Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ om die inwoners van die huis met die huishoudster te bespreek, maar sy wens Anna wil maar uit haar eie voortgaan. Anna onthou egter dat daar werk in die kombuis wag en Erika moet met ’n hele spul nuwe vrae en bedenkinge in die bad klim. Dat alles nie maneskyn en rosegeur op hierdie idilliese eiland en in hierdie sultan se paleis is nie, weet sy nou. En skielik het sy weer so ’n nare voorgevoel: op die een of ander wyse gaan sy betrek word. Weer lê die oortuiging helder in haar dat sy nie om dowe neute hierheen genooi is nie.

      Toe sy haar goedjies later aan die uitpak is – en dit lyk maar power en verskriklik min in die ingeboude kas wat die een hele muur beslaan – trek sy die bottel uit waar dit in haar onderklere toegedraai was. Sy stap na die hangkas, sit dit in die verste hoekie neer.

      “Staan daar. Hoekom ek jou saam gekarwei het, wonder ek self. Vol is jy ’n duiwelskind, en leeg nog altyd vol bose planne. Waarin het jy my laat begewe? Maar ek sê jou, jou planne met my gaan nie uitwerk nie. Wat ook al hier aan die gang is, ek gaan my nie laat betrek nie, verstaan? Ek het kom vakansie hou, net vakansie hou, en onthou jy dit!” Toe klap sy die kasdeur toe.

      Sy besef nie watter prentjie van jeugdige vroulikheid en onskuld sy uitmaak toe sy ’n rukkie later op die stoep uitstap waar die twee mans reeds op haar sit en wag nie. Sy is reeds halfpad na die aangebode stoel toe sy in haar spore tot stilstand kom. ’n Skok trek deur haar en sy kan amper nie glo wat sy sien nie. Netnou, in die sitkamer, het Jean-Paul op ’n gewone stoel gesit. Maar nou is hy in ’n rolstoel. Jean-Paul is verlam, besef sy ontsteld.

      Die jong man sien die ontsteltenis in haar oë en kyk haar eers vraend aan, frons dan. Sy oë verander, word hard en vyandig toe hulle na sy neef keer. “Het jy haar dan nie vooraf gewaarsku nie?”

      “Waaroor?”

      “Dat jy met ’n verlamde neef opgeskeep sit nie.”

      Philippe se stemtoon is baie egalig. “Nee. Ek het nie gedink dis nodig nie.”

      “Of was jy bang dat sy dan nie sou kom kuier het nie?” Daar is ’n bitterheid in sy stem wat Erika aangryp en haar nog ongemakliker laat voel.

      Dis sy wat vinnig antwoord:

      “Hoekom sou dit my beïnvloed het? Daar is baie verlamde mense in die wêreld.”

      Sy sien Philippe skerp frons, maar sy hou die blou oë waarin die emosies rou lê, gevange. “Omdat gebreklike mense ander normale mense afskrik. Afstoot.”

      “Nie almal nie. Jy veralgemeen nou. Ek sou my nie veel steur aan mense wat deur ’n ander se liggaamlike gebrek afgestoot word nie. Hulle is gebrekliker as jy.”

      “Erika!”

      Philippe se stem sny soos ’n mes, maar Erika draai na hom en kyk kalm in die streng donker oë terug. “Dit was sy woordkeuse, nie myne nie.”

      Diep kepe ontsier skielik die blonde man se aantreklike gesig.

      “Wat maak dit saak met watter woorde jy dit tooi? Feit bly dat ek nooit weer sal kan loop nie en . . . ek weet nie of ek die res van my lewe daarmee sal kan saamlewe nie.”

      Sy keer simpatieke oë na hom en hy lees hulle reg, sodat die woorde bars onbeskof oor sy lippe knal: “En moet tog nou net nie sê jy is jammer om dit te hoor nie. Ek is siek en sat van daardie woorde. Ek wil nie jou of enigiemand anders se bejammering hê nie, verstaan jy? Bejammering sal niks aan my lam bene verander nie.”

      “Nee. Ek is nie van plan om jou te bejammer nie, want ek sien jy het meer as voldoende selfbejammering. Jy het regtig nie nog ander se jammerte ook nodig nie.”

      “Erika!” ’n Paar harde vingers kry haar aan haar boarm beet. “Is jy van jou sinne beroof?”

