Plaasmoord. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ probeer diep asemhaal. Dis net angs, het die shrink destyds gesê, en jy kan dit beheer.

      Oë toe. Diep asem. Hou vir vier tellings en blaas dan uit. Konsentreer op die asem, dit sal die angs verjaag.

      Deurmekaar beelde vlieg voor sy geestesoog verby. Hy sien die Huilwaterkind, die keelwond, die bloed, die halfoop oë. Die oë kyk na hom. Dis die oë van ’n ander kind, die een in Hillbrow ... nee, die ander twee: soos klein hondjies in hul beddens doodgeskiet.

      Hoekom is jy altyd láát, Beeslaar?

      Hy staan op. Hy moet uit hierdie warm kantoor uit. Hy soek koelte, ’n plek met lugreëling.

      In die Rooi Duin, skuins oorkant die polisiekantoor, gaan sak hy ’n paar minute later in ’n hoek neer. Die plek is donker. En dis godsgenadiglik koel. Die kroegman, oom Koeks Koekemoer, kom sit ’n yskoue Coke voor hom neer.

      “Warm genoeg vir jou, inspekteur?”

      “Soos die hel vanself, oom Koeks, soos die hel vanself,” sê hy terwyl die kroegman omdraai en terugdrentel na sy toonbank.

      Dis dan dat iets Beeslaar te binne skiet. Pretorius: Hy’t gistermiddag, toe hy die moorde inbel, gepraat van “te laat” wees. Nog iemand het.

      Dan onthou hy. Die ou huishoudster. Sy het dit ook genoem.

      Hoofstuk 4

      4

      Daar staan ’n vreemde kar voor tannie Yvonne se huis, ’n splinternuwe viertrek-BMW.

      Saar se hart sak in haar skoene. Sy sien nie kans nie. Sy’t haar pas ontstrengel van die klewerige angs van ’n bejaarde boer en sy vrou wat haar in die hoofstraat geskraap het. Hulle het haar op die naam gegroet, maar sy kon hulle nie meer uit haar kleintjietyd onthou nie. Het haar ma en pa baie goed geken, het die vrou vertel, was bly toe Freddie op die plaas kom bly het. Daar’s so min jongmense in die omgewing en mens weet nooit meer deesdae wat van die grond word as die oumense afsterf nie. Maar dat so ’n verskriklike aaklige ding moes gebeur ... Waar gaan dit alles eindig ...

      Die vrou was betraand en haar man het in stilte haar hand staan en vashou. Dis verskriklik hoe dinge deesdae in die land is, het sy aangeratel, mens is nêrens meer veilig nie, mense word in hul eie beddens ... Toe maak haar man haar stil. Vir ’n oomblik het die drie van hulle so gestaan, soekend na gepaste woorde, oë neergeslaan. “Sê maar as daar enigiets is ...” het die tante aangebied. Saar het hulle bedank – dalk te haastig. Sy wou wegkom, het skielik opgesien teen al die gesimpatiseerdery wat sy weet nog voorlê. Die onbeholpe troospogings. Sy onthou dit van haar ma se begrafnis destyds, die praatjies wat mense by die dood maak. Dalk nog meer so by skielike dood, wat nog te sê gewelddadig. En ’n plaasmoord raak almal in ’n gemeenskap soos hierdie. Almal. Sy kon dit op hierdie twee mense se gesigte sien. Die vrees, die wáár maak van ’n nagmerrie in hulle midde. Dis asof die kollektiewe vrees waarmee iedereen in sy of haar agterkop rondloop, skielik uit die skadu van die onderbewussyn opduik en voor jou kom staan.

      Moord. Hoeveel mense in hierdie land kry nie daagliks so ’n tyding nie? Honderde? Sy’t iewers gelees daar’s ses en vyftig moorde per dag. En pláásmoord is die grootste nagmerrie van almal – ’n idilliese, landelike lewe wat onverwags, in afsondering en ver weg van hulp of bystand, wreed beëindig word. En Freddie, juis so ’n tenger lam ...

      “Saartjie?” hoor sy tannie Yvonne van die agterstoep se kant af roep wanneer sy by die huis instap. “Ons is hier agter.”

      Dis ’n aantreklike vrou met ’n fynbesnede gesig en groot, moeë, helderblou oë wat uit haar stoel opstaan as Saar op die stoep uitstap. Sy lyk soos iets uit ’n Queenspark-advertensie, pastelle en die geelblonde hare. Maar nie heeltemal nie, sy kort die gloeiende vroulikheid van die Queenspark-modelle, die volheid. Net té skraal, seningrig skraal.

