Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ te skuil.”

      “Amanda het niks met my besluite te doen nie. Sy wil baie graag hê dat ek jou aanbod moet aanvaar, maar ék wil nie.”

      “O, jy wil nie. Gee my een enkel rede hoekom nie?”

      “Ek het nie nodig om redes te verskaf nie. Dit staan my vry om ja of nee te sê. En ek sê nee.”

      Sy oë vernou. “Jy, Wena Conradie, is ’n lieflike vrou met lieflike karaktertrekke wat jou uiters beminlik maak. Maar een ding het jy nie. Jy het nie moed nie. Jy, dierbare engel van ’n mens, is te lafhartig om die waarheid in die oë te kyk. Jy dink jy hardloop van my af weg, maar dis van jouself wat jy probeer weghardloop. Maar met jou ervaring van die lewe behoort jy so goed soos ek te weet dat jy net so min van jouself kan weghardloop as wat jy van jou eie skaduwee af kan wegkom.”

      “Jy … Ek weet nie waarvan jy praat nie. Feit is …”

      “Jy weet presies waarvan ek praat en wat meer is, jy weet ek praat die waarheid. Nee, moenie wegdraai nie.” Hy gryp haar skouers vas en draai haar terug, sy oë uitdagend: “Kyk in my oë en sê weer jy weet nie waarvan ek praat nie.”

      Daar is ’n diep onrus in haar bruin oë, maar uiterlik vertoon sy kalm en waardig, hoewel sy oorbewus is van die bewing in sy vingerpunte op haar skouers.

      “Ek is nie bereid om die saak verder te bespreek nie, meneer Günther. My antwoord op jou aanbod om vir Günther te ontwerp, is nee. Daar is niks verder wat ek vir jou te sê het nie, net …”

      “Ja, mevrou Conradie?”

      “Ek sal dit waardeer as jy nie weer hierheen sal kom nie.”

      Sy asem ruk hoorbaar en ’n oomblik maak sy vingers haar seer. Dan trek hy sy hande vinnig terug, prop hulle in sy broeksakke en ook sý oë verloor alle uitdrukking.

      “Soos jy verkies, mevrou. Sê my net … Ek vra dit bloot uit nuuskierigheid. Gaan die verbleikte rokkies en skewe skoentjies nou weer terugkom?”

      Sy verbleek onder die brutale hou, maar antwoord nie.

      “Goed. Ek veronderstel dit het ook niks met my te doen nie. Ek gaan nou. Maar voordat ek gaan, mag ek darem seker ter wille van die dertig jaar wat voorlê tot siens sê.”

      Weer vang hy haar onverhoeds. Vir die tweede keer voel sy Raul Günther se mond op hare neerkom. Maar vandag soen hy haar sonder enige teerheid. Dis ’n desperate, byna wrede soen, en hierdie keer is daar nie weer ’n onderbreking nie. Hy soen haar vir so lank hy wil. Dan laat hy haar skielik gaan, sodat sy na ’n stoelleuning moet gryp. Wit in die gesig sien sy hoe hy ’n koevert uit sy sak haal en op die ou naaimasjien neersit.

      “Jou vergoeding vir die sketse wat ek gaan gebruik. Tot siens, mevrou Conradie.” By die deur draai hy weer halfpad terug. “Nog net een ding. Jy weet waar om my te kry as jy ooit eendag genoeg moed het.”

      In die dae wat volg, is dit of daar ’n swyende ooreenkoms in die klein huisie met die blou voorhekkie ontstaan. Raul Günther se naam word nie genoem nie.

      Waar Amanda altyd oorgeborrel het van Raul, haar werk en van elke modeparade waaraan sy deelneem, het sy nou niks meer te vertelle nie, en Wena vra ook nie uit nie. Sy vertrek soggens werk toe en kom die meeste van die tyd saans bitter laat weer tuis, maar Wena bevraagteken dit nie.

