Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Is ek tevrede met jou foto’s, kan ons verder praat.”

      “Heng!” was al wat die jong man kon uitkry en Raul Günther het vlugtig geglimlag.

      “Net een voorwaarde. Jou ma moet nie hiervan weet nie.”

      “Hoekom nie?” wou Andrew verbaas weet, maar die grootbaas van Günther was ontwykend.

      “Ons kyk maar eers hoe jy vaar. Dan praat ons weer. Sien jou vanaand agtuur.”

      Nou kou Andrew sy onderlip. Hy sou sy ma graag wou vertel van hierdie wonderlike kans. Dan frons hy. Daar is ook iets anders wat hom al lankal hinder en hy dink dit het tyd geword dat hy sy ma daarvan vertel.

      “Ma, wat gaan met Amanda aan?”

      Wena kyk vinnig op. “Hoekom?”

      “Daar is iets met haar aan die gang.”

      Hy het nou sy moeder se volle aandag. “Ja, Andrew?”

      “Ma, ek kan verkeerd wees, maar … Amanda is besig om verkeerd te loop. Sy vertel vir Ma sy gaan modeparade toe, maar ek dink sy gaan ’n ander koers in. Ek dink sy is met verkeerde maats deurmekaar, want ek het haar al twee nagte hoor inkom en dan …”

      “Wat is dit, Drew? Moenie goed vir my wegsteek nie.”

      “Nee, Ma, ek … sal nie. Dit het vir my geklink asof sy nie so … vas op haar voete was nie.”

      “Andrew!”

      “Ja, Ma, ek het dit uitdruklik gehoor. Sy is ook heeltemal anders deesdae. Ma het seker al opgelet. Sy gesels nie meer soos voorheen nie en, om die waarheid te sê, ek weet nie wanneer laas ek haar hoor lag het nie. Daar is ’n groot skroef los.”

      Wena voel die skuldgevoel soos ’n donker wolk oor haar toesak. Sy is die afgelope tyd so in haarself gekeer dat sy niks meer raaksien nie. Dis waar wat Andrew sê. Noudat sy daaraan dink … Amanda gesels nie meer nie. Sy lag nie meer nie. Haar kind is diep, diep ongelukkig, en sy – haar ma – sien dit nie eens raak nie!

      “Ek sal ingaan op die saak, Andrew. Dankie dat jy my gesê het,” probeer sy kalm antwoord, hoewel ’n storm in haar ontketen is.

      ’n Paar uur later voel dit vir Wena of iets in haar wil breek toe sy met aandag na haar dogter kyk. Amanda het opmerklik verander. Sy is maerder en die jong gesig lyk gespanne, selfs ’n bietjie ouer; die vel bleek, die blou oë te groot. Wena besef dat sy vandag die waarheid in die oë kyk: Amanda is besig om onder haar oë tot niet te gaan.

      “Mandatjie, ek wil met jou praat.” Sy druk die kamerdeur agter haar toe, stap beslis na haar dogter wat skuins sit-lê op haar bed. “Waar was jy gisteraand?”

      Die blou oë flits vyandig op. “Ek het mos gesê ek was by ’n vertoning.”

      “En ná die vertoning? Het jy en Raul …” Sy moet eers sluk. “Het jy en Raul Günther êrens gaan uiteet? Jy het vanoggend twee-uur eers ingekom, nie waar nie, my kind?” Daar heers stilte. “Jy het nou mos ’n leuen opgedis, Amanda.”

      Die jong meisie spring op, haar gesig vertrek. “Goed. As Ma dan moet weet … Natuurlik was ek nie gisteraand saam met Raul nie. Ek is nie sy soort nie. Mans soos Raul Günther gebruik jou, en dan smyt hulle jou weg.”

      “Wat … wat bedoel jy?”

