Helene De Kock Omnibus 10. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die dubbelbed in die solderkamer en ’n groot mat van seilgare geweef.

      Elsje en Mieke gesels, aanvanklik huiwerig, maar namate Elsje ontdooi en Mieke haar selfvertroue ’n bietjie demp, voer die twee heeltemal ’n lekker gesprek. Mieke is gou om raak te sien dat Elsje nie heeltemal wel is nie, en sy bied aan om die koffie vir haar te maak. ’n Veelseggende blik na Eugene bevestig haar vermoede dat sy daardeur heelwat in sy estimasie gestyg het. Hy glimlag goedkeurend in haar rigting. Peet weet duidelik nie wat om van die Mieke-meisie te maak nie, maar gesels op sy ou rustige trant.

      Net toe hulle met die koffiekoppies in die hand sit en Mieke vir hul elkeen koffieroom uit ’n kannetjie inskink, is daar weer ’n klop aan die kas en Peet staan op om oop te skuif. Dis die Bosmans.

      George kom heel op sy gemak ingedrentel met ’n hand om sy vrou se nek. Dis eienaardig, dink Eugene, maar dié gebaar van die man wek eerder die indruk van familiariteit as van intimiteit. Ook Sylvie lyk asof sy vasgehou word eerder as liefdevol aangeraak word.

      “Hallo,” sê sy sag toe sy Eugene sien, kyk skugter na Mieke.

      Peet stel hulle aan mekaar voor, en George kom gee Mieke die hand, bekyk haar mooitjies van kop tot tone.

      “Nou toe nou, die vriendjie het nog goeie smaak ook!” groet George aweregs met slegs ’n vinnige kyk na Eugene.

      Vir Mieke is dit egter nie ’n haastige kennismaking nie. Op ’n byna ongelooflik seepgladde manier het sy vir George eenkant om vir hom en Sylvie ook koffie in te skink in twee taamlik ingeduikte emaljebekers. Sylvie het, ná ’n verlore blik in die rondte, haar by Elsje op die divan geskaar. Dis net met ’n sterk wilspoging dat Eugene hom daarvan weerhou om haar vertroostend met sy oë aan te raak. Dus bepaal hy hom by Peet, vra hom meer in die besonder uit oor sy studie en oor werkmoontlikhede vir homself. Peet is ingenome met die idee dat Eugene ’n tydelike werkie wil bekom en beloof om daaroor onder die studente uit te vind. Dit val Eugene op dat niemand poog om ’n gesamentlike gesprek aan te knoop nie. Hy bly met Peet gesels; Elsje en Sylvie praat sag met mekaar en George en Mieke vind blykbaar dat hulle veel het om saam oor te lag.

      “Nou ja,” sê George later toe daar ’n stilte val, “ons het eintlik kom hoor of ons Sondag die Honda kan kry om ’n bietjie uit te ry na Katwijk-aan-Zee. My vrou reken mos ek verwaarloos haar.” Net soos vroeër die dag in die Gravesteen-biblioteek, versuiker hy sy laaste woorde só dat sy toehoorders eers heelwat later die bitter proe. Net Eugene byt nie hieraan nie, kyk hom met ’n uitdrukkinglose gesig aan toe die ander effens glimlag.

      Dis Mieke wat in ’n oogwink die situasie opsom, en dit na haar hand draai.

      “Dis net wat ons ook kom vra het, nie waar nie, Eugene? Ons wou seer graag na Keukenhof gaan vir die dag. Maar nou kan ons mos almal saamgaan.”

      Dis Elsje wat dadelik reageer, want die ander is te vasgevang in verbasing oor die vreemde meisie se gemaklike oorreding. Sy het so soetjies die gedagte in hul midde gelê dat dit steeks sal lyk as hulle weier.

      “Ek wil graag gaan,” sê Elsje, en kyk pleitend na Peet. “Ons was so lank laas saam iewers heen, skat; en ek wil Keukenhof weer sien voordat ons teruggaan.”

      “Goeie plan,” sê Peet, maar sy oë agter die brilglase bly nadenkend op Mieke rus.

      “Uitstekend, sou ék sê,” is George se bydrae terwyl hy glimlag, en ook hy kyk na Mieke, maar daar is soveel koelbloedige spekulasie in sy uitdrukking dat Eugene ril. Sylvie sit doodstil, vee met haar vingers oor die knieë van haar jeans, kyk bo-oor hulle koppe na die grys vierkant van die venster.

      “Gaaf,” sê Mieke en glimlag breed in die kring van haar nuwe vriende. “Maar ek stel voor dat ons met die NZHVM-bus na Lisse gaan. Dis nogal gesellig, en mens moet buitendien daarvandaan die entjie na Keukenhof stap.”

