Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het hulle gereeld van hulle geheimsinnige skuilplek gepraat. Ongelukkig het nie een van ons grootmense ons veel aan die seuns se praatjies gesteur nie, daarom kan ek nie vir Friedrich help nie.”

      “Maar ék kan,” sê Gretha selfversekerd. “Ek wed in ’n kasteelagtige ou woning soos Kaiserburg is daar dosyne versteekte kamers en gange.”

      “Daar is nie,” kom dit bruusk van Friedrich. “Daar is ’n enkele versteekte kamer agter die boekrak in die studeerkamer, maar almal in die huis weet van die plek. Oom Otto het dit as sy wapenkamer gebruik.”

      “Wanneer laas wat jy in die wapenkamer?” vra Gretha vinnig.

      “Meer as tien jaar gelede, maar dit kon nie oom Otto-hulle se geheime skuilplek gewees het nie, want dit word nog al die jare as ’n wapenkamer gebruik. Boonop weet selfs die huishulpe van die plek, want dit word gereeld skoongemaak.”

      “Dan moet daar ’n ander skuilplek wees,” sê Gretha mymerend en vervolg, haar oë dringend in dié van Friedrich: “As ek oom Otto se privaat verpleegster is, sal ek die geleentheid hê om hom daaroor uit te vra. En woon ek in Kaiserburg, kan ek snags na die skuilplek soek.”

      “Oor my dooie liggaam!” sê Amalia met strydlustige finaliteit.

      “Sê die Engelse,” kom dit snipperig van Gretha. “Ek wil tannie nie dood hê nie, maar ek ken reeds die storie en ek brand van nuuskierigheid om te sien hoe dit in Kaiserburg lyk.” Sy kyk na Friedrich. “Al dink jy ek is ’n yslike grap, weet jy dat jy my kan vertrou. Kry jy ’n verpleegster van Donkerbaai af, weet die hele dorp binnekort dat sy aangestel is om na ’n geheime skuilplek te soek.”

      “Wat sy sê, maak sin, Friedrich,” sê Hanna ernstig. “Ons hou gereeld funksies om ons ou hospitaaltjie aan die gang te hou, daarom ken ek die verpleegpersoneel. Die getroude verpleegsters sal nie gewillig wees om in Kaiserburg te gaan woon nie, en die ongetroudes … Hulle is een en almal verlief op Dieter.”

      “Luister niemand na my nie?” vra Amalia onstuimig.

      Gretha sug oordrewe. “Móét ons rêrig luister, tannie?”

      “Jy gaan my nog ’n toeval gee, Gretha! Ek ken jou: jy beskou dit as ’n groot avontuur om in Kaiserburg te gaan woon, maar jy is onbewus van die ware toedrag van sake. Henriëtte Falkenstein is haar lewe lank ’n senupasiënt wat dikwels onbeheers optree. Selfs toe ek nog ’n meisie op Donkerbaai was, was daar van die dorpenaars wat gesê het dis net haar ouers se geld en Meraai Spannenberg wat verhoed dat Henriëtte in ’n kliniek vir sielsiekes toegesluit word,” vertel Amalia ontsteld.

      “Maar ek gaan nie vir tant Henriëtte verpleeg nie, tannie. Ek sal sorg dat ek uit haar pad uit bly.”

      Friedrich kug ongemaklik. “Dis nie so eenvoudig nie, Gretha. Tant Henriëtte kom en gaan soos sy wil, want tant Meraai kan nie haar én oom Otto behartig nie.”

      “Dis waarom ek oom Otto gaan verpleeg, want dan kan tant Meraai al haar aandag aan tant Henriëtte gee.”

      “Solank as Henriëtte haar kalmeermiddels drink, is sy so sag soos ’n lammetjie,” sê Hanna paaiend. “Meraai sal nie toelaat dat Gretha iets oorkom nie, Amalia, en dis soos die dogter sê: Wie anders kan ons vertrou?”

      Amalia kyk vir Friedrich deurdringend aan. “Jy weet ek is nooit getroud nie, Friedrich. Gretha is al wat ek het. Glo jy sy sal veilig in Kaiserburg wees?”

      Hy kug ongemaklik, sy blik onseker op Gretha. “Dit sal van haar afhang, tannie. Sy sal met die grootste versigtigheid te werk moet gaan en sy sal vir tant Meraai moet sê wanneer sy besluit om na die skuilplek te soek.”

