Ena Murray Omnibus 34. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Paar blou oë rek in verbystering toe Philippe met sy halfdroog, halfnat vrag die sitkamer van die “Oosterse Paleis”, soos dit sedert ’n uur of twee gelede gedoop is, binnestap.

      ’n Franse uitroep ontval die blonde jong man. “Wat op aarde het jy daar?”

      “Nog ’n histeriese vroumens.” Die vrag word sonder seremonie op die naaste bank neergeplak. Die baas van die paleis klink ongeduldig en geïrriteerd. “Het Anna al van hare herstel?”

      Die jonger man glimlag, iets wat blykbaar skaars by hom is, want dis ’n bietjie stram. “Ja. Ek het haar ’n dop ingejaag. Waar kom jy aan haar?” vra hy met sy blik op Erika wat teen wil en dank haar rooi oë moet oopmaak. Sy is immers ’n vroumens, en ly aan die normale kwota vroulike nuuskierigheid. Harem of nie, sy wil darem weet hoe lyk haar toekomstige tronk.

      “Ek het haar in die middel van die meer gekry – besig om selfmoord te probeer pleeg.”

      “Hoekom?”

      Sy vee die halfdroë slierte uit haar oë. Die twee bespreek haar asof sy horende doof is!

      “Vra my. Ek sal nie weet hoe ’n vrou se binnegoed werk nie. Hulle weet dit gewoonlik self nie.”

      “Ek het g’n selfmoord probeer pleeg nie!” protesteer Erika luid en vererg.

      “Nie? Dan wou jy seker maar net terugroei Suid-Afrika toe,” is die sarkastiese antwoord. “Dis Erika Hough van Suid-Afrika. En dis my neef, Jean-Paul.”

      Jean-Paul se blou oë vonkel geamuseerd. “Dan is sy ’n toeris hier?”

      “Nee. Sy is ’n gas . . . ons gas. Sy is genooi . . . maar hoekom sy dit aanvaar het . . . Sy is blykbaar onder die indruk ek het haar hierheen gelok as jongste toevoeging tot my harem. Toe sy Anna netnou hoor gil het, was sy oortuig daarvan dat ek eers een van die ander ouer dames in my harem moes vermoor om vir haar plek te maak. Vandaar haar desperate ontsnappingspoging in ’n roeiboot met ’n gat in.”

      Hy begin aanstap.

      “Ek sal Anna sê om jou ’n kamer aan te wys . . . baie ver van my harem af. Ek wil nie hê dat jy my vroue moet ontstig nie. Ek duld nie parmantigheid en teëpratery van hulle nie. Verskoon my. Ek gaan ook eers bad en verklee.”

      Hy verdwyn en Erika het nêrens anders om te kyk as in die vonkelende blou oë van Philippe se neef nie. Sy voel aan sy het op die een of ander manier ’n groot gek van haarself gemaak, maar dis darem ook nie só snaaks nie!

      “Waarvoor lag jy?” vra sy net. “Jou neef het self vertel hier is ’n harem en hy het strome Arabiese bloed in sy are en alle Arabiere het harems. En daarby was Sinbad nog sy oorgrootjie ook. Wat moes ek anders dink . . .?”

      Die jong man se hartlike lag onderbreek haar.

      Die geluid bereik ook twee ander mense se ore. Die donker man stroop die nog klam onderbroek af en stap onder die stort in, glimlaggend. Dis die eerste keer in ses maande dat hy Jean-Paul hardop hoor lag. Vroeër vandag het hy gedink dit was ’n groot flater om ’n onbekende meisietjie sommer te nooi om hier te kom kuier, maar miskien was dit tog nie so ’n slegte idee nie . . .

      Die vrou wat op pad is om die onverwagse gas te gaan haal om haar ’n kamer aan te wys, kom in haar spore tot stilstand. Ook sy hoor Jean-Paul se lag vir die eerste keer in ses maande, en haar wrewel jeens die onbekende vrou wat sommer “haar” huis binnegestorm het, koel sigbaar af. As sy Jean-Paul kan laat lag, is sy darem seker nie een van die soort wat net daarop uit is om die twee De la Buscagne-neefs die strop om die nek te sit nie. Nie dat dit nie gaaf sal wees as hulle die regte vroue kan kry nie, maar om die regte vroue te kry . . .

