Rebecca. Wilna Adriaanse

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kry. Jy kan jouself baie moeite bespaar.”

      Sy stap die gang af en sluit ’n deur onder ’n trap oop. Die ligskakelaar is ’n toutjie wat uit die dak hang en toe sy dit trek, skakel ’n enkele gloeilamp in die skuins plafon aan. Die vertrek onder die trap is is net groot genoeg vir ’n klein enkelbed en ’n piepklein bedtafeltjie, maar dis ten minste privaat, dink Rebecca vir die soveelste maal.

      Sy haal ’n handdoek van die haak agter die deur af en bid woordeloos dat daar warm water in die storte is. Dis gelukkig vroeg en die meeste inwoners het nog nie begin regmaak om uit te gaan nie. Dit maak egter ook nie saak nie. Teen dié tyd is sy in elk geval gewoond aan koue storte. En die beste verweer is om nie daaraan te dink nie. Dis ’n les wat sy vroeg in haar lewe geleer het. Sy tob nie oor dinge waaraan sy niks kan doen nie.

      Toe die straal koue water haar tref, trek sy net haar asem in en blaas dit stadig weer uit voordat sy met energieke hale die dag se hitte begin afwas. Haar kopvel tintel byna pynlik van die koue water, maar hoe langer sy bly staan, hoe beter raak dit. Sy wens sy kan haar soos ’n hond droogskud. Die dag soos waterdruppels van haar lyf af laat wegspat.

      2

      Rebecca weet sy moet net geduldig wees. Die een of ander tyd sal sy ’n kans kry om deur die veiligheidsbeamptes te kom. Daar is in elk geval soveel mense by die laaste dag van die groot gholftoernooi dat die beamptes sekerlik hulle hande vol het. Selfs sy verkyk haar aan al die wie’s wie wat hier vergader is. Afgesien van al die bekende gholfspelers is daar ’n groot aantal glanspersoonlikhede wat aan die liefdadigheidstoernooi deelneem.

      Sy wonder stilweg wie die meeste by sulke geleenthede baat. Die bedrag geld wat aan die einde van so ’n toernooi aan die gelukkige instansie oorhandig word, is waarskynlik nie ’n kwart van dit wat die borge daaruit maak nie. Sy kyk na die versameling advertensieborde langs die baan. Dis asof mense nie meer hulle eie oordeel vertrou nie. Hulle het iemand nodig om vir hulle te sê watter tipe tee en toiletpapier hulle moet gebruik. Die ergste is waarskynlik die sportwêreld. Daar is letterlik ’n skoen en ’n handskoen vir elke geleentheid. En bewaar jou as jy dalk met jou stapskoene gaan draf of jou drafskoene vir tennis gebruik. Jy is gedoem om vir die res van jou lewe met ’n verkromde ruggraat en knobbeltone te loop.

      Miskien moet sy ’n verspoegkompetisie aanbied. Sy is seker sy sal selfs daarvoor borge kan kry. Iemand sal wel iets bedink wat daar geadverteer kan word. Al is dit net ’n mondspoelmiddel sodat jy met ’n vars asem kan spoeg.

      Haar blik gaan oor die deelnemers wat met die laaste putjie besig is en sy sien hoe Julian Hoffman afslaan. Dis ’n goeie hou en sy wonder waar kry hy tyd om soveel te oefen. Dis geen wonder ’n mens kry nie ’n afspraak by hom nie. Een vir een slaan sy medespelers ook af en sy begin stadigaan na die klubhuis beweeg. Dis waarskynlik haar beste kans om hom te sien.

      Sy hoef gelukkig ook nie té lank te wag nie, en te oordeel na die ander se gelukwensinge lyk dit of hy ’n besonder goeie telling behaal het. Hy is steeds besig om te glimlag toe sy langs hom inval.

      “Doktor Hoffman …”

      Hy glimlag steeds toe sy blik op haar val en dan is daar, ’n oomblik lank, ’n vraag in die donker oë voordat hy antwoord: “Juffrou Fagan, waarom is ek nie verbaas nie?”

