Helene De Kock Omnibus 10. Helene de Kock

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ my en dis met my dat jy gaan gesels!” En maak nou maar hiervan wat jy wil, dink hy geïrriteerd.

      Sy maak dan ook van sy woorde presies wat sy wou, en dalk presies wat sy beoog het.

      “Jaloers, Eugene? Maar goed, ek sal doen wat jy vra.” Hy sien die innige bevrediging in die amandel oë weens sy oënskynlike jaloesie, en kry lus om haar net daar en dan te ontgogel. Maar hy weerhou hom. Kan sy regtig geblameer word dat sy so ’n afleiding maak? Wat waar is, is dat hy besig is om haar as skans op te werp teen George, ter wille van Sylvie. Dit kan hy nie meer ontken nie. Daarom laat hy Mieke begaan, en wonder met diep beklemming hoe hy haar sal kan gebruik sonder dat sy seerkry en sonder dat hy oneerlik is …

      Hy sien haar af by die klein motortjie waarmee sy gekom het en wat voor die hotelletjie geparkeer staan. Op sy vraag wie s’n dit is, antwoord sy skouerophalend dat haar moeder dit vir haar geleen het. Toe sy wegry, bly Eugene lank staan. Arme Mieke, dink hy, ’n jaar lank uithuisig en skaars ’n dag tuis of sy voel genoop om weer die pad te vat. Sou hulle haar dan werklik so fel veroordeel dat hulle nie eens kans sien om die swart skapie ooit weer aan te keer kraal toe nie? Sou hul houding haar tog wel so raak dat sy wildweg koers kies net om iewers ’n bietjie aandag, dalk liefde, te kry? Dit wil vir Eugene tog so lyk. Met ’n sug stap hy De Witte Singel in en gaan met die trap op na sy kamer.

      Klaar uitgetrek, gaan sit hy by die klein skryftafeltjie en begin ’n brief vir Lilette skryf. Maar verder as die aanhef vorder hy nie. Dis asof sy so ver in sy verlede teruggeskuif het dat hy haar slegs met moeite kan herroep. Hy dink aan haar warmte, haar vroulikheid, haar sagte bruin oë en mond wat so geredelik lag, maar betrokkenheid bly uit. Hoe kan hy haar tog midde-in die werklikheid van die afgelope paar dae plaas? Wat moet hy vertel en wat uitlaat? En meteens weet hy: hy het klaar verander. Eers sou hy spontaan elke klein besonderheidjie van wat met hom gebeur het, aan haar oorgedra het, maar nou moet hy sif. En wéér sif. Hoe gaan hy aan haar verduidelik waarom George hom so grensloos ontstel, waarom hy Mieke bejammer, waarom hy Sylvie wil beskerm? Daarom skryf hy net van Peet en Elsje, van Rapenburg 49, skets vlugtig die Bosmans wat ook daar woon en noem van Mieke.

      Toe hy eindelik die lig afskakel, is hy so gedreineer van krag en emosie dat hy dadelik aan die slaap raak.

      Die volgende oggend word hy taamlik verfris wakker, maar dis steeds asof daar ’n groot bekommernis oor hom hang wat hy met die beste wil in die wêreld nie kan opsy skuif nie. Toe hy onder kom, sit Mieke jou waarlik weer vir hom en wag, reg by die ingang nes die vorige dag. Hy kan sy oë nie glo nie, wonder vlugtig of sy wel ’n huis het.

      Sy groet vrolik, staan op en kom nader, fris en skoon soos ’n madeliefie in ’n wit en geel rok. Die wit hare is vanoggend in twee stertjies weerskante van haar kop vasgebind.

      “Jy lyk goed,” sê Eugene met ’n onwillige lag om sy mond.

      “Gaaf. Kom ons gaan eet iets,” stel sy voor.

      “En dan?”

      “Dan gaan ék jou Leiden wys.”

      Eugene skik hom daarna omdat hy ook nie veel anders in gedagte gehad het nie. Die werksoekery kan ook maar wag vir volgende week. Die toer word vir Eugene suiwer plesier. Dit voel vir hom asof die bladsye van ’n storieboek vir hom een vir een omgeblaai word, want om elke draai is daar vir hom ’n nuwe verrassing – ’n versteekte klein binnehof, die vierkantjie gras van ’n parkie, ’n ou kerk, ’n glimp van ’n verweerde stadspoort. En reg deur Leiden vloei die Rynrivier, omlyn deur kades met huise en winkels wat in die stadig vloeiende water weerkaats. En tussen hierdie blaaie leer hy ook ’n ander Mieke ken.