      “Wil jy stry dat hier ’n harem is?”

      Jean-Paul skud sy kop. “Hier is haremkwartiere, ja, maar dis dolleeg. Die plek het vroeër aan ’n sultan behoort. As dit van Philippe afhang, sal dit ook nooit weer gebruik word nie, want hy staan baie skepties teenoor jou geslag. Ek wonder of hy ooit sal trou.”

      Erika frons. “Hoekom sal hy nie? Skort daar iets met hom?” Sy sien hom weer in sy nat onderbroek. Dit het nie so gelyk nie . . . maar hy kan natuurlik ’n sielkundige probleem hê . . . Vandag se dae kan ’n mens nooit weet nie, maar dit sal darem jammer wees as die man verkeerd-om aanmekaargesit is.

      “Natuurlik nie. Hy geniet dames se geselskap, maar hy laat hom nie ore aansit nie. Hy sê die meeste vroumense is vervelig en baie dom.”

      “O ja? Dit klink my hy is baie vol fiemies . . . en vol van homself.”

      Jean-Paul kyk haar openlik nuuskierig aan. “Maar as julle mekaar reeds ken, behoort jy dit tog te weet. Het hy jou regtig hierheen genooi . . . om hier te kom kuier?”

      “Natuurlik! Dink jy dan ek sal sommer hier aangevlieg kom en sê hier is ek, ek kom kuier vir julle?”

      “Ja, maar . . . van wanneer af ken julle mekaar en waar het julle ontmoet en . . .

      Verlig sien sy ’n middeljarige donker vrou in die deur verskyn en staan op.

      “Vra jou neef. Hy kan jou die hele storie vertel.”

      Sy word aan Anna, die huishoudster, voorgestel en Erika is verlig om te weet daar is darem nog ’n vrou in die huis. Sy glimlag ekstra vriendelik teenoor die huishoudster wat weer op haar beurt in verbasing na die bondel kreukels en deurmekaar voorkoms staar.

      Jean-Paul verduidelik: “Anna se Engels is nie waffers nie, maar sy kan dit heel goed verstaan. Julle sal seker regkom. Wanneer jy gereed is, kan jy by ons op die stoep aansluit. Ons drink gewoonlik saans ’n skemerkelkie daar. Dan is die meer op sy mooiste.”

      Terwyl sy Anna dieper die paleis in volg, kyk sy om haar rond. Niks ontgaan haar oë nie.

      Die binnekant lyk glad nie soos sy haar dit voorgestel het nie.

      Effens skuldig besef sy sy het haar baie dinge voorgestel wat toe op die ou end glad nie so is nie. Toe skud sy die skuldgevoel van haar af. Dis daardie Arabier se skuld dat sy sulke wilde verbeeldingsvlugte gekry het.

      Ook die kamer met sy aangrensende badkamer is baie modern en stylvol gemeubileer, en weer kan sy geld se taal oral sien praat.

      “Solank u bad, sal ek vir u uitpak.” Anna se blik sak na die twee tasse wat baie bedees in die luukse vertrek lyk, en Erika sê vinnig, selfbewus: “Ag, dis nie nodig nie, dankie, mevrou. Ek het maar net ’n paar goedjies. Ek sal dit sommer self gou uitpak wanneer ek klaar gebad het.”

      Anna se blik is deurdringend. Hierdie meisie is so anders as dié waaraan sy gewoond is. Die spul wat al wel in die verlede hier gekom het, moes hand en voet bedien word en het skaars dankie gesê. Sy glimlag skielik en met verligting besef Erika sy het ’n vriendin bygekry.

      “Moenie vir my mevrou sê nie. Almal sê vir my Anna. Juffrou moet net sê as u iets nodig het.”

      “Dankie, Anna. En my naam is Erika.”

      Sy word goedkeurend aangekyk. “Ek is bly jy het kom kuier, Erika. Ná al die baie hartseer was dit goed om Jean-Paul weer te hoor lag. Dit sal ook vir Philippe so baie beteken as Jean-Paul weer sy probleme te bowe kan kom. Nie dat dit ooit regtig sal kan gebeur nie. Daar is dinge waarmee hy, en Philippe, vir die res van hul lewe maar sal moet leer СКАЧАТЬ