Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ te gesels.”

      Sy’t afgehaal gebloos. Enersyds skaam oor haar uitvraery, maar ook vies oor sy teregwysing. Vir wat het hy haar geselskap opgesoek as sy nie eens na sy verlede mag verwys nie? En hoewel hy na ’n rukkie weer doodnormaal oor alledaagse dinge aan die gesels geraak het, kon sy nie anders as om senuweeagtig en ongemaklik in sy teenwoordigheid te voel nie. Dit was dus in daardie stadium ’n verligting toe hulle koeldrankglase leeg was en sy haastig in haar motor kon gaan klim.

      Maar agterna . . . As sy eerlik moet wees, sy sou hom graag beter wou leer ken. Hy’s bepaald die naaste beeld aan haar droomman wat sy nog ontmoet het.

      “Daardie oudkollega van jou het gebel,” sê Riana toe sy ’n ruk later by haar in die kombuis aansluit. “Yolanda Coetzer. Ek het gesê jy sal haar terugbel.”

      “Nou vir wat sou sy gebel het?” vra Pikkie agterdogtig. “Soek seker weer ’n metgesel vir een van hul oujongkêrel-vriende wat te sleg is om vir homself ’n meisie te kry. Ek het my twee keer laat ompraat, maar sy moenie dink sy gaan dit wéér regkry nie.”

      Riana gee ’n laggie. “Vertel haar van die aantreklike man wat jy op Bloubergstrand raakgeloop het en sê vir haar jy staan so te sê op trou met hom.”

      Pikkie glimlag half weemoedig. “Daardie man het lankal van my bestaan vergeet.”

      “Klink my mos jy’s spyt daaroor,” sê Riana met ’n tersluikse blik in haar rigting.

      “Wel, ek ís nuuskierig. Ek sou baie graag wou weet wat van sy vrou geword het. Of sy dood is, en of hy dalk geskei is.”

      “Moet nou nie vergeet om Yolanda te skakel nie. Miskien kom sy hierdie keer met iemand vorendag wat so reg in jou smaak val. ’n Sjarmante man wat stink van die geld. Siende dat sy en haar advokaat-man onder die hoëlui tel, is dit glad nie onmoontlik nie.”

      “Dis jy wat man soek, nie ek nie. Ek is doodgelukkig met die gedagte om vir my ’n kat en ’n papegaai aan te skaf. Maar nou ja, bel ek haar nie terug nie, sal sy in elk geval net aanhou tót sy my in die hande kry.”

      Vreemd genoeg antwoord Yolanda self die telefoon toe Pikkie haar ’n rukkie later skakel. Want gewoonlik is dit die huishoudster of huishulp en moet sy hoe lank vir Yolanda wag.

      “Pikkie, jy sal seker nie weet nie, maar John verjaar Saterdag,” val Yolanda dadelik weg nadat hulle gegroet het. “Ons gaan nie ’n groot makietie daarvan maak nie, maar ons wil darem ’n paar vriende nooi om dit saam met ons te vier. Nie meer as so vyftig mense nie. Ek beplan ’n ete vir die aand. Ons sal vreeslik bly wees as jy ook kan kom. Jy’s natuurlik welkom om ’n vriend saam te bring. Is dit reg so?”

      Dan is dit darem hierdie keer anders, flits dit deur Pikkie se gedagtes. Sy word nie weer genooi om ’n maat vir iemand te wees nie. “Ek skat dit sal reg wees, ja. Hoe laat moet ons daar wees?”

      “So om en by sewe-uur sal reg wees. Ons wil mos darem saam kuier ook voor ons eet . . .”

      “Dankie. Ek is nog nie doodseker of ek ’n metgesel gaan saambring nie, maar ek sal jou laat weet sodra ek seker is.”

      “Ag, dis nie nodig nie. Een persoon meer of minder sal nie saak maak nie. Jong, ek is jammer, maar jy sal my nou moet verskoon. Iemand is besig om die deurklokkie te probeer stukkend lui en nugter weet waar’s die huishoudster.”

