in die piering en sit dit dan op die grond neer vir die hondjies.

      “’n Beter vriendin sal jy seker nie kry nie. Sy en Freddie was nou regtig soos ...” Sy sluk die res van haar woorde in.

      Maar Saar hoor dit tog.

      Hoofstuk 5

      5

      Beeslaar vang oom Koeks se oog. Dis nog te vroeg vir drank, maar hy’s reg vir ’n Tafel Lager – kry dit in ’n spierwit bevrore glasbeker. Hy neem sy eerste sluk en sak gemaklik in sy hoek in. Hy hou van die donkerte van die hoek, sukkel nog met die vreemde blootgesteldheid van die lewe in ’n klein gemeenskappie. Die aanhoudende gegroetery. Die amper uitspattige ingenomenheid waarmee die boeregemeenskap hom verwelkom het: asof hy die messias is waarop almal gewag het. Hy begryp dit wel, want hier het omtrent niks aangegaan nie: ’n paar konstabels wat dronkies en huismoles moes uitsorteer. Die laaste speurder is twee jaar gelede al weg – pakket gevat. Vir ernstiger goed moes die kantoor op Upington ingryp, met al die gepaardgaande frustrasie.

      Tot Beeslaar se koms. Toe is twee van die konstabels opgeklap na hom toe saam met ’n rangbevordering: Johannes “Janus” Ghaap en Gershwin “Ballies” Pyl.

      Hel, hy mis die stad. Veral op dae soos vandag. Hy mis die anonimiteit, die gesigloosheid waarin jy kan wegkruip.

      Sy selfoon tjirp. Sersant Ghaap wat sê hy’s terug by die kantoor. ’n Ander vent, dié Ghaap, dink hy nadat hy die oproep beëindig het. Bejeën Beeslaar na twee maande nog steeds van ’n afstand, praat net die nodige met hom. Hy’s ’n bietjie van ’n toe boek, dié Ghaap. Boorling van die omgewing, praat stadig, met ’n swaar Noord-Kaapse aksent wat sy a’s en o’s plat trek, asof sy mondhoeke permanent met twee rekkies aan sy ore gehaak is.

      Beeslaar glimlag by die gedagte en glip die foon terug in sy hempsak, kyk oor die rand van sy glas na ’n dik jong man wat deur die kroeg se swaaideure ingeslof kom.

      Polla Pieterse, sien hy, en skuif laer af in sy stoel. Polla is een van die eerste locals wat hy uit sy sak moes skud. Hy’s ’n blonde vetsak wat saam met sy pa en broers boer, en een van die redes waarom Beeslaar naweeksaande, wanneer die kroeg regtig besig raak, liewer die plek vermy. Want vir ouens soos Polla – en hier’s heelwat van hulle – is elke blanke polisieman óf ’n gabba óf ’n uitverkoper. Een vir wie jy dit moet sê, veral as jy ’n paar kappe weg het.

      Die man het skaars by die kroegtoonbank gaan sit of ’n vrouestem roep hom van die kroegdeur se kant af: “Polla, waar is jou maat?”

      Dis Nelmari, maar sy kom nie in nie, bly by die kroegdeur staan. Die Rooi Duin-kroeg, een en enigste in ’n radius van ’n honderd kilometer, met sy swaar sigaretlug en skril Afrikabinneversiering vir die “toeriste”, is nie die soort plek vir iemand soos sy nie.

      Sy’s ’n vreemde soort, besluit hy en neem ’n slukkie bier: mooi, maar gooi nie sommer haar flikkers vir ’n man nie. Sy’s ’n sakevrou. En dis nie asof sy arm is nie. Glo ’n selfgemaakte miljoenêr, met ’n yster in elke denkbare vuur. Het ’n eiendomsagentskap hier, op Upington en op Kimberley. Maar haar moederskip is in Johannesburg, hoor hy, waar sy oorspronklik vandaan kom. Sy glo die Noord-Kaap is die volgende toerismemekka van die land, naas Kaapstad en die Kruger Nasionale Park. En sy wil daar wees om die kommissie te vat van al die grond wat in die proses van hande gaan verwissel vir nuwe toerisme-ontwikkelings en rykmanspeelplekke.

      “Sorrie, juffrou Viljoen.” Polla het ’n swaar, nat bry in sy erre. Dit laat hom effe soos ’n vertraagde kind klink. “Weet nie waar loop die man rond nie. Maar terwyl jy nou hier is, kan ek nie vir jou enetjie bestel nie?”

      “Nee dankie, Polla, ek het werk,” antwoord sy. “Sê asseblief vir Buks ek soek hom.”

      Buks Hanekom is ’n jong boertjie wat onlangs terug is uit die stad om by sy pa oor te vat. Op die oog af ’n wakker kêrel, maar Beeslaar vermoed sy hart lê nie by boer nie. Daarvoor is hy gans te veel op die dorp. En spesifiek in die Rooi Duin. Hy maak glo baie skuld, ook. Dalk het hy klaar die oubaas se grond aan Nelmari verkoop. Dit sou sin maak, want daar’s glo nie veel geld in boerdery hier rond nie.

      Beeslaar het in sy twee maande hier al heelwat oor die omgewing en sy boerdery-aktiwiteite moes leer. Die omgewing, weet hy, kan skaap en bees vat, maar die gebrek aan water en die wisselvallige reënval maak die risiko’s hoog. Die enigste boere wat regtig groot geld maak, is dié ouens naby die Gariep – Upington se rigting in – wat met sagtevrugte en druiwe boer. Die res bly maar kleinskaals. Of mik in die rigting van jag- en wildtoerisme vir die buitelandse mark. Maar daarvoor het mens geld nodig – en baie grond. Daar is enkelinge wat al begin het. Hy weet van een of twee dieper die Kalahari in, Namibië se kant toe. En natuurlik Boet Pretorius.

      Beeslaar lig sy glas, neem ’n groot sluk en dink aan die chaos in daardie plaashuis gister. En die arme drommel van ’n Pretorius. Iemand het iewers gesê hy en Freddie Swarts het trouplanne gehad ... Waarvoor was hy te laat?

      “Jes, jes, jes!” onderbreek ’n nuwe aankomeling sy gedagtes.

      Dis Buks Hanekom, sy kort, atletiese lyf vol energie en geesdrif. Stap in asof hy die plek besit, kake wat ’n kougom verniel, vang sy eie weerkaatsing in die Castle-spieëls agter die kroegtoonbank.

      “Hoesit, ou Paultjie?” СКАЧАТЬ