      “Nee. Maar ek dink Jean-Paul is . . . om alles wat hy oorgehou het, sommer nou net so te wil weggooi net omdat hy nie kan loop nie.”

      “Jy verstaan nie!”

      Die gesig is vertrek en Erika skrik self nou ’n bietjie. Miskien het sy te ver gegaan. Maar die woorde het sommer spontaan na haar lippe gekom, gebore uit ’n diepe ontsteltenis om te sien dat so ’n mooi jong man wat seker nie ouer as vyf-en-twintig kan wees nie, hom so algeheel oorgegee het aan sy omstandighede. Die grootste gedeelte van sy lewe lê nog voor. Anna het gesê hy het ses maande laas gelag. Wat gaan hy met die res van die lang jare vorentoe doen? Hy sal homself van sy kop af dryf.

      Die skielike rou snik wat amper soos ’n roggel klink, skok haar tot swye. Sy sien hoe die rolstoel omgeswaai word en blindelings in die rigting van die voordeur gestuur word. Daar is ’n instinktiewe beweging by haar om hom te volg, maar die vingers wat nog steeds haar boarm knel, span stywer.

      “Nee! Los hom. Hy moet liefs alleen gelaat word. Daar is Anna nou. Sy sal verder na hom omsien. Niemand sal nou iets met hom uitgerig kry nie.”

      “Maar . . .”

      Die stem sis amper. “Jy het genoeg kwaad vir een dag gedoen. Sit!”

      Sy gehoorsaam werktuiglik, wens die stoep wil onder haar oopgaan en haar insluk. In haar hart stem sy saam met haar gasheer. Sy het vir een dag regtig genoeg dwaashede kwytgeraak. Eers beskuldig sy hom daarvan dat hy ’n harem aanhou en haar vir daardie doel hierheen gelok het. En vanmiddag val sy ’n verlamde man aan in woorde wat werklik onvergeeflik is. Sy weet self nie wat met haar aan die gang is nie. Hierdie tropiese lug, so swaar belaai met tropiese geure, tas haar verstand aan, maak sy haarself wys. Sy moet liewer teruggaan huis toe . . . maar waar huis presies is, sal sy ook nie op hierdie oomblik kan sê nie.

      Daar word ’n glas voor haar neergesit.

      “Dit is ’n ligte mengeldrankie.”

      Hy self neem sommer dadelik ’n groot sluk van syne en is duidelik te rusteloos en nog te ontstig om ’n stoel te soek. Hy gaan staan half skuins na haar gekeer teen een van die pilare, sy oë strak op die meer onder hulle gerig, sy gesig ewe strak.

      Sy neem eers ’n slukkie voordat sy dit waag om te sê: “Ek is jammer.”

      Dis so lank stil dat sy wonder of hy haar gedempte woorde gehoor het, maar toe sê hy: “Jammer. Dis die woordjie wat in enige taal seker die meeste gebruik én die meeste misbruik word. Jy kan doen wat jy wil, solank jy net agterna sê jy is jammer. Jou gewete is dan rein, en dis die ander man wat alles dan maar vir lief moet neem en sien kom klaar.”

      Sy aarsel, sluk, sluk, sluk weer. Hou jou mond toe, bottoe, Erika Hough, spreek sy haarself aan. Jy gaan nog voor hierdie dag om is jou eie tong afbyt van spyt. Laat hom kwytraak net wat hy wil. Wat maak dit saak? Jy het jou voorgeneem jy gaan nie betrokke raak nie, en hier het jy al klaar jou neus ingesteek waar dit nie hoort nie. Wat maak dit aan jou saak as ’n wildvreemde jong man êrens op ’n tropiese eiland homself in selfbejammering wil verswelg?

      “Dan ook is baie mense geneig om die splinter in ’n ander se oog raak te sien en blind te wees vir die balk in die eie oog,” gaan hy voort en Erika sluk weer, maar voel haar nekhare begin rys. Kyk, as die man met Bybelse aanhalings met haar wil begin sukkel, het sy klompe wat sy op hom van toepassing kan maak.

      Sy besluit sy het genoeg gesluk. “Ja, net so waar is die woord wat sê niemand is so blind soos hy wat nie wil sien nie.”

      Hy draai stadig na haar om, vou sy arms oor sy bors en kyk op haar af. “Bedoelende?”

      “Bedoelende СКАЧАТЬ