Abel se lot. Chris Karsten

Чтение книги онлайн.

      5. Bujumbura, Burundi, Hede

      Die pasiënt sit roerloos, asof sonder lewensfunksies. Hy háát dit as vreemde mense aan hom vat, veral hierdie betasting van vingers aan sy gesig. ’n Gesig is vir hom byna heilig, meer intiem as enige ander deel van sy liggaam.

      Hy kom dit nie agter nie, maar dit is met ingehoue asem dat hy die kussings van die dokter se vingers oor die vel van sy gesig verduur. Die dokter is die eerste mens wat aan sy gesig vat. Nie eens sy moeder het dit gedoen nie, nie so lank hy kan onthou nie.

      Eers toe die dokter op die stoel voor hom terugleun, so naby dat hulle knieë aan mekaar raak, ontsnap die asem sag oor sy lippe. En knip die lid van die pasiënt se lui oog, soos die trae sluiter van ’n ou kamera. Dié ooglid het ’n wil van sy eie, uit pas met die ander een. Daaraan kan niks gedoen word nie.

      “Die verswakking van die oog se hefspier en orbikulêre spier is ’n aangebore defek,” sê die dokter. “Dis nie ptosis wat met chirurgiese prosedure reggestel kan word nie.”

      Dit weet die pasiënt reeds. Dié diagnose is al gedoen toe hy tien jaar oud was. Hy het geleer om daarmee saam te leef, eerder as die risiko om die sig van sy oog te verloor. Dit sou erger gewees het. Eerder ’n lui oog as ’n blinde oog.

      “Koop ’n bril met donker lense,” raai die dokter hom aan. “As jy skaam is oor die lui oog, kry ’n bril met gekleurde lense. Amber of pers of blou, selfs geel. Enige kleur wat jou geval. Dis foenkie.”

      Die pasiënt moet mooi luister na die chirurg se uitspraak. Dokter Lippens praat Engels, dog met ’n aksent. Harde Germaanse g’s en r’e, nie onverwant aan die taal waaraan die pasiënt se eie oor gewoond is nie. Maar die oe is vreemd.

      “Jy bedoel funky?”

      “Dis wat ek sê: foenkie.”

      Funky en geel, dié onthou die pasiënt goed. Só ’n bril het hy nog self teer van ’n vrou se kop afgehaal, opgeskuif oor haar swart hare, voordat hy haar op sy werkbank neergelê en met sy koki die pers lyne aan die sagte vel van haar maag en lies getrek het vir sy skalpel.

      “En die res?” vra hy vir die chirurg.

      “Die res is maklik.”

      Dokter Lippens klink selfvoldaan en onbeskeie, versmadend byna omdat sy eie gesig geen regstellings nodig het nie. Sý gelaatstrekke in volmaakte proporsie.

      “Hoe lank sal dit vat?”

      “Weekend facelift – dis wat ons dit noem. Die prosedure duur net ’n paar uur. Jy soek nie die hele proses van ontrimpeling en verjonging en ’n onnodige gesny aan jou vel nie.”

      “Nee,” sê die pasiënt. Geen onnodige snyery aan sy vel nie. Ook wanneer hy self die snywerk doen, is dit nooit onnodig nie.

      “En laat ek dit maar self sê: as ék met jou klaar is, sal jy jouself nie herken nie. Gewaarborg, of jou geld terug.”

      “Hoe lank voor dit genees is?”

      “Twee nagte in die hospitaal om seker te maak alles is reg, g’n infeksies en sulke nare goed nie. Dan twee weke tuis, op die langste, my vriend. Twee weke en die swelling sal weg wees, en niemand sal eens vermoed dat jy aan jou gesig laat werk het nie. Wil jy voortgaan?”

      My vriend?

      “Ja, doen dit.”

      “Goeie besluit. Jy sal nooit spyt wees nie.”

      Dokter Lippens staan op, kom met ’n kamera terug.

      “Foto’s?”

      Die pasiënt is besorg. Hy hou nie van foto’s van homself nie. Niemand het hom ooit as kind afgeneem nie. Sy moeder het nie foto’s van hom in baba-albums versamel nie. Sy grootwordjare is nie met foto’s geboekstaaf nie. Hy onthou net een foto waarop hy voorkom, dertien jaar oud tussen sy moeder en sy ouma, streng gesigte, geen glimlag vir die kamera nie.

      “Die foto’s is vir die prosedure – hulpmiddels op die operasie-tafel,” sê die chirurg. “Dis soos kunstenaars ook werk. Portret-skilders en beeldhouers het almal ’n model, dis die werkwyse oor eeue, nee, millennia heen. Michelangelo het modelle gehad vir sy groot werke uit marmer.”

      “Dis nie wat ék soek nie, nie ’n portret van my eie gesig nie. Ek wil juis ’n ánder gesig hê.”

      “Maar die foto’s help met die proporsies en die proporsies is belangrik, al verander ons aan die gelaatstrekke.”

      “Neem foto’s van jou eie gesig, jy’t goeie proporsies. Ek wil ’n skerper neus hê, soos joune. ’n Prominenter ken, soos joune.”

      “Jy vlei my, meneer Lomas.”

      “En ek’t bakore.”

      “Die foto’s is steeds nodig, al soek jy verfyning van jou gelaatstrekke. Wanneer ek die foto’s op my rekenaar gelaai het, kan ek ’n duideliker beeld kry van die verfyning wat ons moet doen, die snitte presies uitmeet voor ons begin.”

      Hy sit strak voor die flits van die kamera.

      “Dis nie net vir sny en hoop vir die beste nie, meneer Lomas. Só kru is ek nie.”

      Het jy al mý werk gesien? dink die pasiënt. Het jy al gesien hoe fyn ék met ’n skalpel kan werk?

      “Ja,” sê dokter Lippens, die foto’s nou voor hom op sy rekenaarskerm, “aan jou gesig is baie werk nodig, dis duidelik. En as dit is wat jy graag wil hê, sal ek tog van my eie proporsies in ag neem. Miskien my gesig oor ’n foto van joune superponeer en kyk hoe ons jou kan СКАЧАТЬ