Onse Vaders. Karin Brynard

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ “Rea het jou nou nodig. Dis net swart daar binnekant.” Sy kyk betekenisvol na hom.

      Hy skud sy kop. “Ek moet terug. En die mense hier is heel ervare.”

      “Nee!”

      Hy aarsel.

      “Albertus, asseblief. Jy weet nie hoe dit is nie.” Sy byt haar lip, onseker hoe om haar vrees te verwoord, die rassisme te systap.

      Beeslaar sit sy kar in trurat. Hy voel benoud. Sweet week in die stywe boordjie van sy hemp. Nuwe hemp. Begrafnishemp. Hy moet wegkom.

      “Bly!” Sy het nou haar hand op die deur. “Net vir ’n uur. Net tot ons weet wat hier gebeur het. Jy weet Balthie sou.”

      Beeslaar swets onder sy asem. Maar hy skakel die kar af en klim uit. Vorentoe sien hy vir Rea du Toit staan, op soek na haar skoene. Daar’s ’n vent naby wat haar handsak opgetel het. Sy stamboom staan in ruwe tatoeëermerke oor sy voorarms en nek uitgekerf, swart traandruppels onder een oog. Tipiese tronk-tats. Lyk of hy lid is van een van die Kaap se berugte Mitchells Plain-bendes. Beeslaar loop op hom af. Die man sien hom en sit die handsak haastig neer, trek die hoodie van sy baadjie diep oor sy kop en duik weg tussen die mense in.

      Beeslaar raap die sak op, kyk of hy die man nog kan sien. Maar hy’t verdamp.

      “Kom, mevrou,” sê hy en neem Rea du Toit se hand. Haar onderlip bewe gevaarlik. ’n Lang, taai druppel val van haar neus. Land op haar lapel. Sy vee die neus met haar handskoenhand; ’n vae streepsel bloed bly agter. Sy haal asem soos ’n dier wat moeg gejaag is: vlak en vinnig.

      Iemand gee vir haar haar skoene aan en Beeslaar buk om dit aan haar voete te help. Haar kouse het geskeur, merk hy, knotterige oumenstone wat deur die gate beur.

      Hulle stap in stilte na die huis. Die drie: Rea met haar kop weer hoog – haar waardigheid herwin. Trula wat haar aan die elmboog stuur. En Beeslaar agterna. Ongemaklik, soos ’n mak gans aan ’n tou.

      Die tuinpaadjie loop weerskante van ’n spuitfontein. Die dam is rond; ’n sementvis rys uit die water op en sproei ’n sambreel van silwer druppels. Goed versorgde palms anderkant, waar die pad weer hande vat en oplei na ’n lae stoeptrap.

      ’n Swart vrou in ’n baadjiepak wag hulle in, haar gesig stram, oë wat kalm en bedaard die wêreld bekyk. Die broek span effe oor haar dye. Nie vet nie. Gul. Haar middellyf is klein, ingegord met ’n breë seilgordel waaraan haar wapen, boeie, magasyne hang.

      Sy steek haar hand uit op die tradisionele Afrika-manier, met die linkerhand wat die groethand se elmboog raak. ’n Teken van respek.

      “My simpatie, mevrou.” Sy knak haar knieë eerbiedig. “Ek is baie jammer oor... ” begin sy, maar Rea praat haar dood, ignoreer die groethand wat uitgesteek word.

      “Waar’s my kleinseun!” Haar stemtoon is gebiedend en bars. “Wie’s hier in bevel!”

      Daar beweeg iets in die polisievrou se gesig. Haar oë flikker op na Beeslaar en dan weer terug na die bejaarde vrou voor haar. Sy versit haar gewig amper onmerkbaar, versper die deur.

      “U kleinseun is veilig,” antwoord sy in goeie, bedaarde Afrikaans. “Hy is in sy pa se studeerkamer, by ’n polisievrou en ’n paramedikus. Ek sal u deurvat.”

      “Waar’s Elmana! Wat het hier gebeur?”

      “Kom, mevrou. Kom ons gaan binnetoe, dan praat ons daar. Ek is kaptein Vuyokazi Quebeka. Ek lei die ondersoek.” Haar stem is mooi en warm, die kil atmosfeer ten spyt. Die klik waarmee sy die eerste klinker van haar van uitspreek, is nat en rond, soos ’n klip wat in diep water plons.