      “Net wat ek sê. Het Ma dan gedink ons verhouding bestaan nog? Dis lankal tot niet. Eintlik wás daar nooit ’n verhouding nie. Dit was maar ék wat myself aan hom opgedring het, myself goedkoop gemaak het. Soos Ma ook gesê het. En Ma was reg. Hy wil deesdae niks met my te doen hê nie. Ek werk nou vir meneer Duvenhage, en by die parades gee hy altyd pad as ek naby is. Ek sien hom omtrent nooit meer nie. Nee. Ek besef nou ek was gek om te dink dat …” Sy swyg vinnig, sluk die trane weg. Toe sy haar blonde kop weer lig, is die blou oë hard, kliphard. Dis of Amanda skielik so volwasse, so oud vertoon. So verbitterd … “As Ma dan moet weet waar ek was … Ek was saam met my maats by die Young Eagle. Dis waar ek hoort.”

      “Nee! Nee, my kind!” Wena is yskoud. Die Young Eagle is ’n onheilsnes waar dagga en selfs sterker goed gerook en verskaf word. En haar pragtige dogter was dáár … blykbaar al ’n hele paar keer.

      “Hoekom nie, Ma? Wie is ek tog? Ek hoort nie by Raul Günther en sy deftige pakke nie. Kyk waar bly ons. Kyk wat was my pa. Kyk om ons. Hoe lyk dit vir Ma? Na Raul se soort? Nee. Ek pas by die Young Eagle.”

      “Mandatjie, my kind …” Sy trag om kalm te bly, bid om wysheid en insig. “En jou toekoms? Jou werk? Gee jy nie daarvoor om nie?”

      Amanda beduie met haar arms.”Ek … weet nie. Ek weet nie of daar nog iets is om voor om te gee nie. Ek weet nie, Ma. Ek weet net … dis nie meer die moeite werd om te lewe nie.”

      “My kind …” Sy stap vinnig nader, omraam die maer gesiggie met haar hande, kyk diep in die blou oë af. “Is dit … Raul? Gee jy nog so baie vir hom om?”

      Amanda slaan haar arms om haar ma se middellyf en druk haar kop teen haar vas. “Ek … het hom so lief, Mamma, ek kan dit nie help nie. Ek kan hom nie vergeet nie.”

      Dan het sy Raul Günther werklik lief! Haar kind het nie net kalwerliefde gehad vir die man wat haar pa kon gewees het nie. Sy het Raul Günther werklik lief. En daardie liefde is besig om haar te verteer.

      Oomblikke nadat sy geskakel het, beantwoord hy die oproep: “Raul Günther.”

      Sy lek eers oor haar droë lippe. “Dis … Wena Conradie wat praat.”

      ’n Kort stilte. “Goeiemôre.”

      “Goeiemôre … meneer Günther. Ek wou jou … graag spreek. Dis baie dringend. Ek … sal nie lank wees nie.”

      Die stem aan die ander kant verraai geen emosie nie. “Ek het ongelukkig net vanaand oop.”

      “Dit … sal ook goed wees, dankie. Waar sal ek …?”

      “Ek sal ’n motor stuur. Agtuur?”

      “Goed. Ja, goed … dankie. Ek waardeer …”

      “Dan is dit afgespreek. Tot siens.”

      Wena is dankbaar dat Amanda en Andrew uit is toe die motor voor die huis stilhou. Sy klim selfbewus in en wonder wat die man agter die stuur daarvan dink dat sy baas hom in hierdie deel van die stad instuur om ’n vrou te kom oplaai. Maar dit maak ook nie saak nie. Niks maak saak nie behalwe Amanda …

      Dis eers toe die motordeur vir haar oopgehou word en sy uitklim, dat sy gewaar dat hulle nie by die besigheid is nie, maar by ’n luukse blok woonstelle. Sy kyk onseker om haar rond en die man wys na die ingang.

      “Meneer Günther se woonstel is op die agtste verdieping. Hy verwag u.”

      Sy stap onseker vorentoe, en dan sien sy hom skielik by die hoofingang verskyn. Hy kom met sy bekende afgemete tred nader, sy gesig uitdrukkingloos.

      “Goeienaand. Kom.”

      Sy laat toe dat hy haar na die hysbak lei en toe die deur toeskuif, staan sy met neergeslane oë. Sy weet sy oë rus op haar, dat niks СКАЧАТЬ