      Die ander stem in, ietwat verdwaas deur die onbeskroomde leiding wat die vreemdeling in hul gesprek neem. Hulle gesels nog ’n rukkie oor hul voorgenome uitstappie, en later skink Peet vir almal ’n glasie Jonge Jenewer, ’n drankie met ’n milde smakie wat glad afgaan. Dis George wat die besoek verder verleng deur voor te stel dat hy afgaan na een van die Mensae – ’n groep studenterestaurante in Rapenburg – om ’n klomp poffertjies en pannekoek te gaan koop, wat moet dien as vroeë aandete. Dit word allerweë as ’n goeie plan aanvaar en Peet en Eugene gaan saam om te help dra.

      Terwyl die vroue ekstra borde en eetgerei bymekaarskraap, stap die drie mans in betreklike swye na die Augustinus, een van die drie Mensae-eetplekke. Dis toe hulle toustaan saam met ’n klomp ander studente met Eugene tussen Peet en George, dat George skuins draai en met sy stem ’n toon laer as die roesemoes rondom hulle by Eugene se oor sê: “Ek sien dis nie benede jou om jouself te vermaak terwyl jou meisie mooi soet op jou wag nie.”

      ’n Rooiwarm ergernis trek soos ’n woestynwind deur Eugene, en hy voel hoe sy mond kurkdroog word. Sy hande klem om die rand van die lang toonbank waarlangs hulle afskuifel om hul beurt te kry. Tog glimlag hy net effens sonder om sy oë te lig van die stapels blink skinkborde op die vinieltoonbank. En hy bly stil. Meer, hy veronagsaam die vent se woorde.

      Maar George Bosman laat hom nie veronagsaam nie.

      “Of is jy maar net so onkundig dat jy Mieke de Kuiper nie kan lees nie?” vra hy vriendelik, net die fletse oë is priemend op Eugene gerig.

      Eugene haal diep asem. “Nie so onskuldig dat ek ’n handboek onderstebo sit en lees en verwag dat mense moet dink ek leer my dood nie. En o ja, sê vir Aaltje haar aantekeninge in daardie klein boekie het regtig geen betrekking op die boek wat sy voor haar gehad het nie. Behalwe nou as jy nie Regte swot nie, maar dalk Drama. Jy weet, sla om mijn nek … je armen, vol zoete belofte … Klink soos iets uit De Verliefde Ezel van Couperus. Vreemd, ek het nooit kon dink dat Couperus in ’n Regsleerplan ingesluit sou word nie.”

      Die ligte man se bleek oë word nog bleker, en dit lyk asof sy vriendelikheid, sy suikersjarme, met ’n vadoek afgevee is. George se gesig is onleesbaar, maar daar drup gif toe hy sê: “Skei uit, o vrome!”

      Toe moet hulle aanstap, en Peet sien iemand raak wat saam met hom studeer en knoop gou eers met dié ’n geselsie aan. Later voeg hy hom weer by Eugene en George, betyds om die pakkies pannekoek en poffertjies met maalvleis by die ander aan te vat en te help dra. Die man met wie hy gesels het, beduie hy aan Eugene, is Hans van Loo, een van sy toekomstige paranimfe. Eugene knik met glimlaggende belangstelling, maar kan die knop op sy maag om die dood nie weggesluk kry nie. Wat het hom besiel om die man so die harnas in te jaag? Maar hy kon dit darem ook waaragtig nie duld om so in die gesig gevat te word nie.

      Tog handhaaf George ’n koel vriendelikheid teenoor hom, sodat Eugene nie anders kan as om oor koeitjies en kalfies te gesels ter wille van die vrede nie. Dit word, verbasend genoeg, ’n genoeglike aand, sodat Eugene, toe hy en Mieke eindelik vertrek, begin wonder of hy hom nie George se woorde in die Augustinus-eetplek net verbeel het nie. Want George het hom met ’n klein laggie en ’n “Sien jou Sondag” gegroet asof daar nooit iets wreweligs tussen hulle gesê is nie.

      Mieke is egter baie ingenome met Peet en Elsje, en ook selfs met die bra swygsame Sylvie, maar oor George raak sy liries toe hulle in die grys laataandlig terugstap oor die grag na De Witte Singel.

      “Hy is nou werklik ’n leuke broeder!” sê sy met haar breë lag. “Hy sê alles so prettig, en tog so koel …”

      “Ek vind hom nie prettig nie,” konstateer Eugene met ’n betrokke gesig.

      “Ag kom nou, Eugene,” protesteer Mieke verbaas. “Iedereen kan tog sien dat George seer СКАЧАТЬ