Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hy, teen sy lam bene vas. En wat bedoel jy met balke en splinters in die oë?”

      “As ek reg onthou, het jy self tot baie kort gelede aan dieselfde siekte van selfbejammering gely . . . en ook in ’n hoë graad. In so ’n mate dat jy al op ’n keer sommer net die see wou instap en aanhou stap . . . onthou jy?”

      Nie vir die eerste keer nie verwens Erika daardie brief. Dit gee hom ’n onregverdige voorsprong bo haar. En hy gaan die voorsprong elke keer benut, dit weet sy sommer.

      Sy frons kwaai, maar moet erken:

      “Ja, goed. Ek wou doodgaan van selfbejammering omdat Japie Basson my drie weke voor ons troue net so in die vlug gelos het, maar . . .”

      “Maar wat?”

      “Maar ek dink nou dit was baie belaglik om so te voel. Ek besef nou geen man is dit werd nie,” en sy kyk hom vas in die oë.

      Daar is ’n flikkering van ’n ooglid. “Mooi. Baie mooi. Jy begin jou verstand kry. Ek begin hoop kry vir jou.”

      “Dankie.” Sy hoop haar sarkasme stroom soos ’n omgekeerde pot dik, taai gouestroop oor hom en verstik hom, maar hy lyk heel ongedeerd toe hy daardie klein glimlaggie – wat sy begin verpes – gee en rustig laat hoor:

      “Maar daar lê nog vir jou ’n lang pad voor, en daarom het ek jou hierheen genooi.”

      Sy sit regop. Daar! Nes sy vermoed het! Sou hy haar wou vergesel op die lang pad, wonder sy. Haar stem murmel: “Ek het geweet dis te goed om waar te wees.”

      Weer die klein glimlaggie. “Natuurlik. Enige mens met ’n bietjie verstand sou dit besef het. Ja. Ek het gedink miskien kan jy en Jean-Paul mekaar help om oor jul teleurstellings te kom.”

      Hulle kyk mekaar vas in die oë en Erika se ooglede sak. Weer flits van die inhoud van haar brief voor haar verby, en sy skaam haar skielik vir haarself. Sy onthou hoe sy vir ’n vlugtige oomblik aan die versoeking toegegee het om sommer net die see in te stap, en dit oor ’n ontroue mansmens!

      Sy knik: “Ja. Ek verstaan, Jean-Paul het baie meer verloor as ek. In vergelyking met hom het ek eintlik niks verloor nie. Ek verloor liewer ’n bruidegom as die gebruik van my bene.”

      Die oë op haar is stip. “Ja. Maar behalwe die gebruik van sy bene, het hy ook ’n bruid weens die ongeluk verloor.”

      Haar oë ruk op na syne in ontsteltenis. “Ag nee! Wat . . . het gebeur? Is sy dood in die ongeluk?”

      “Nee. Sy het nie eens ’n skrapie opgedoen nie. Maar om een oomblik op trou te staan met ’n viriele jong man wat die siel van elke partytjie is, en om die volgende oomblik met ’n verlamde aanstaande te sit, kan ’n te groot skok vir party mense wees . . . en moeilik om te verwerk.”

      Erika kyk hom geskok aan. “Sy het hom in die steek gelaat?”

      “Blatant gestel, ja, maar moenie te gou oordeel nie. As dit nog altyd in die lewe net met jou goed gegaan het, is dit moeilik om sonder meer terugslae te aanvaar, veral van dié kaliber. Dit verg tyd om oor die skok te kom, die onveranderbare te aanvaar en ’n weg te vind om daarmee saam te lewe.”

      Sy kyk hom openlik ontevrede aan. “Dan praat jy haar nog voor! Die arme Jean-Paul! Dan het hy ’n dubbele skok weg.”

      Sy oë vernou effens. “Nou hel jy weer te veel na die ander kant toe oor. Julle vroumense kan ook nooit gebalanseerd na dinge kyk nie. Moenie van Jean-Paul so ’n vreeslike lydende held maak nie. Eintlik het hy baie van al hierdie ellende oor homself gebring.”

      “Wat bedoel jy?”

