Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gaan dit groot pret wees om haar hier te hê.”

      “Pret! Jy’t nog net gehóór van tant Doortjie. Jy’t haar nog nie belééf nie! Sy gaan ons hele lewe hier kom omkeer. Al die mense in die buurt s’n ook. Sy laat geen siel met rus nie. Ek sien al hoe snuffel sy die huis deur op soek na stof en deurmekaar kaste. Om nie te praat van hoe sy ons in die skande gaan steek nie. Weet jy, sy’t gedoriewaar een Sondag toe sy saam met my ma-hulle kerk toe was voor amper die hele gemeente vir die dominee gesê as hy nie sy voorbereiding beter doen nie, gaan hy die kerk nog dolleeg preek in plaas van vol!”

      Riana lag. “Nou sien ek éérs daarna uit om haar te ontmoet. Moenie so bekommerd lyk nie. Niks kan doller as kopaf gaan nie. Ons steur ons net nie aan haar dinge nie en hou maar ’n dag of wat uit. Of moet ek liewer sê, ons hou ons in?”

      “Inhou én uithou,” sê Pikkie met ’n suggie. “Maar kom ons vergeet nou van haar. Wat koop ’n mens vir ’n advokaat vir sy verjaardag?”

      “Goeie vraag. Gelukkig het ek nie sulke vername vriende nie. Vir my soort vriende kan ek enigiets van ’n onderbroek tot ’n sakdoek koop.”

      “Ek sal maar kyk vir toiletware. Maar dit kan nie iets alledaags wees nie, so dit gaan my ’n fortuin kos! Pleks ek liewer die uitnodiging van die hand gewys het.”

      Toe sy Saterdagaand met haar tweedehandse motortjie voor die deftige woning van die Coetzers stilhou en al die duur, blink motors om haar sien, verwens sy haarself vir die tweede keer dat sy die uitnodiging aanvaar het. Of hoekom het sy nie ten minste ’n metgesel saamgebring nie? Sommer een van haar manlike kollegas by die skool. Yolanda gaan so besig wees met al die gaste, sy sal nie veel van háár sien nie. En wie anders gaan hier wees wat sy ken? Tien teen een niemand nie.

      Sy word hartlik op die stoep deur John verwelkom en vir die geskenkpakkie bedank toe sy dit aan hom oorhandig. Toe sê hy: “Kom binne. En laat ek jou sommer gou voorstel aan my vriend, Brian Phillips. Brian, dit is . . .”

      John se woorde vervaag heeltemal toe die man wat skuins agter hom gestaan het na vore tree. Daar hardloop ineens hoendervleis-trillings al met haar rug langs. Haar droomman! Haar regte-egte droomman! Die heel aantreklikste man wat haar oë nog aanskou het! Sy’t moeite om haar oë los te skeur uit sy rokerige, sluimerende blik toe John hom vra om haar tafel toe te vergesel sodat hy as gasheer aandag kan gee aan die ander gaste wat met die stoeptrap opgestap kom.

      “Dit sal vir my ’n eer en voorreg wees. Kom, dan gaan stel ek jou aan ons tafelgenote voor, Pikkie.”

      Sy stem laat haar dink aan ryk fluweel. Haar naam het nog nooit só soet en mooi geklink nie. Haar arm brand ineens soos vuur toe hy dit liggies aanraak om haar in die rigting van die tafels te stuur. Haar voete raak nie grond nie . . . sy sweef. Haar verstand swymel . . . Toe hy vir haar ’n stoel uittrek langs een van die tafels en sy hom daarvoor bedank, is haar stem so hees dat sy dit skaars herken as haar eie. En toe hy vra of hy vir haar iets kan gaan haal om te drink, is sy genoodsaak om eers asem te skep alvorens sy hom kan antwoord.

      Sy staar hom agterna toe hy wegstap. Sy vaste tred, die vitaliteit van sy rugkant, die digtheid van sy swart hare, die deftige duur snyerspak wat sy liggaam vlei . . . Toe hy by die kroegtoonbank verskuil raak agter die ander manlike gaste, kyk sy om haar rond. Die keurig gedekte tafels, dowwe beligting en die gaste wat in die groot onthaallokaal sit of rondstaan met glasies in die hand . . . Sy was al voorheen met sulke glansgeleenthede hier, maar alles is skielik anders. Alles is in ’n waas gehul. Dit laat haar wonder of sy haar nog op aarde bevind, of op ’n vreemde planeet . . .

