Rebecca. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kopskuddend verder. “Die wêreld is vol vreemde mense.”

      “Dis onregverdig dat jy net vir die son kan kyk, dan raak jy bruin, en ek moet ure lê en dan raak ek net pienk.” Irene kyk na Rebecca wat haar donker hare sit en uitborsel.

      “Maar dink net hoe gaan my vel lyk teen die tyd wat ek veertig is, en dan is jou vel nog die ene room en perskes,” spot Rebecca terwyl sy haar vriendin se beeld in die spieël dophou.

      “Wat gaan jy aantrek?” ignoreer Irene Rebecca se woorde.

      “Hoe bedoel jy wat gaan ek aantrek? Ek ís aangetrek.”

      “Dis ’n werksonderhoud, Becca. Nie ’n oudisie vir een of ander konsert nie.” Sy kyk na die smaraggroen Indiese romp en skelpienk-en-groen bypassende moulose toppie wat Rebecca dra. Die romp sit net onder haar knie, die toppie vou vleiend voor oormekaar, en daarby dra sy ’n paar plat sandale. Sy maak haar hare argeloos in ’n los bolla agter haar kop vas en die enigste grimering wat sy dra, is maskara en ’n smeersel kleur aan haar lippe. Haar bene en arms is bruin gebrand na die naweek op die strand en op haar neus is daar ’n paar fyn sproete sigbaar. Die groen in haar klere laat haar vreemde groen-grou oë donkerder vertoon.

      “Jy klink al meer na Deborah. Los my dat ek lyk soos ek wil. Ek is skoon en my klere is heel en betaal. As hy teen my wil diskrimineer omdat ek nie ’n Gucci-pakkie dra nie, dan wil ek in elk geval nie vir hom werk nie.”

      “Ek wil net nie hê iets soos klere moet jou kanse verongeluk nie,” paai Irene.

      “What will be, will be, my goeie vriendin. Ek glo vas daaraan. Of ek nou vanoggend soos oorlede Coco Chanel daar instap, of net in my evasgewaad, die uitkoms is reeds in my sterre geskryf.”

      “Ek moet daar van jou verskil,” lag Irene. “Ek dink tog jou kaal lyf gaan ’n verskil maak.”

      “Ek is byna lus en wed jou dat hy nie sal kyk nie.”

      “Nee, o hemel! Op die ou end sit jy in die tronk of in ’n inrigting en ons moet heen en weer ry om vir jou te gaan kuier.”

      “Ai!” Rebecca skud spytig haar kop. “Ek kon nou maklik ’n paar rand gemaak het.”

      “Is hy so aantreklik soos op die foto’s?” praat Irene die onderwerp weg.

      Rebecca trek haar gesig op ’n plooi. “Eintlik nog beter, want hy het ’n baie mooi stem en oë waaroor die meeste vrouens seker drome droom. Én hy het die sex appeal van Hugh Jackman en George Clooney. Jy moet sien hoe kyk die vrouens hom agterna.”

      “Ek dog die natuur sorg altyd vir balans.” Irene pruil ontevrede. “Niemand is veronderstel om álles te kry nie.”

      Rebecca glimlag. “Troos jou daaraan dat hy darem ietwat meer boers as die menere Jackman en Clooney lyk.”

      “Wat beteken dit?”

      “Ek weet nie. Hy gee my net die indruk dat hy nie ontuis op ’n plaas sal wees nie. Daar is sonplooie langs sy oë en hy het groot, sterk hande.”

      “Is jy seker dis soos ’n boer lyk?”

      Rebecca knik. “Dis in elk geval my idee van ’n boer.”

      “Wil jy nie my motor leen nie?” Irene kyk na haar vriendin se mooi klere.

      “Nee dankie. Hierdie tyd van die oggend is daar genoeg taxi’s hier buite. Dankie dat ek jou so vroeg kon kom pla het vir ’n warm stort. Daar by ons is dit weer chaos vanoggend. Ek vermoed iemand het die warm kraan die hele nag oopgelos of hulle steel snags warm water.”

      “Wanneer kry jy vir jou ’n ander blyplek?” Irene sug soos William wanneer hy met haar daaroor praat, en Rebecca gee ’n wye glimlag.