      “Dis nie nou ter sake nie. Wat wel ter sake is, is dat hy nie so kan voortgaan nie. Hy was ’n jaar in die hospitaal en is nou ses maande al hier by ons. Hy het hom teruggetrek in verbittering en vereensaming. Hy weier om uit hierdie huis te gaan en hy weier om van sy ou vriende te ontvang. Soos jy tereg gesê het, hy verstik in selfbejammering en selfverwyt. Met rukke is hy so morbied dat dit hom miskien maklik tot onverantwoordelike optrede kan dwing. Ek is te besig om genoeg tyd aan hom af te staan. Hy is te veel aan homself en sy eie morbiede gedagtes oorgelaat. Hy stuur op ’n afgrond én totale ineenstorting af as daar nie spoedig ’n verandering intree nie. Ek het nie die tyd nie en ek glo ook nie ek is die mens wat hom kan help nie. Maar net die feit dat hy ’n bottel in die see gegooi het, vertel my dat hy hulp soek, al wil hy meestal voorgee niks traak hom nie en hy wil niks met enigiemand te doen hê nie.”

      “Dan was dit hy wat die bottel in die see gegooi het?”

      “Dit kon net hy gewees het, seker pas nadat hy hier aangekom het. Dit was beslis nie ek nie. Ons is die enigste De la Buscagnes op die Comore. Toe jou brief hier aankom, het ek gevoel miskien sal dit goed wees as julle twee mekaar ontmoet. Miskien kan julle by en van mekaar leer.” Sy oë hou hare gevange. “Jean-Paul kan uitvind dat hy nie die enigste mens is wat al in die steek gelaat is nie, en dat niemand jou teleurstelling vir jou kan verwerk nie. Jy moet dit self doen. En jy kan miskien van hom leer dat dit nie die ergste is wat met jou kan gebeur om drie weke voor jou troue in die steek gelaat te word nie.”

      Weer swenk haar oë weg van daardie reguit donker blik. Sy het die lessie klaar geleer, maar Jean-Paul moet nog syne leer.

      “Ek sal graag help as ek kan,” sê sy gedemp. “Wat verlang jy van my?” En daarmee verdwyn al die vaste voornemens om haar nie by hierdie twee neefs se lewens te laat betrek nie.

      “Kyk of jy hom uit hierdie groef kan kry waarin hy verval het. Probeer hom uitkry uit hierdie huis. Probeer sy belangstelling opwek in iets, enigiets. Geld is nie ’n kwessie nie, as dit geld gaan vra nie. Net vir een ding moet jy versigtig wees, Erika. Moenie dit oordoen nie. Moenie te betrokke raak nie, en moet hom nie van die bottel vertel nie.”

      “Maar hoekom nie? Jy sê dan dis hy . . .”

      “Juis. Maar as hy moet uitvind dat ek jou spesifiek hierheen laat kom het as gevolg daarvan, sal jy niks met hom uitgevoer kry nie. Hy sal hom terugtrek en jy kan dan maar ewegoed ophou voordat jy begin het.”

      “Hoekom sal hy so optree?”

      “Grootliks oor my aandeel daarin. Dis vir Jean-Paul baie moeilik om iets van my te ontvang. Driekwart van sy bitterheid is gesetel in die feit dat daar vir hom niks anders was as om saam met my te kom toe ek hom gaan haal het nie. Dis so bitter soos gal in hom dat hy nou van my afhanklik is. Enigiets wat ek verder doen om hom te probeer help, sal summier geweier word.”

      Sy kyk hom simpatiek aan. Dit kan ook nie maklik vir die ouer neef wees nie. “Ek sal kyk wat ek kan doen,” belowe sy weer sonder om regtig die vaagste benul te hê hoe sy hierdie probleem gaan benader.

      “Nog ’n drankie?”

      “Nee, dankie.”

      “Dan kan ons maar gaan eet.” Hy begelei haar na binne en toe Erika die keurig gedekte tafel sien, besef sy dat sy vandag nog nie veel geëet het nie.

      “Ek wil maar net noem . . . as jy in Anna se goeie boekies wil kom, moet jy weglê aan haar kos.”

      Erika glimlag. “Dit sal nie moeilik gaan nie. Ek is rasend honger,” erken sy reguit en hy knik goedkeurend.

      “Ek het dan gedink julle vroumense is almal altyd pal op ’n dieet.”

      Sy СКАЧАТЬ