Helene De Kock Omnibus 10. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het. Tussen ons het ons ook net twee fietse, wat George eendag voor die kraakwa weggeraap het. Maar, soos wat jy wel raakgesien het, gaan dit by ons ook maar om Sylvie. Sy is eensaam en het werklik net vir my en Elsje. En wat sy alles vir Elsje gedoen het toe sy so erg siek was, kan nie in woorde beskryf word nie. Ek is haar meer as dankbaar. Daarom verdra ons vir George.”

      “Ek sien, ja.”

      “Ek kwel my in elk geval nie oor Mieke nie. Jy is mos darem al mooi weerbaar, of hoe?” Peet loer geamuseerd oor sy koppie na Eugene, sodat hy ook maar moet lag. “Jy weet, sy het selfs aangebied om vanoggend Elsje se boodskappe te doen.” En toe hy sien Eugene verstaan nie: “Inkopies. Sy is juis met Elsje se groot boodskapsak daar weg na Jema in Haarlemmerstraat.”

      “Beduie maar waar dit is,” sug Eugene, “ek het ook ’n paar goedjies wat ek wil koop.”

      Peet beduie, en hulle groet om op Peet se aandrang weer met middagete te ontmoet.

      Eugene stap verby die Gravesteen tot by Vroom en Dreesman, of sommer V en D, soos Peet gesê het. Dis ’n groot, deftige selfdienwinkel, en Eugene draai ’n paar minute om die uitgestalde ware en snuisterye te bekyk, stap toe deur na Haarlemmerstraat, wat vir verkeer gesluit is. Hy loop vinnig verby die vismark en loop Mieke reg voor die ingang van Jema raak, haar groot boodskapsak propvol blikkies, toegedraaide kase en geurige broodjies, wat by voorbaat sy mond laat water.

      Sy is uitbundig bly om hom te sien.

      “Het jy my kom soek?” vra sy gretig.

      Hy glimlag net en neem haar arm. “Kom help my gou. Ek wil skeergoed koop.”

      “Gaaf. Jy kan dit dan sommer hier in Elsje se boodskapsak sit, want hier sal jy geen plastieksak kry nie.”

      “So? Ek het baie om te leer, lyk dit my.”

      “Daarom is ék hier, Eugene Basson.”

      Hy lag weer, maar weet met ’n dowwe beklemming dat sy bepaald nie van inkopies praat nie. Sy help hom egter gou om die regte rak met skeergoed en naskeermiddels te kry, en gou is hulle weer buite die winkel, hy stadig tellend aan die paar gulden kleingeld op die palm van sy hand.

      Hulle stap stadig terug in die rigting van Rapenburg. In ’n steeg kom hulle op ’n haringventer af wat op die sypaadjie agter sy dofgroen geverfde mobiele toonbank staan.

      “Oe! Wanneer laas het ek dit geëet!” roep Mieke verheug uit en trek Eugene dadelik aan die arm nader. Sy koop terstond vir haar ’n rou haring by die glimlaggende venter, gooi haar kop agteroor en sluk die vissie vernuftig weg sonder om ’n oog te knip. Die haringman lag vir Eugene se verstomming en vee met sy hande oor sy breë groen voorskoot. Mieke sluk nog een weg en hou toe ’n haring, bengelend aan sy stert, na Eugene uit, maar hy retireer en skud heftig kop, sodat die venter en Mieke weer vir hom lag.

      Hulle stap verder en Mieke wys aan hom ’n paar versteekte winkeltjies waar eg Hollandse soeweniers gekoop kan word. Eugene besluit om die een of ander dag weer hier langs te kom en vir Damplaas se groot sitkamer ’n mooi Oosterse mat te koop, ’n paar Hollandse klompe wat hy in die gang wil ophang, en ’n majolika-teëltjie of twee vir Lilette.

      By Rapenburg 49 keer Mieke hom toe hy die knoppie wil druk wat die deur sal laat oopgaan.

      “Eugene,” sê sy sag, byna smekend, “dis vir my lekker hier tussen julle klomp. Ek dink daaraan om ook by De Witte Singel in te trek. Ek het reeds verneem dat daar ’n kamer oop is.”

      “Mieke,” sê Eugene en sy stem beef, “as jy by De Witte Singel intrek, trek ek uit. Dit moet jy goed verstaan. Ek het niks teen jou nie. Om die waarheid te sê, jou geselskap is vir my baie aangenaam. Maar …”

      “Maar jy is ’n moeilike man,” glimlag sy skeef.