      “As ek hierdie job kry. So, jy moet vandag vir my ’n kers laat brand en al jou duime vashou.” Dan is sy uit die vertrek en die voordeur klap agter haar toe.

      “Ek het ’n afspraak met doktor Hoffman.” Rebecca sê dit met al die gesag wat sy kan bemeester.

      Die vrou agter die lessenaar kyk haar onbeskaamd op en af. Rebecca herken haar dadelik. Dis die rooi Renault se eienaar. Die een wat ’n ryk man soek. Sy is die verpersoonliking van kantoorelegansie. Netjies gesnyde blonde hare, ’n snyerspakkie en elegante skoene.

      “U naam?”

      “Rebecca Fagan.” Rebecca weet nie of sy verlig of jammer is toe die vrou se kop knik nie. Sy was vandag reg om haar pad oop te baklei.

      “Sit asseblief. Doktor behoort binnekort hier te wees.”

      Rebecca gaan sit op een van die gemakstoele en bekyk die kantoor van hoek tot kant. Om hier te kon uitkom, moes sy onder in die portaal by ’n sekuriteitsingang haar naam in ’n boek skryf. En toe sy uit die hysbak stap, moes sy haarself deur ’n interkom aanmeld voor die glasdeure vir haar oopgegaan het. Die ontvangsvertrek is ruim en smaakvol gemeubileer. Irene sal beïndruk wees met al die antieke meubels. Links van haar kan sy ’n kantoor sien waarin ’n ouerige vrou by ’n rekenaar sit. Regs lei nog ’n deur na ’n vertrek wat soos ’n konferensiekamer lyk, en verder kan sy nie sien nie. Daar loop ’n gang regs om die ontvangstoonbank en sy neem aan die ander kantore is in die gang.

      Sy wonder of hulle almal so vroeg begin werk. Nie dat sy omgee nie; sy het net altyd gedink kantoorure in die Kaap is van nege-uur af. Die foon op die lessenaar lui skielik en Rebecca skrik uit haar gedagtes op.

      “Doktor sal jou nou sien.”

      Die vrou – sy het haarself as Anèl bekendgestel – staan op en stap voor Rebecca die gang af. Tot haar verbasing is daar net nog een kantoor, links uit die gang, en aan die einde van die gang ’n paar dubbeldeure. Die vrou klop liggies voor sy een van die deure oopstoot en vir Rebecca beduie om in te gaan.

      Rebecca ruik koffie en sy hoop sy gaan ook ’n koppie kry.

      Sy staan ’n oomblik stil toe die deur agter haar toeklik. Die kantoor beslaan die hele breedte van die gebou. Drie van die mure bestaan uit groot vensters. Haar blik beweeg van links, waar Tafelberg geraam in die venster lê, stadig oor Leeukop en Seinheuwel, tot by die Waterkantontwikkeling regs van haar. In die een hoek staan ’n konferensietafel en reg voor haar ’n groot lessenaar. Tussen die lessenaar en die konferensietafel is twee groot rusbanke en ’n gemakstoel om ’n koffietafel gegroepeer. Die kantoor is, soos die portaal, met pragtige antieke stukke gemeubileer. Oor die dik volvloermat lê drie mooi Persiese matte gestrooi. Sy moet keer of sy klop haarself op die skouer. Niemand het gedink sy sal tot hier kan vorder nie.

      “Juffrou Fagan.” Die man wat agter die lessenaar opstaan, lyk aansienlik anders as die glimlaggende man in gholfklere. Die glimlag is weg en al wat hy van Saterdag oorgehou het, is ’n sonbruin gesig.

      “So, dis hoe die ander helfte van die bevolking hulle dae deurbring.” Sy kyk met onverbloemde nuuskierigheid rond.

      “Ekskuus?”

      “Dis ’n baie indrukwekkende kantoor.”

      “Ek is bly jy hou daarvan,” laat hy droog hoor terwyl hy om die lessenaar stap en sy hand formeel na haar uithou. Sy is verlig oor die ferm handdruk. Dis vreemd hoe klein dingetjies soms belangrik kan wees. Een van die dinge wat sy nie kan verdra nie, is mense met ’n СКАЧАТЬ