      In haar kokette amandel oë is daar ’n lig wat deur suiwer entoesiasme aangesteek word, en sy borrel oor van die interessantste insidente uit die geskiedenis, legendariese staaltjies en sommer net stories, soos ’n fonteintjie wat skielik uit ’n rots stroom. Sy weet skynbaar alles van alles af hier in Leiden, en praat daaroor met ’n sensitiwiteit wat getuig van haar liefde vir die plek en dit wat Hollands is. Iemand wat so kan liefhê, moet tog sekerlik kan seerkry ook, dink Eugene onwillekeurig.

      Leiden, vertel Mieke hom, besit ’n groot aantal skilderagtige hoffies, maar dit vra ’n hele dag se besigtiging en moet wag tot later. Nou wil sy hom na De Nieuwe Minerva neem vir ete. Dit is in die Vrouwensteeg op die hoek van Breestraat, en dit lyk presies nog soos die ou Hollandse herberg wat dit eens op ’n tyd was.

      Een van die restaurante in De Nieuwe Minerva word ’t Wynstraatje genoem, en toe hulle gaan sit, sê Mieke Eugene aan om vir hulle ’n bottel wyn uit te soek uit die eenhonderd vyf en vyftig soorte wat hier gehou word. Eugene soek ’n droë rooi wyn uit wat Mieke goedkeurend laat knik, en hulle gaan sit by die tafel gedek met spierwit linne en Hollandse erdewerk.

      Toe hulle elkeen met hul glasie sit, neem Mieke een klein slukkie van hare en sê byna gebiedend: “Vertel my nou van jou wagmeisie.”

      Eugene is so midde-in die werklikheid van hierdie eetplekkie met sy keurige tafels en Persiese tapyte dat dit hom ’n oomblik kos om te weet van wie sy praat.

      “Waarom het jy haar nie saamgebring nie?” vervat sy voordat hy nog kan praat.

      “Ek wou alleen wees,” sê hy stadig, “en Lilette verstaan dit. Sy is baie lief, die soort meisie met wie ’n man trou as hy werklik verstandig wil wees.” Hoeveel hy dáármee sê, besef hy nie, ook nie dat hy Mieke dalk op ’n rou plek raak nie.

      Tog sit sy hom heel kalm en beskou asof sy so ’n onregstreekse skimp op haar wel verwag het, en dit haar nie skeel nie.

      “jy wil alleen wees,” mymer sy, haar oë op die rooi vloeistof in haar glas, “en ék wil glad nooit alleen wees nie. Jy praat ook van trou en werklik verstandig wees. Maar ek sê jou nou dat George Bosman werklik verstandig was toe hy met sy Sylvie getrou het – en tog was dit verkeerd …”

      “Wat bedoel jy?” vra hy vinnig, sy oë deurborend op die mooi oud-ryp gesig van die meisie oorkant hom.

      “Sylvie is fyn en byna maagdelik mooi. En George … wel, hy is ’n sjarmante onderkruiper …”

      “Ek dag jy vind hom prettig!” antwoord hy doodverbaas.

      “Maar ek vind hom heel, heel prettig. Jy verstaan nie. By my sal hy altyd prettig wees, want iemand soos hy weet goed ek sal die klappe wat hy uitdeel net so goed teruggee. Maar Sylvie, nee. Sy’s te bang vir die lewe. Dit staan op haar gesig geskryf, of anders misgis ek my lelik.”

      Dis asof daar ’n siddering in Eugene se borskas kom, ’n vibrasie wat sy woorde meteens laat losspring.

      “Los Sylvie uit, Mieke! Ek waarsku jou, los haar uit!”

      Die vinnige flits van begrip in Mieke se liggroen oë bring hom tot besinning.

      “Luister,” sê hy lamlendig, “sy is nie teen jou bestand nie, en … dis waar … ook nie teen George nie.”

      Daar sak ’n stilte oor die wit tafeltjie tussen hulle, dig soos ’n damaskdoek.

      Mieke sit ongeërg haar wyn en proe-proe, haar oë afgeslaan.

      “Wil jy my sê,” fluister Eugene ongelowig, “dat jy al klaar jou oog op George Bosman het?”

      Sy glimlag stadig, haal haar skouers effens op.

      “Is jy werklik so … so …?” poog hy verslae.

      “So gemaak en СКАЧАТЬ