Onse Vaders. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie ’n vreemdeling in die bokskryt nie, besluit Beeslaar.

      “Mevrou, ek ís die regte polisie. Ek lei die ondersoek. En dit sal regtig... ”

      “Dit gaan nie hélp om met jou... julle te praat nie,” kap Rea haar af. “Want dis nie júlle mense wat soos... soos vlieë doodge-... Dit kan julle nie skéél as die hele lot van ons afgeslag en uitgemoor word nie. Inteendeel, julle is blý as nog ’n wit mens vrek!”

      Quebeka wil eers antwoord, maar besluit dan kennelik daarteen. Haar mond klap toe en sy sit terug, laat die bejaarde vrou se bitse woede op haar val.

      Beeslaar tree nader. “Ek dink dit sal maar die beste wees as die seun vir ons kan vertel wat gebeur het, mevrou Du Toit.”

      “Ja, ek weet, Albertus. Maar ek sal met jóú praat. Nie met ’n... met ’n... met een van húlle nie!” Sy kyk nie na Quebeka nie, haar blik op Beeslaar.

      “Mevrou, ek kan goed verstaan... ” probeer Quebeka weer.

      “Gaan weg! Ek praat nie met julle nie. Julle... julle... Weg, jý!”

      Quebeka sit nog ’n oomblik, asof sy vir die k-woord wag om te val. Dan staan sy skielik op en die ou vrou trek die seun beskermend teen haar aan, iets wilds in haar oë.

      “’n Woord,” sê Quebeka toe sy by Beeslaar verbyskuur.

      Hulle tree na buite deur twee groot glasdeure, na ’n klein stoepie onder ’n elegante afdak van gestreepte seil. Twee groot gemakstoele kyk op die dorpsrivier uit. Só, besluit Beeslaar, lyk dit in die skoot van die rykes. Links van die stoep, tuin. Mooi tuin. Blommende herfsstruike in helder oranje en rooi. ’n Lang swembad, uitgeverf in modieuse loodgrys, sipresse in plantbakke op die twee verste hoeke, ’n dek van kiaathout wat dit omsoom.

      “Wat presies doen jy hier?” Sy kyk klipoog na hom.

      “Niks. Heeltemal niks. Ek was toevallig by dieselfde begrafnis as die ou tannie. Het haar net kom aflaai.”

      “Nou dan’t jy niks hier geverloor nie.”

      Hy knik. Wil omdraai, maar sy praat weer: “Ek dag ek sal mooi ordentlik wees vir die wit mense, maar... ” Sy kyk verwytend op na hom, dan verby hom na binne, waar Trula Momberg nou Quebeka se leë stoel ingeneem het.

      Beeslaar rem die boonste knoop van die stywe hempboordjie los. Hy weet nie wat om daarop te antwoord nie. Hy wil eintlik net fokkof.

      “Begrafnis, sê jy?” Die vraag vang hom onkant.

      “Oudkollega. Hy’t hier kom aftree.”

      “Oom Blikkies.”

      “Jy’t hom geken?”

      Sy knik: “Kry die sirkus op pad en moenie van die vlooie op die trampoliens vergeet nie.”

      ’n Blikkieïsme.

      ’n Warm golf staan op in Beeslaar se borskas. Druk die bloed tot in sy ore.

      “So jy moet die Kwartel wees. Albertus Markus Aurelius Kwartel. Die vierde tot in die vyfde mag... tot in die oneindige.”

      Beeslaar kyk weg, bang die pyn is sigbaar.

      “Einste... ” Sy stem is skor. Hy maak keel skoon. “Het ek reg gehoor? Hierdie was ’n... wat? Inbraak was sleg skeefgeloop het? Huisroof?”

      “Wie’t vir jou gesê?”

      “Die man. Du Toit.” Hy kyk vlugtig terug na binne, waar Rea steeds die seun in haar arms het. “Ek was toevallig naby toe hy sy ma bel met die nuus. By die begrafnis. Sy’t die foon vir my gegee.”

      “En hy het gesê dit was ’n huisroof.”

      “So iets, ja. Was dit dan iets anders?”