      Ná die oproep bly Pikkie ’n rukkie peinsend langs die telefoon sit. Sy en Yolanda het saam begin skoolhou en gou groot vriende geraak. Maar skaars ’n jaar later het Yolanda John ontmoet, en ná ’n warrelwind-romanse is sy met die veel ouer, gesiene en welaf advokaat getroud. Kort daarna het hulle Johannesburg toe verhuis en was daar geen kontak meer tussen haar en Yolanda nie. Tot sy Yolanda ongeveer ses maande gelede in die stad raakgeloop en dié haar vertel het hulle is terug in die Kaap. Dis waar die ding begin het dat Yolanda haar knaend as metgesel vir dié of daardie oulike outjie wil saamnooi na onthale en allerhande funksies. En soos ’n dom donkie wat sy kop teen dieselfde klip stamp, het sy haar twee keer laat ompraat. Maar voorwaar, nie weer nie! Sy sal iets oorkom as sy nog ’n aand in die vervelige geselskap van ’n bleskop met ’n boep moet deurbring. Of na die jammergeklaag moet luister van ’n man wie se verloofde hom op die nippertjie in die steek gelaat het.

      Sy wip van skrik toe die telefoon langs haar lui. Dis haar ma, en nadat hulle gegroet en na mekaar se welstand verneem het, hoor Pikkie hoe haar ma haar keel skraap.

      “Eintlik bel ek om julle ’n guns te vra, Pikkie. Tant Doortjie moet Kaap toe om ’n spesialis te gaan sien. Ons wil hoor of sy tog nie maar by julle kan tuisgaan vir die paar dae nie. Sy sal nooit op haar eie regkom in die stad nie.”

      Pikkie se oë dop hemelwaarts. “Bedoel Ma . . . tant Doortjie moet vir ’n paar dae hier by ons in die huis kom bly?”

      “Ag, my kind, ek weet sy is ’n moeilike mens, maar ons kan haar tog nie aan haarself oorlaat nie. Dit sal darem seker nie vir langer as so drie of vier dae wees nie. Sy sal eerskomende Saterdag oor ’n week daar van die trein afklim, en moet die daaropvolgende Maandagmiddag by die spesialis wees. Ek weet julle het net die twee enkelbeddens in die huis met dié dat julle moes plek maak vir die lessenaars in jul kamers, maar miskien kan jy vir daardie paar nagte in die sitkamer op die bank slaap . . .?”

      Haar ma is besig om te pleit, dring dit tot Pikkie deur. Wat moet sy sê? Dis haar tante en haar ma se enigste oorlewende suster. “Hoe gaan sy by die spesialis kom?” vra sy om die stilte te verbreek. En om haar kans te gee om ’n verskoning uit te dink.

      “Julle hou mos darem nie in die middae skool nie. Sy moet eers Maandagmiddag vieruur by hom wees. Sal jy haar nie kan neem nie?”

      “Ja, ek sal seker,” sê Pikkie traag.

      “Sal jy haar op die stasie ook kan gaan haal?”

      “Ja . . . e . . . ja, dit sal dan seker maar reg wees. Ons sal kyk wat ons kan doen.”

      “Ag, dankie, my kind. Dit was vir ons ’n groot kopseer, want ons kan regtig nie daardie tyd Kaap toe gaan nie. Ons het die Saterdag basaar, en die Sondag word jou pa mos weer voorgestel as ouderling.”

      Toe Riana ’n rukkie later die sitkamer binnekom met twee bekers koffie, kyk sy ondersoekend na Pikkie se gesig. “En nou, as jy so ingedagte lyk? Klink die man wat Yolanda aan jou wil opveil belowend?”

      “Nee, vir ’n verandering het Yolanda nie bybedoelings nie. Sy’t my genooi om eerskomende Saterdagaand daar te gaan eet. John verjaar. En ek kan ’n vriend saamneem. Maar daar’s nou ’n ander ding. My ma het netnou gebel. Tant Doortjie gaan vir ons kom kuier.”

      “Daardie eksentrieke tante van jou van wie jy my vertel het?”

      “Die einste.”

      “Is sy al op pad?”

      “Gode sy dank, nee. Nog nie. Sy kom darem eers volgende Saterdag met die trein. Ek moet haar op die stasie gaan haal. En die Maandagmiddag vieruur moet sy by ’n spesialis wees. Ek sal haar daarheen moet karwei.”

      “Nou wat kom maak sy eintlik? Kom sy kuier of kom sy spesialis toe?”

      “Albei. Sy wil by ons tuisgaan vir die tyd wat sy hier sal wees. Dis niks anders as kuier nie.”

      “Wat makeer haar dan?”

      “Makeer? СКАЧАТЬ