Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ word, sê hy met ’n vreemde, kalm stem: “Waarmee kan ek help?”

      Sy is verplig om op te kyk, hoewel sy nie weet waar sy die moed vandaan haal nie. Meteens weet sy nie wat om te sê en wat sy hier kom soek het nie.

      Sy kyk om haar na die ultraweelde, en besef wrang dat haar dogter miskien tog gelyk het. Hierdie dinge pas nie by die Conradies nie. Maar Amanda pas ook nie by die Young Eagles nie! skreeu dit in haar.

      Sy sluk swaar. “Jy het ’n mooi plek hier.”

      Vir die eerste keer is daar ’n beduidenis van emosie op sy gesig. “Ja. Dis seker mooi. Dis baie gerieflik.” Hy staan op. “Kom ek wys jou. Ek het ’n pragtige uitsig van die balkon af.”

      Sy staan gewillig op, dankbaar vir die uitstel, want sy weet glad nie hoe sy moet begin nie. Hy staan ’n hele entjie van haar af weg en hulle kyk in stilte oor die stad se liggies.

      Dis weer hy wat eerste die stilte verbreek. Daar is ’n toon in sy stem wat die vreeslike spanning in haar laat bedaar.

      “Wat is verkeerd, Wena? Ek besef dat dit baie van jou moes geverg het om hierheen te kom. Ek het vanoggend, nadat jy gebel het, vir ’n oomblik gedink dis … Maar ek sien nou dit was nie die rede nie.” Sy kan sy profiel in die vae skemerte redelik duidelik uitmaak. “Het jy gekom om vir my te sê dat jy my aanbod heroorweeg het?”

      “Nee.”

      “Ek het so gedink. Dis nie dit nie. Dan is dit ’n probleem – ’n ernstige probleem wat jou gedwing het om my weer te kontak. Wat is dit?”

      “Dis … Amanda.”

      Hy sug gelate. “Ek het so vermoed.”

      Sy kyk vinnig op na hom, haar oë groot en donker. Raul vind dat hy op sy tande kners. “Het jy ook opgemerk … die verandering in haar agtergekom?” vra sy half beangs.

      “Ja. Dis te ooglopend om dit mis te kyk. Om die waarheid te sê, was sy nie jou dogter nie, het ek haar al in die pad gesteek.”

      “Nee!”

      “Ja. Wat is met haar aan die gang?”

      Wena draai haar kop weg. Dis nie maklik nie. Deur al die jare was sy te trots om te gaan lê, te trots om oor te gee, te trots om te erken dat die eise van die lewe te veel geword het. Maar vanaand sal sy haar trots moet sluk.

      “Dis jy.”

      “Ek?” Daar is ’n stilte. “Wena, wil jy my kom vertel sy is besig om haarself te vernietig oor ’n man wat haar pá kon gewees het? Liewe hemel, wat sal van die wêreld word as elke jong meisie wat haar verbeel sy is verlief op ’n man …”

      “Sy verbeel haar dit nie, dis juis die ding!” Wena kyk amper hulpsoekend na hom. “Sy ís wérklik lief vir jou!”

      “Twak!”

      “Dit is nie twak nie. Vir my is dit beslis nie twak om te sien hoe my kind onder my oë tot niet gaan nie.”

      “Maar wat wil jy hê moet ek daaromtrent doen? Ek het haar al uit my kantoor geskuif. Ek vermy haar en ek was al baie streng, dalk onnodig streng met haar. Ek gee haar absoluut geen aanmoediging nie.”

      “Dis miskien juis die moeilikheid. Jy het jou te skielik onttrek. Die een oomblik het sy nog geglo dat jy haar liefhet en die volgende oomblik …”

      Hy staan nader en sy oë priem in hare af. “Wena, ek hoop nie jy het vanaand hierheen gekom om my te vra om Amanda se verliefdheid aan te moedig nie, want dis die een ding wat ek nie vir jou sal doen nie. Ek gaan jou dogter nie eens ter wille van jou onder die indruk bring dat ek meer vir haar voel as blote vriendskap nie.”