      “Beeslaar... e... ”

      Hy trap ongemaklik rond, klaar vies vir homself.

      “Familie?” help kaptein Quebeka.

      “Nee, e... ”

      “Hy is saam met mý. Hy is ’n polisieman. En hy gaan die familie bystaan,” sê Rea du Toit, ’n sweem van uitdaging in haar stem. “Hy is hier op die duidelike instruksie van my seun, die eienaar van hierdie huis. Kom, Albertus!”

      ’n Harde lig gaan op in Quebeka se oë. Sy draai woordeloos om en beveel ’n konstabel agter haar iets in Xhosa. Hy wys hulle moet hom volg, links af uit die voorportaal.

      Beeslaar kyk oor sy skouer terug na Quebeka. Sy staar terug, ken omhoog. Hy kan nie besluit of dit arrogansie of uitdaging is wat hy in haar blik lees nie. Of sommer net die gewone rasse-tjip-op-die-skouer. Kan hom ook nie nou veel skeel nie, hy sien net die ou tante af en dan’s hy weg.

      Die voorportaal is duur. Artistiek gevlekte marmervloer. ’n Oosterse mat. Groot, moderne skilderye. Egtes – een van ’n Nguni-bees. ’n Eetvertrek op regterhand word sigbaar. Veertien stoele, tel Beeslaar. Twee swaar kristalkandelare wat laag oor die tafel sweef, starlight-liggies in die plafon ingebed.

      ’n Trap. Dalk na die slaapvertrekke bo.

      Bloedvlekke teen die muur. Op die dik vag van die mat wat teen die trap op loop.

      Beeslaar voel die roering onder in sy buik. Die snaar wat span. Begin vibreer.

      ’n Moordtoneel. ’n Mens se lewe is pas hier gesteel. Brutaal. ’n Huisgesin verwoes...

      Hier moet vergelding kom. Dís die boodskap van sy lyf.

      Hoofstuk 4

      4

      Die seun sit in die hoek van ’n tweesitplekbank, weggetrek van die polisievrou wat by hom sit, met ’n beker, iets soos tee daarin. Sy staan op om vir Rea du Toit plek te maak langs haar kleinseun.

      “Ag, my kind!” Rea du Toit trek hom teen haar vas. Hy laat haar begaan, staar verwese voor hom uit. Vir ’n rukkie sit die twee so, die ouer vrou se gesig vertrek in ’n stryd om beheer, die kind s’n uitdrukkingloos, sy mond wat oophang vir asem. Hy’s in die ongemaklike stadium tussen muis en man. Lang, dun ledemate en knobbels vir knieë en skouers. Die eerste skadu van ’n snor tussen puisies.

      Beeslaar bly naby die deur huiwer en kaptein Quebeka sleep ’n regop stoel van gedraaide hout nader en gaan sit by die twee. Sy wag ’n oomblik voor sy iets sê, dan leun sy vorentoe, haar palms op haar knieë.

      “Wil jy ons nie asseblief uitlos nie?” Rea du Toit se stem bewe, maar is vol vyandige drif. Daar is ’n trilling in haar gepoeierde wange, haar vlieserige oë wat skitter van die trane.

      “Ek is jammer, mevrou, maar ons moet met die seun praat. Dit sal nie –”

      Die seun het skielik lewe gekry. Hy beur regop uit sy ouma se greep. “Pappa het gesê ek hóéf nie te praat nie.”

      Quebeka knik bedaard vir hom. “Jou pa is reg. Maar jy wil ons help om die oortreder vas te trek, of hoe?”

      Die seun kyk soekend rond. Sy een been gaan aan die tik en daar is angs in sy oë. Hy kyk op na Beeslaar, dan na Quebeka wat reg voor hom sit.

      “Ek weet nie... wat gebeur het nie.” Hy mompel. Kyk na sy lomp seunshande wat die beker tee vashou. Groot, onelegante hande, vratjies by die regterduim. Hy laat dink Beeslaar aan ’n pasgebroeide volstruiskuiken: СКАЧАТЬ