      Oënskynlik gaan die moeder van die huis haar normale gang. As sy stiller is as gewoonlik, slaan niemand daarop ag nie. Amanda konsentreer op haar loopbaan en Andrew het net oë vir die fantastiese kamera waarmee sy ma hom op ’n dag verras het.

      Sy oë het byna uit sy kop geval toe hy dit die eerste keer sien.

      “Hemel, Ma, maar … dié affêre kos ’n fortuin! Waar het Ma die geld gekry?”

      Sy het net geglimlag, en van die hartseer agter daardie glimlag het hy nie geweet nie.

      “Dis nie so vreeslik erg nie. Hulle gee ’n goeie afslag as ’n mens kontant betaal.”

      “Nogtans. Dis die beste en die bekendste fabrikaat. Ek weet nou nog nie hoe Ma dit kon bybring nie.” Maar sy oë het geskitter en sy was bly dat iemand in hierdie huis darem gelukkig is.

      Sy het die dag met die belaglike groot tjek van Raul Günther in haar hande gestaan. Toe het sy dit gaan wegsluit vir omtrent ’n maand lank. Eindelik het sy die tjek gewissel en besluit om elke sent op Andrew te spandeer. Sy wil niks, niks daarvan vir haarself gebruik nie.

      Sedertdien weet sy dat haar seun middae nie gou genoeg ontslae kan raak van sy oorpak nie. Dan gryp hy die nuwe kamera en maak dat hy wegkom. Op ’n dag kom hy met ’n breë glimlag by haar aan.

      “Kyk hier, Ma!”

      Sy kyk verbaas na die tjek wat hy uithou. “Waar kom dit vandaan?”

      “Ek het van my foto’s aan ’n tydskrif verkoop. Ek het nooit besef hulle betaal so goed nie. Noudat ek ’n ordentlike kamera het, kan ek goeie foto’s neem. Nou kan ek weer film koop met die geld.”

      “Ek is bly, Drew.”

      Hy knik, kom sit vir die eerste keer in weke by haar. “Toevallig het ek vandag ’n ongeluk in die middestad sien gebeur. En raai nogal wie was in die een motor? Amanda se baas.”

      “Günther! Het … het hy seergekry?”

      “Nee. Die modderskerm is net in sy peetjie.”

      “O.”

      Wena hou haar doenig met die soom waarmee sy besig is en haar seun kyk haar onseker aan. Hy hou nie daarvan om dinge vir sy ma weg te steek of iets agter haar rug te doen nie. Hy wonder nou nog hoekom meneer Günther hom gevra het om liewer stil te bly.

      Toe hy die twee motors sien bots, het hy spontaan vorentoe gehardloop. Hy was eerste by die motor en het Amanda se baas dadelik herken toe hy uitklim. Dié het hom ook onthou.

      Terwyl hulle op die polisie gewag het, het Günther opgemerk: “Jy het ’n goeie kamera daar.”

      Hy het dit trots omhoog gehou vir nadere inspeksie. “Ja, my ma het dit onlangs vir my present gegee.”

      “Wat neem jy af?”

      “O, sommer dit en dat, alles wat my oog vang. Dis maar eintlik ’n stokperdjie. Kyk hier. Ek het hierdie foto’s verlede week in die park geneem.”

      Raul Günther het die foto’s geïnteresseerd beskou. “Dis goed. Baie goed. Jy sê jy doen dit sommer vir ’n tydverdryf?”

      “Ja. Eintlik sou ek dit graag pal wou doen, maar …” Die jong skouers het veelseggend opgetrek.

      “Stel jy só intens belang?” wou die ouer man egter weet en Andrew het geknik. “Wat van modelle? Stel jy nie daarin belang om mense af te neem nie? Modefoto’s byvoorbeeld?”

      “O ja, maar wanneer sal ek so ’n geleentheid kry?”

      Die beampte het opgedaag en dit was eers toe Raul hoor hy kan maar ry, dat hy hom vinnig na die jong man gewend het. “Luister. Kom vanaand na Günther toe. Kom kyk wat jy uitgerig kan kry met daardie soort fotografie. Ek kan doen met ’n СКАЧАТЬ