      Sy knip-knip haar oë. Kom dan agter die stoele om die tafel waar sy sit, is almal leeg. Het hy dan nie iets gesê van haar voorstel aan hul tafelgenote nie? Waar is hulle dan? En sy vrou? skrik sy haar skoon nugter. Hy sal mos getroud wees! Sy soort loop nie los rond nie. Hy’s opsigtelik nie meer so jonk nie. Nader aan veertig as aan dertig, as sy moet skat. Haar blik dwaal vinnig oor die rondstaande groepies mense. Daar is so baie mooi vroue, hoe sal sy weet watter een is sý vrou?

      Toe hy van die kroegtoonbank af terugkeer, sien sy hom dadelik raak. Dis asof hy kop en skouers bo almal uitstaan, al is hy nie van buitengewone lengte nie. Halfpad tafel toe sluit ’n vrou by hom aan. Sy haak by hom in en Pikkie sien hoe hy na haar afkyk en glimlag. Sy kan kwalik haar teleurstelling onderdruk. Nie net oor hy wel ’n vrou het nie, maar oor hoe sy lyk. By mollig verby, met ’n rok wat haar groot figuur glad nie vlei nie. Oordoenerige bonkige juwele. Sy lyk beslis ook nie meer jonk nie!

      Haar verligting is groot toe hy die vrou as sy tante aan haar voorstel. Sy moes kon dink ’n man soos hy sal beter smaak aan die dag lê wanneer dit by die keuse van ’n vrou kom!

      Sy tante is nie vriendelik nie. Sy reageer bot en uit die hoogte op Pikkie se vriendelike groet. “Noem my Susan. Ek is nie getroud nie, en is ook nie van plan om te trou nie. Daar is te veel egskeidings en wankelende huwelike.”

      Haar houding laat Pikkie ongemaklik voel. Maar gelukkig is daar skielik ’n toestroming van gaste na hul tafel aan wie Brian haar voorstel. Nie dat sy ’n enkele een se naam sal onthou nie, want hy staan langs haar stoel terwyl hy dit doen. So naby dat niks anders registreer nie. En toe hy klaar is met die bekendstelling, kom sit hy op die stoel langs haar en skuif haar glasie nader. Toe tel hy syne op en hou dit na haar uit om daarteen te klink. “Op die heel mooiste meisie hier.”

      Sy sagte, intieme stem en die bruin oë wat van onder die lang, sysagte wimpers na haar loer, laat honderde vlinders in haar maag los. “Dankie vir die kompliment, maar miskien kort jy ’n bril,” probeer sy flouweg ’n grappie maak.

      Hy lag saggies. “O nee, daar skort niks met my oë nie. Maar vertel my ’n bietjie van jouself. Wat doen jy vir ’n lewe?”

      Dit kos inspanning om normaal op al sy vrae te antwoord en nie te laat blyk watter aardskuddende effek hy op haar het nie. En dit bly so. Die ander mense om die tafel vervaag, word net vae skimme. Dis net sy en Brian op die vreemde planeet . . . Net soms wonder sy vaag hoekom hy sy tante as metgesel saamgebring het. Iewers in sy lewe moet daar tog ’n vrou of meisie wees.

      Op ’n keer toe sy die badkamer gaan besoek, loop sy Yolanda in die gang raak. “Geniet jy die aand?” vra haar vriendin met oë wat ondeund vonkel.

      “O ja, baie. Dankie dat jy my genooi het.”

      “H’m, ek sien jy en Brian gesels so lekker. Hóm moet jy nie deur jou vingers laat glip nie, hoor. Sorg dat jy jou kloue behoorlik en diep in hom slaan. Jy sal nie ’n fout maak nie,” sê Yolanda voordat sy verder loop.

      Pikkie staar haar agterna. Geluk bars soos ’n seepbel in haar oop. Yolanda sou nie so iets gesê het as hy ’n vrou het nie. Dis amper te goed om waar te wees!

      As dit nie vir Brian was nie, sou sy kort ná ete vertrek het. Maar sy is vasgevang deur sy teenwoordigheid. Hy is alles wat ’n vrou kan begeer. Sy kleredrag, ooglopend duur polshorlosie en selfversekerdheid voorspel dat hy in ’n ander klas is. Bepaald nie ’n onderwyser of ’n boer nie. Dis al wat haar ’n bietjie pla. Sy is nie soos Yolanda wat ewe tuis voel tussen die rykstes van die rykes nie. Sy het bloot nie soveel selfvertroue nie.

      Toe sy haar weer kom kry, het meer as die helfte van die gaste al vertrek. Hoe traag sy ook al voel om te gaan, sy sal moet afskeid neem. Sy kan nie tot die laaste minuut bly nie. Netnoumaar kom hy agter haar hele aand draai net om hom.

      “Hoe het jy hier gekom?” wil hy weet toe sy begin groet.

      “Op my eie. Met my motor.”

      “Ek sal agter jou aanry.”

      Haar СКАЧАТЬ