      Hy staar ’n oomblik na haar, plaas toe versigtig ’n hand op haar skouer. “Nee, Mieke, ek is nie moeilik nie, ek is net heeltemal onbekombaar – vir jóú!”

      Sy laat sak haar wimpers, haar oë op sy sterk bruin arm, sodat hy sy hand verleë wegneem.

      “Die hoop beskaam nie,” sê sy met soveel weemoed dat sy hart krimp om haar onthalwe.

      “Mieke,” begin hy huiwerig, “sê my, wat van jou ouers? Jy is nog maar ’n week, nie eens heeltemal ’n week nie, terug uit Suid-Afrika, en jy soek naarstig ander verblyf. Hoe is dit dan?”

      Sy draai haar kop weg, kyk na die grag waar daar twee klein plat bote verbyvaar. Toe sê sy: “Ek het jou tog vertel? Al wat ek meer kan sê, is dat my moeder reeds die eerste dag ná my terugkoms vir my werk gekry het in Oestgeest by ’n vriendin van haar. Dié was onlangs siek en sy wil hê ek moet haar gaan verpleeg en help met die huishouding. Ag, Eugene, glo my, ek doen dit honderd maal eerder vir iemand soos Elsje wat ek in elk geval vermoed sieker is as dié danige vriendin van my ouers. Ek het jou tog al gesê ek is ’n verleentheid vir my nobele familie!”

      Hierop kan Eugene nie antwoord nie. Wat sê ’n mens vir iemand wat nie ’n rusplek het nie? Steek ’n mens nie maar jou hand uit nie en sê: hier, hou vas …?

      Maar hy druk net die knoppie sodat hulle kan ingaan.

      Bo kom skuif Sylvie vir hulle oop en nooi hulle in. Sy is klaarblyklik aan die klere was, want haar wit bloesie se moue is opgerol en haar hande en arms nat. Sy beduie dat sy net gou Elsje se wasgoedjies gedoen het, want as Elsje so baie met haar arms woel, hoes sy haar gedaan.

      “Dis lief van jou,” sê Mieke opreg, stap verby haar en sê aan Eugene om die boodskapsak sommer op die tafeltjie neer te sit. Toe gaan roer sy ywerig aan die ertesop.

      “My aarde,” laat Sylvie verbaas hoor, “en ek het nogal gedink dis Elsje se kookkuns wat aan die ontpop is! Dit ruik te heerlik, hoor!”

      Mieke lag net met haar, vis ’n paar stukkies droë, gerookte wors uit die sak en voeg dit by die mengsel op die gasstoof, begin dun snytjies van die volkoringbrood afkerwe, en dit lyk asof sy haar lewe lank nog in die woonplekkie woeker.

      Die ander twee laat haar maar begaan, en Eugene gaan staan by die venster om af te kyk op die grag wat vandag nogal lewendige verkeer het. Sylvie verdwyn na die klein badkamertjie en kom met ’n emmer vol nat wasgoed uit. Eugene draai om, net betyds om haar in die rigting van die trap te sien verdwyn.

      “Wag!” roep hy. “Ek kom jou help!”

      Hy sien hoe die weiering op haar lippe huiwer, maar toe glimlag sy tog skugter met hom.

      “Jy sal deur ’n soldervenster moet klim om by ons wasdraad uit te kom!” waarsku sy.

      Hy kom staan by haar, neem die emmer uit haar hande.

      “Alles wat jy kan doen, kan ek beter doen!” spot hy, en sien ’n spontane laggie op haar hartseer gesig. Die bietjie humor laat haar elfiegesiggie sommer straal.

      “Kom dan,” sê sy, en stap vooruit om met ’n stelletjie trappe op te gaan wat vanuit Peet se klein studeerhokkie loop. By ’n kleinerige deur buk sy en stoot dit oop. Hulle loop deur ’n muwwe kamertjie wat die reuk van die gragte dig teen hulle bring, tot by ’n klamvuil venster wat sy oopmaak en waardeur sy sonder seremonie klim. Eugene volg haar en sy hart gaan amper staan toe hy sien dat hy op die skuinste van die dak staan, en dat Sylvie vlugvoetig soos ’n bergbokkie afspring tot in die holte wat die dak van Rapenburg 49 met die СКАЧАТЬ