      “Ek sal! Ek sal!” beloof Gretha entoesiasties.

      Hanna lê ’n vertroostende hand op Amalia se arm. “Daar is ’n foonverbinding tussen Blumenstrauss en Kaiserburg, Amalia. Gretha weet ons is hier. Solank Meraai daar is om ’n ogie oor Henriëtte te hou, hoef jy jou nie te kwel nie.”

      “Ons moet vinnig besluit, tant Amalia,” sê Friedrich gespanne. “Niemand weet Gretha het hier kom kuier nie, maar as Dieter onverwags hier sou opdaag … Ek wil onder geen omstandighede hê dat die inwoners van Kaiserburg agterkom dat ek vir Gretha ken nie.”

      “Ek het nog nie my tasse uitgepak nie,” sê Gretha en staan op. “Wanneer moet ek vertrek?”

      Amalia kyk besorg na haar. “Grietjie-kind, is jy seker jy weet wat jy doen?” vra sy met ’n tikkie verwyt in haar stemtoon.

      “Ek het tannie reeds gesê: Ek wil privaat verpleging doen,” antwoord sy koppig, bedink haar en plaas haar arm om Amalia se skouers. “Ek beloof tannie: Ek sal niks doen om my eie lewe in gevaar te stel nie. Maar ek kán myself verdedig – het tannie van my drie broers vergeet?”

      “As dit dan moet …” Amalia sug verslae. “Ek kan net bid dat ek hierdie dag nooit sal berou nie.”

      “Tannie sal nie. En ek sal gereeld kom inloer,” beloof Gretha, druk ’n klapsoen op Amalia se wang en draai na Friedrich toe. “Ek is gereed vir jou opdragte, dokter Falkenstein,” sê sy formeel.

      “Volg my, verpleegster Wolmarans,” antwoord hy met ’n sweem van ’n glimlag op sy lippe, en hy stap die kombuis uit.

      Gretha volg vir Friedrich in sy metaalgrys motor in haar geel motortjie, sien die vissersdorpie onderkant hulle lê en trap vinnig rem toe Friedrich uitswaai en tussen die bome op linkerhand indraai. Sy frons verwonderd, merk die dowwe paadjie wat tussen die bome deur kronkel en volg weer sy motor. ’n Paar honderd meter verder bring hy sy motor tot stilstand en klim uit. Sy parkeer haar motor, skakel die enjin af en frons vraend toe hy na haar toe aangestap kom.

      “Klim uit, Gretha. Ons moet eers praat,” sê hy gelykmatig.

      Sy probeer die uitdrukking op sy gesig lees, maar sy wimpers versluier sy oë terwyl hy haar motordeur oopmaak en haar uithelp.

      “Jy klink verskriklik ernstig,” sê sy bekommerd. “Het jy my nie die volle waarheid vertel nie?”

      “Ek het nie, maar dit was ter wille van tant Amalia.” Hy pers sy lippe saam en praat dan vinnig: “Ek het jou nie vertel wat vandag gebeur het toe ek oom Otto besoek het nie … Ek het nouliks met hom gepraat toe tant Henriëtte die kamer binnegestorm het.”

      “Maar ek weet reeds daarvan.”

      “Nie alles nie. Sy het ’n skêr gegryp en sy sou my aangerand het as oom Otto nie voorgegee het dat hy yl nie. Ek was nie werklik bekommerd nie, want ek is fisiek baie sterker as sy, maar aan die ander kant: ’n kranksinnige mens het gewoonlik meer krag – en geslepenheid – as ’n normale persoon.”

      “Is sy dan gewelddadig? Het sy al iemand beseer?” vra Gretha.

      “Nee … nee, nie sover ek weet nie. Tant Meraai sorg dat sy gereeld haar medikasie gebruik en dan is sy heeltemal beheerbaar, maar tant Henriëtte kan slinks wees. Sy het blykbaar net voorgegee dat sy haar kalmeermiddel gedrink het. Tant Meraai was onder die indruk dat sy slaap, maar sy het Dieter se verkyker gebruik om op tant Hanna te spioeneer. Sy het my heel waarskynlik sien aankom.”

      “Maar dan weet sy reeds van my!” kom dit ontsteld van Gretha.

      Hy glimlag gerusstellend. “Dis onmoontlik. Blumenstrausss is ’n dubbelverdieping. СКАЧАТЬ