      Sy skud haar kop, kyk weg. “Ek … weet nie wat ek jou kom vra het nie,” erken sy dan eerlik. “Ek weet nie eintlik wat ek hier kom maak het nie. Maar ek is so bekommerd …” Haar kop sak toe haar stem in trane wegsink.

      Hy prop vinnig sy hande in sy broeksakke en sy stem is byna bruusk: “Moet in hemelsnaam net nie huil nie. Ek kan alles verdra, maar net nie dat jy huil nie. Kom ons gaan sit binne en praat die ding kalm uit.” Toe sy sit, stap hy na die drankkabinet. “Ek skink eers vir ons ’n drankie. Ons het dit nodig.”

      Hy plaas haar glasie voor haar neer en neem teenoor haar plaas. “Wat bedoel jy as jy sê dat sy onder jou oë tot niet gaan?”

      Met bewende lippe en swemmende oë vertel sy hom en sluit af: “Die Young Eagle is ’n gure hool waar met verdowingsmiddels gesmokkel word. Die polisie hou gedurig klopjagte daar. Dis die swakste tipe wat daar saamdrom en dis die plek waar my dogter na vermaak gaan soek en … jou probeer vergeet.” Sy vang haar onderlip hard vas. “Ek bedoel dit nie as ’n verwyt nie. Asseblief, moet my nie verkeerd verstaan nie, maar … kan jy nou verstaan hoe verskriklik bekommerd ek is? Ek kan mal word daarvan!”

      Hy knik, sy oë ernstig. “Ek begryp.” Hy sug, kyk op sy hande af. “Ek kan haar verplaas na ons Kaapstad- se tak.”

      Sy skud haar kop. “Nee. Hier is sy darem nog onder my toesig, maar daar … daar sal sy maar net in nóg ’n Young Eagle gaan inkruip en dan is daar niemand wat haar kan red nie. O, Raul, wat moet ek doen?”

      Dis ’n desperate uitroep wat tot in sy siel sny en sy kake klem styf op mekaar. Die intense teerheid in sy oë ontgaan haar in hierdie oomblik van vertwyfeling en vrees.

      “Ek sal kyk wat ek kan doen. Ek is seker daar … is ’n oplossing.” Hy swyg, want albei besef dat daar net een oplossing is – en dis die een wat hy subiet geweier het om as oplossing te aanvaar. Weer sê hy, sy oë ontwykend: “Ek sal aan iets dink. Moet asseblief nie so bekommerd wees nie.” Hy sien haar pleitende oë en hy weet wat sy van hom wil vra, maar weer skud hy sy kop. “As sy net nie jóú dogter was nie. Maar hoe gaan ek …” Hy staan vinnig op, gaan gooi vir hom nog ’n drankie in. Dan draai hy om. “Wil jy nie maar van plan verander en vir my kom werk nie? Die aanbod staan nog.”

      Sy skud haar kop, glimlag spytig. “Ek kan nou op niks anders konsentreer as op Amanda nie.”

      “Maar as Amanda se probleem opgelos word?”

      Sy kyk hom opsommend aan. “Dan kan ons weer praat.” Sy staan op. “Ek moet nou gaan.”

      “Dis nog vroeg.”

      “Ek wil vroeg tuis wees.” Albei weet hoekom. Sy moet tuis wees voordat Amanda huis toe kom. “Raul, Amanda mag nie weet dat ek hier was nie, asseblief.”

      Hy knik net, lei haar na buite. “Ek kan maar met die bus teruggaan,” protesteer sy toe hy haar na die motor lei.

      Weer is sy stem bruusk: “Om vredeswil, Wena, moenie my te ver dryf nie. Dink jy ek sal jou hierdie tyd van die aand laat bus ry? Klim in.” Dis stil tussen hulle tot hy voor haar donker huis stilhou. “Sy is vanaand werklik by ’n parade.”

      Sy knik. “Ek wonder wat saans van Andrew word. Hy was nooit ’n seun wat rondgeloop het nie, maar ook hy is deesdae taamlik uithuisig. Ek hoop tog net nie …”

      “Wena! Wena! Jy is besig om jouself uit te mergel.” Hy klink ongeduldig. “Jou seun se uithuisigheid is mý werk. Hy fotografeer saans vir my die parades, en hy doen deksels goeie werk.”

      Sy СКАЧАТЬ