      Sy is beïndruk. Hy het haar gesig én van onthou.

      “Jy is ’n moeilike man om in die hande te kry.” Die feit dat hy nie een van die veiligheidsbeamptes nader roep nie, gee haar moed.

      “Ek moet ongelukkig werk vir my geld,” laat hy droog hoor.

      Sonder dat sy dit bedoel, gaan haar blik na die gholfbaan agter hom en haar wenkbroue trek effens vraend omhoog. Sy hoor hom lag en sy kry weer dieselfde gevoel as op die dag in die parkeergarage. Asof sy lag net daar is om haar aandag af te trek.

      “Jy sal my nie glo as ek sê hierdie is ook maar werk nie, nè?”

      Sy skud haar kop. “Ek ken werk wanneer ek dit sien.”

      Steeds roep hy niemand nader nie en die paar mense wat geduldig staan en wag om met hom te praat, se hulp word ook nie ingeroep om van haar ontslae te raak nie. Rebecca besluit dis nou of nooit.

      “Ek hoor jy het nog nie iemand aangestel nie. Ek stel steeds belang.”

      Sy donker oë trek na mekaar toe. “Moet ek bekommerd raak dat jy so baie van my doen en late weet?”

      “Ek is onskadelik. Ek soek regtig net ’n werk.”

      “Kan ek ’n paar agentskappe aanbeveel?”

      Rebecca skud haar kop. “Miskien moet ek myself beter uitdruk. Ek is kieskeurig en soek nie sommer net enige werk nie.”

      “Ek is bly, want dan sal jy seker ook verstaan as ek sê ek is kieskeurig wie ek in so ’n pos aanstel.” Die blik in die donker oë weerspreek steeds die lagplooitjies om sy mond.

      “Dis verblydend, want dit beteken jy sal net die beste wil aanstel.”

      “En jy reken jy is die beste kandidaat vir die werk?”

      Rebecca knik ernstig. “Jy sal nooit jammer wees nie.”

      ’n Baie mooi meisie verskyn langs hom en sy arm gaan asof werktuiglik om haar skraal lyf. Rebecca kan nie help om ’n oomblik te staar nie. Van die wortels van haar heuningbruin hare, tot by haar toonnaels, is sy die verpersoonliking van die woord perfeksie. Rebecca wonder wat die “informele” langbroekpak haar uit die sak gejaag het. Heel waarskynlik ’n bedrag gelykstaande aan ’n deposito vir ’n motor.

      “Julian …?” Haar stem is soos fluweel. “Hulle wag vir jou om ’n foto te neem.”

      “Ek kom.” Sy blik verskuif terug na Rebecca. “Kom sien my Maandagoggend agtuur.”

      “En hoe kom ek by al jou onderdane verby?”

      Vir die eerste keer waaier daar plooitjies langs sy oë. “Ek dog jy sê jy kan alles doen.”

      Rebecca glimlag. “Ek sal Maandagoggend daar wees.”

      Hy knik en begin omdraai.

      “Dankie,” roep sy agter hom aan.

      “Moenie so vinnig dankie sê nie. Ek is net op die oomblik in ’n goeie bui, ek het niks belowe nie.”

      Sy knik en kyk hoe hy saam met die mooi vrou wegstap. ’n Oomblik lank voel sy lus om ’n dansie te doen. Dit help soms om die onverwagte te doen.

      “Wie is dit?” Angela kyk skuins oor haar skouer terug na waar Rebecca steeds met ’n wye glimlag staan.

      “Iemand wat werk soek.”

      “Van wanneer af hanteer jy self personeelonderhoude?” Sy haak by hom in.

      “Sy het Woensdagmiddag onder in die parkeergarage gewag en gesê sy wil Ernst se pos hê.”

      Haar helder lag klink op. “Dis nou wat ek opportunisties noem.”

      Julian antwoord haar nie en sy kyk met ’n effense frons na hom. “Jy oorweeg haar sekerlik nie vir die pos nie!” sê Angela verontwaardig en kom tot stilstand.

      “Ek СКАЧАТЬ