Rebecca. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ met ’n oopgeslane rekenaar voor hom.

      Twee ure later maak hulle vir die eerste keer hul skootrekenaars toe en begin opstaan.

      “Stephen, sal jy asseblief agterbly? Daar is nog ’n saak wat ek met jou moet bespreek.”

      Die ander twee maak die deur oop en Stephen gaan neem op een van die rusbanke plaas terwyl hy diep sug. “Ek het nooit vannag geslaap nie. Die kleintjie het die hele nag geskreeu.”

      Julian gaan sit op die gemakstoel. “Ek dog julle het ’n au pair aangestel om julle te help.”

      “Ons het, maar Brenda glo ’n kind soek in die nag haar ouers.”

      Julian glimlag ietwat onwillig. “Sy is seker reg, maar liewer jy as ek.”

      Stephen sug weer en kyk dan vraend na Julian. “Wat wil jy nog bespreek?”

      “Hoe vorder Martin se soektog na ’n plaasvervanger vir Ernst?”

      “Daar is blykbaar ’n hele paar belowende kandidate. Hulle is besig met die laaste agtergrondondersoeke en behoort so oor twee weke met die onderhoude te begin.”

      “Ek wil hê jy moet vir my inligting oor iemand kry.”

      “Wie is dit?”

      “Rebecca Fagan.” Julian hou ’n enkele vel papier na hom uit en Stephen se blik gaan vlugtig daaroor.

      “Is dit die meisie wat vanoggend by jou was?”

      Julian knik.

      “Waar kom jy aan haar?”

      Julian druk sy vingers teenmekaar terwyl hy die storie vertel.

      Stephen lag verbaas. “Sy verdien beslis ’n paar punte vir deursettingsvermoë en waagmoed.”

      “Of sy het ander redes waarom sy so graag die werk wil hê.”

      Stephen staan moeisaam op. “Ek sal kyk wat ek kan uitvind.” Hy maak die deur oop, maar loer weer terug. “Terloops, ons het ’n uitnodiging na Angela se verjaardag gekry. Brenda wil weet of dit meer as ’n verjaardagparty gaan wees.”

      “Sê vir Brenda die tronke is vol nuuskierige mense.”

      “As ek so na die uitnodiging kyk, gaan dit ’n groot geleentheid wees.”

      “Hou op vis, Stephen. Ek het werk om te doen.”

      Stephen maak met ’n alwetende laggie die deur agter hom toe.

      3

      Rebecca luister ongeduldig hoe die telefoon aan die ander kant lui. Uiteindelik antwoord ’n slaperige stem.

      “Gert! Uiteindelik. Is jy wakker?”

      “Dit hang af wat jy met my wil maak.”

      “Ek kan nie meer vanaand saam met jou gaan nie.”

      “Wag! Watse dag is dit?” Hy kug heserig.

      “Dis Donderdag.”

      “Waarom kan jy nie saamgaan nie?”

      “Ek word deur iemand agtervolg en ek wil nie hê hy moet ons saam sien nie.”

      Daar is ’n stilte voor hy vra: “Hoeveel het jy gisteraand gedrink?”

      “Ek is ernstig. Bly net ’n paar dae weg van my af.”

      “Waarom sal iemand jou wil agtervolg?” Hy klink skielik wakkerder. “Alhoewel, as ’n mens na al die karakters kyk wat jy ken, is dit seker ook nie snaaks nie.”

      “Ek vermoed jou neef het hom op my spoor gesit.”

      “Becca, jy weet ek het ’n grap gemaak toe ek gesê het jy moet vir die pos by Julian aansoek doen.”

      “Daar is sekere goed waaroor ’n mens nie grappe maak nie.”

      “Laat ek hom dan ten minste sê ek ken jou. Dit kan dalk help.”

      “Nee, jy het my belowe.”

      “Moet jy altyd koppig wees?”

      “Gert, luister mooi. Ek gaan dit vir die laaste keer verduidelik. Ek glo nie daaraan om my vriende te gebruik nie. Nie vir ’n blyplek of ’n job nie. As hy weet ons ken mekaar, raak jy vir my verantwoordelik. Dis soos om vir iemand borg te staan. Jy gaan nie namens my getuig nie. End of story.”

      “Hy gaan tog een of ander tyd uitvind.”

      “Nie voordat hy besluit het of hy my ’n kans gaan gee nie. Daardie besluit gaan syne wees.”

      “Hoe seker is jy die man agtervolg jou en hoe weet jy die opdrag kom van neef Julian af?”

      “My straatkontakte en my goed ontwikkelde sesde sintuig.”

      “Wanneer kan ek jou dan weer sien?”

      “Ek sal jou bel.”

      “Iets laat my dink jy geniet hierdie cloak ’n dagger-spelery.”

      Rebecca gee ’n kekkellaggie. “Ek het hom gister op ’n staptog van sy lewe geneem. As hy na dese nie die stad ken nie, sal hy dit nooit ken nie.”

      “Onthou net, slim het sy baas gevang.”

      “Gelukkig weet ek nie wat die uitdrukking beteken nie.”

      “Kyk na jouself.”

      Rebecca knik. “Geniet die aand.”

      Hy gee ’n gepynigde kreun. “Ek het skoon daarvan vergeet. Waar gaan ek op so ’n kort kennisgewing iemand kry om saam te neem?”

      “Jy is so oulik as wat jy beskeie is. Ek wed jou jou swart boekie is alreeds oop en vyf minute van nou af staan daar ’n tou wat wil saamgaan.”

      “Probeer jy nou jou eie gewete sus?”

      “Baai, Gert.”

      Al wat sy hoor, is ’n grom en sy skakel laggend Irene se selfoon af en sit dit op die bedkassie neer.

      “Dankie en jammer dat ek jou al weer so vroeg kom pla het.”

      “Waarom trek jy nie sommer net in nie? Dit sal jou eindelose taxi-ritte en staptogte teen die berg uit spaar en ek sal nie meer snags lê en wonder of iemand nie ’n mes tussen jou ribbes ingedruk het nie.”

      “Waarom sal iemand ’n mes in my ribbes wil steek. Ek het niks wat enige iemand wil hê nie.”

      “Mense word nie net vir hulle besittings vermoor nie, Becca. As jy die koerante lees, sal jy dit sien.”

      “Ek lees die koerante en ek sien ook dat onskuldige mense in ’n trein in Madrid klim СКАЧАТЬ