      “Nelmari Viljoen,” stel sy haarself voor. Haar handdruk is ferm, vertroostend. “Ek is baie, baie jammer oor jou verlies. Dis ’n geweldige skok. ” Sy hou Saar se hand vir ’n oomblik, laat val dit dan. “Freddie het so baie van jou gepraat.” Sy gaan sit.

      “Ek gaan vir jou iets maak om te drink, my kind,” sê tannie Yvonne en staan swaar op. Saar wil nog aanbied om dit te doen, maar sy voel te lam. Sy tel een van die wolhondjies van ’n stoel af en gaan sit. Iets skuur in haar nek en sy kyk om. Dis die blaar van ’n delicious monster, ’n swaargroen ding so groot soos ’n kinderbad wat uit die versmorende nes van plante in ’n plankstellasie weggebeur het en soos ’n vermanende vinger in haar nek krap.

      Sy skuif die stoel met ’n effense rilling vorentoe en gaan sit weer.

      Heeltyd voel sy die ander vrou se oë op haar, maar maak nie oogkontak nie. Sy weet nie wat om te sê nie. Hierdie vrou. Nóg ’n skim uit Freddie se lewe wat gestalte gekry het.

      Vir ’n tyd lank, voor Freddie plaas toe gekom het, was dit net Nelmari voor en Nelmari agter.

      Sy en Freddie het daai tyd gereeld gepraat – dikwels Sondagaande in goedkooptyd. Hulle sou mekaar bel as daar iets gebeur het. Nooit uitgerekte gesprekke nie, maar genoeg om te weet wat in die ander se lewe aangaan. Soos toe Saar uit die algemene nuusredaksie bevorder is, uit haar donkiewerk van ambulanse jaag en padongelukke en standbeeldonthullings en sosiale funksies dek. Toe sy uiteindelik na die omgewingsakeredaksie bevorder is.

      Maar die eintlik groot veranderings was by Freddie. Wat haar eerste klein uitstalling iewers in Melville gehou het. Sommerso by ’n vriendin se huis. En toe iemand ontmoet wat haar oortuig dat sy voltyds moet begin skilder. Freddie het betowerd geklink. Dis ’n sakevrou, het sy opgewonde vertel. Een van die top-sakevroue in Johannesburg. En sy wil Freddie se werk aan die wêreld bekend stel.

      Freddie was oorstelp. En toe Saar weer hoor, het Freddie haar onderwyspos bedank om op haar kuns te konsentreer.

      “Dis so onwerklik,” hoor sy Nelmari skielik hier langs haar sê en sy wip effe van die skrik. “Ek kan dit eenvoudig nog nie glo nie. Nie Freddie nie. Sy ...” Saar kyk vinnig op na haar, merk die ligte trilling in die blonde hare wat oor Nelmari se hoë voorkop hang. “Sy was vir my ... sy was my beste vriendin. Ek het nie meer familie nie, jy weet.”

      Saar knik en kyk weg. Vir ’n rukkie sit hulle weer in stilte.

      “Jy was by die polisie,” sê Nelmari dan. Sy sit met haar bene oorkruis, hande in haar skoot gevou.

      Saar knik. Ja, wil sy beaam, maar kry nie die woord uitgespreek nie. Sy weet nie mooi wat om vir haar te sê nie. Of waar om te begin met die baie vrae wat sy het nie. Vrae oor Freddie. Hierdie mens was tog die naaste aan Freddie. Maar sy kry nie boe of ba gesê nie.

      “Weet hulle al iets?” hoor sy Nelmari vra. Haar stem is asemrig, warm en vroulik. Maar sy klink gespanne.

      Saar skud haar kop, verwens haar stomgeslaanheid.

      “Is daar dalk iets wat ek jou mee kan help? Wat ek kan doen?”

      “Dankie,” hoor sy haarself fluister en maak dan hard keel skoon. “Ek bedoel ... Daar’s niks wat ek nou aan kan dink nie. Ek het nou maar pas hier aangeland. Ek weet eintlik self nog nie wat ...”

      Nelmari glimlag simpatiek. “Ek moet self nog vir inspekteur Beeslaar gaan sien. Hy’t gevra ek moet help met die opspoor van die pleegkinders, om Klara se ma op te spoor en so aan.”

      “Vertel my van Klara.”

СКАЧАТЬ