Helene De Kock Omnibus 10. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ aanstap met die leë emmer in haar hand en wil opklouter na die soldervenster. Toe kom neem hy die emmer by haar, hou haar lig aan die arm terug.

      “Daar is soveel krag in jou,” sê hy, en sy oë sak na haar smal skouers, die brose lyn van haar heupe. “Ek het veel om by jou te leer.”

      Maar sy maak haar arm los. “Ek is seker dat ek niks gesê het wat jy nie reeds weet nie.” Maar sy glimlag vriendelik met hom voordat sy vlugvoetig teen die skuins helling oploop en by die venster inklim. Eers toe sy al heeltemal deur die opening verdwyn het, kom hy tydsaam agterna.

      Die Sondag van die uitstappie na Keukenhof daag wolkloos, en Eugene wil net bly raak oor so ’n vooruitsig in dié wolkeland toe Mieke, wat kort ná nege by Rapenburg 49 opdaag, hom vroeg ontnugter.

      “Neem maar jou parka saam,” lag sy. “Vandag gaan ’n reëndag wees!”

      Eugene murmureer, maar gaan haal tog maar die parka by De Witte Singel onder groot gelag van die ander, wat al Holland se nukkeweer aanvaar het. Eindelik is almal gereed vir die uitstappie. Mieke het met groot gedoe ’n kosmandjie gepak met allerlei kase, korentebolle, boterhamme en heerlike gekoopte gemmerpannekoeke. Elsje lyk heelwat beter ná die paar dae se rus waarin Mieke hoofsaaklik vir die etes gesorg het, en Sylvie soos altyd met die wasgoed gehelp het. Ook die mans, bleek om die kiewe van al die studeer, lyk op die oog af ingestem vir ’n uitstappie. Eugene het al aan almal vertel hoe ’n knap gids Mieke is, en dus sien hulle daarna uit om Keukenhof deur haar oë te sien. Ook sal sy hulle op pad daarheen veel meer van die landskap kan vertel as wat hulle voorheen daarin gesien het.

      In die bus op pad na Lisse is dit vir Eugene, wat heel voor langs Mieke sit, ’n louter genot om meer van Suid-Holland te kan sien. Dit is ’n prenteboekland – die swart-en-wit koeie wat rustig wei op die drooggelegde polders in die raamwerk van blink kanale; die draaiende arms van windmeulens; seilbote en platboomskuite; huise wat laag in die weivelde staan en spierwit swane op vierkantjies silwer water.

      By Lisse klim hulle van die bus af en stap na die meer as sestig akker blomtuin – Keukenhof, uitstalvenster vir die wêreld se bolle-industrie. Hier hoef Mieke niks te sê nie, want ook sy is weer opnuut stomgeslaan deur die glorie van die blomvelde. Saam met Eugene en die ander stap sy woordeloos deur die derduisende tulpe in volle blom. Dis ’n jubelende kariljon van kleure waarin die mooiste uiting van bewondering net verswelg word. Selfs die rustelose George loop rustig langs sy vrou, wys haar kort-kort op ’n tulp of ’n hiasint hier en daar wat besonder mooi is, sodat Eugene dit byna nie met sy gewone botheid teenoor haar kan vereenselwig nie. Die man is voorwaar ’n verkleurmannetjie. En die bedenkinge wat Eugene koester, is ook nie heeltemal ongegrond nie, want toe hulle gaan tee drink in ’n rooidakrestaurant vlak langs ’n meer waarop blomblare swewend drywe, bewimpel George dit so dat hy langs Mieke sit. En ’n hele kwartier lank gesels en lag hy net met haar, asof die ander hoegenaamd nie teenwoordig is nie. Maar Peet en Elsje en ook Sylvie ignoreer dit. Dis net Eugene wat lus kry en vlieg op en skud die man. Maar hy vang Sylvie se oog, en met ’n klein gebaar van haar hand wys sy aan hom om liewer te bedaar. Uit skone frustrasie knoop Eugene ’n hortende gesprek met Peet aan, totdat dié hom later vreemd aankyk en vra wat skort.

      “Niks spesifieks nie,” sê Eugene met ’n geïrriteerde handgebaar sodat Peet skeef en nadenkend opkyk. “Maar ek begin dink dis miskien tyd om vir my ander verblyf te soek.”

      Peet se oë vlieg na Mieke se blonde kop, wat vooroor gebuig is om mooi te hoor wat George sê, en sy wenkbroue lig veelseggend.