      “Fokweet. Maar dis nie nou so belangrik nie. Die belangrikste is, dis ’n ramp. Lyk of... ”

      Sy huiwer ’n oomblik. Dan: “Kom kyk self.”

      Vir die tweede keer vandag is hy ’n mak gans. Traak hom min, hierdie keer. Want in sy kop kom daar ’n stilte. Bekend. Asof al sy sintuie stil raak. Om van diep binne te luister, versigtig te tas na die skimme van die boosheid wat nog dralend hang. Ragfyn spinnedrade, vae eggo’s van geweld, onsigbaar en ontasbaar, tensy jy weet hoe om te luister. Dis asof sy hele lyf daarop ingestem raak, die snare tussen hart en kop en lyf saam begin vibreer.

      Sy lei hom deur die deftige eetkamer. Hulle loop versigtig muurlangs, op hul tone. Die forensiese mense is klaar besig met uitmerk en afmeet. Naaldekokers, het ou Blikkies hulle altyd genoem. Kom sit net en kyk vir die kak. En styg dan weer op. En jy kan vergeet van iets bruikbaars uit hulle uit kry. Vat hulle weke. En Blikkies het van destyds se forensies gepraat – toe lees en skryf nog ’n voorvereiste was vir ’n jop in wetstoepassing.

      Die eetkamer is met ’n boogmuur geskei van ’n groot, informele leefvertrek. Die muur het plek-plek openings waarin bottels wyn grasieus lê en verouder.

      En dan tref die verwoesting van die moordtoneel: die vlekke bloed wat uit die leefarea op die wit eetkamermat ingedra is. Iemand met baie bloed aan sy klere het muurlangs om die eetkamertafel geloop. Daar’s strepe sigbaar. Heen-en-weer strepe. Ook op die mat. Baie spore.

      Hy loop agter Quebeka aan tot by die ingang van die leefvertrek, waar die naaldekokers in hul plastiekpakkies rondskarrel. Daar’s ’n eethoek en kroeg links en ’n TV-ruimte regs. Die vloer lê besaai van plante. En stukke erdewerk – waarskynlik die houers waarin die plante was. Baie plante. Baie stukke porseleinskerwe.

      Dan sien hy die slagoffer: ’n vrou. Haar agterkop. Só papgeslaan, die grysstof peul sigbaar deur splinters been en hare. Soos ’n oopgekloofde rysmierhoop. Sy’s op ’n breë sitkamerbank. Sittend. Hy sien haar van die rugkant af, skrik toe hy die haarkleur registreer: rooikop. Hy skud sy kop vinnig, om die wiele daarbo van die syspoor af te kry: Nié alle rooikoppe is Gerda nie.

      “Daar’s gepeuter hier,” hoor Beeslaar homself sê. Hy word beloon met ’n glimlag van Quebeka. Hy hou van die lig in haar oë: soos ’n hond wat springhaas geruik het.

      “Kom,” sê sy en draai om, “ons gaan kyk van anderkant af.”

      Hulle stap weer terug voordeur toe en uit. Om die huis. Nóg ’n fontein en ’n dam. Hierdie keer ’n kruik wat kunstig omgeval het en ’n piepiestraaltjie water lek. Wewenaar se kruik in sy kanon in, sou Blikkies onmiddellik gesê het. Hy’t ’n ding gehad met uitdrukkings, ou Bliksem van Blerk. Veral vir onvanpastes.

      Hulle loop tot op ’n groot stoep agter. Daar’s ’n sandput vir kampvuur maak, ’n gasbraaier in die hoek, groot genoeg om ’n missiel maan toe te lanseer.

      Die rugkant van die huis, sien Beeslaar, is eintlik die voorkant. Waar die inwoners wérklik leef – die stoep, gedeeltelik onderdak, loop uit op nóg ’n swembad, maar kleiner. Meer ’n plonspoel met ’n spuitfontein. En daar’s die braai, ’n luukse sitstel van rottang en opgepofte lapkussings, die hout-en-chroom-eettafel... baie geld se goed.

      En die duurste bonus van die lot: private uitsig op die rivier en berg. Voel of jy net jou hand hoef uit te steek. Pluk jy ’n hand vol heideblomme en proteas. Trossie СКАЧАТЬ