      “Ek kan haar tog nie verbied om in dieselfde hotel as ek in te trek nie,” verweer Eugene, “maar dit gaan net onnodige kompli-kasies meebring.”

      “Hm. Daar is natuurlik ’n leë kamer op die grondverdieping van nommer 49, maar daar is geen badgeriewe nie. Slegs ’n toilet en ’n kraantjie teen die plafon, wat as stortbad moet dien.”

      “Sal goed wees,” antwoord Eugene. “En ek wil nou begin werk soek. Ek is nie gemaak vir so ’n leeglêery nie. Ek sal veel liewer naweke wil rondtoer.”

      Peet beloof om ’n dag af te staan en hom met sy soektog te help. Toe deel Mieke die pannekoek en broodjies uit, en hulle eet eers klaar voordat hulle verder wandel deur die blomme wat soos kleurfonteine oor grasperke en deur klein woude vloei. Oplaas gaan kyk hulle ook na die magiese amarillisse in die glashuise. Dis toe hulle binne is en hulle verwonder aan die wasagtige perfeksie van die lelies, dat Eugene agterkom dat George en Mieke nie by is nie. Peet en Elsje loop al geselsend die skone blomme en bekyk, en ook Sylvie buig nader aan die kelk van ’n blom om daarna te kyk asof sy haar voorneem om die byna heilige skoonheid daarvan nooit weer te vergeet nie. Eugene kry lus om die glashuis met een magtige kreet aan skerwe te laat spat, maar hy bedwing hom. Hy bedwing hom vir die soveelste maal vandat hy met Sylvie Bosman kennis gemaak het. Hou jou blind, het sy gesê, en het Peet gewaarsku. Nou ja, dan sal hy hom blind hou.

      Hy stap glimlaggend nader net toe Sylvie weer orent kom.

      “Lieflik, nè?”

      “Wonderlik,” sug sy. “So volmaak.”

      Maar toe hy haar arm neem om agter Peet en Elsje aan te loop, voel hy die bewing wat deur haar hele lyf sidder, en hy vergeet sy voorneme.

      “Hy verneder jou met opset,” sê hy deur sy tande, maar waag dit nie om na haar te kyk nie, hou sy oë op die goddelike skoonheid van die potte en potte amarillisse.

      “Miskien,” sê sy, nietemin beheers, “maar dit sal verbygaan …”

      “Daarvoor sal ek sorg,” antwoord hy verwoed, en voordat sy nog ’n woord kan kwytraak, stap hy vinnig by die glashuis uit.

      Net buite die glashuis loop hy George en Mieke raak. Sy staan vertroulik na aan hom, glimlag op in sy gesig en lyk asof sy innig waarderend luister na elke woord wat hy sê.

      “Nou toe nou,” sê Eugene met sy wit glimlag, maar sy oë flikker oor die man by haar, “ek het jou gesoek.” En sonder om in die minste te toon dat hy van George bewus is, slaan hy ’n arm om Mieke se middel en stap met haar weg.

      Toe hulle ’n entjie weg is, druk hy sy gesig feitlik teenaan hare en glimlag vriendelik toe hy sê: “Flankeer weer met George Basson en ek sal persoonlik met jou afreken. Maak weer asof jy nie weet hy het ’n vrou nie, en ek skop jou by Rapenburg 49 uit!”

      Tot sy konsternasie hou sy hom ook vas, lag op na hom.

      “Ek weet jy hou van Sylvie. Ek sien dit in jou oë as jy na haar kyk. Oppas jy maar dat George jóú nie uitskop nie!”

      Eugene voel hoe die kwaad in hom loskom, hoe dit verwoestend in hom kolk, en hy haal diep, diep asem. Hy druk haar weg, hou haar net aan die skouers.

      “Mieke,” sê hy en sy stem tril, “wat jy ook al dink – my motiewe is suiwer. Moet asseblief nie vir George die geleentheid gee om sy huwelik te laat wankel nie. Ek vra mooi.”

      Sy glimlag stadig. “Dit klink beter,” sê sy lui. “Laat ons dan mekáár se hande vashou en op die smalle weg bly …”

      “Met afdreiging gaan jy niks bereik nie, Mieke.”

      “Jy ook nie, Eugene.”

      Hy staan ’n oomblik op die drumpel van die drif waarmee hy die aarde wil omkeer. Toe sug hy maar, kyk haar net aan met oë wat vlam.

      “Wát wil jy van my hê, Mieke de Kuiper?”

      Die СКАЧАТЬ