Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ glimlag skuldig. “Hoe sal ek sê, Gretha? Ons wou Otto se storie glo, maar hy was ’n haantjie onder die meisies. Ek het nog al die jare die vermoede dat Friedrich wel Otto se seun is.”

      “En is Dieter jonger as Friedrich?” vra Gretha gretig.

      “Twee jaar jonger, ja.”

      “Maar dan is Friedrich die kroonprins van Kaiserburg, tant Hanna! Ek wed dis waarom tant Henriëtte hom so haat, want haar seun kan nie Kaiserburg erf as hy ’n ouer halfbroer het nie.”

      Hanna skud haar kop, haar uitdrukking stroef. “Dit hang alles van Otto se testament af en daarby … Friedrich lyk nie soos ’n Falkenstein nie. Die Falkenstein-broers, Kurt en Otto, was albei blonde mans. Dieter is donker soos Henriëtte, maar hy het tog sy pa se gelaatstrekke geërf. Friedrich is die randeier … eie een wat nooit ingepas het nie.” Sy merk die teleurstelling op Gretha se gesig en vervolg simpatiek: “Glo my, liefie, ek sou wat wou gee om Friedrich in Kaiserburg te sien, maar ons het geen bewys dat daar ’n druppel Falkenstein-bloed in Friedrich se are vloei nie.”

      “’n Geitjie en ’n agie,” kom dit onvergenoegd van Friedrich wat in die agterdeur verskyn het. Hy kom nader, die bekende spotglans in sy oë. “Vanwaar jou belangstelling in my, klein Grietjie? Gaan jy my vra om jou bruidegom te word sodra jy vasgestel het dat ek die kroonprins van Kaiserburg is?”

      “Nee, ek gaan jou sommer nou dadelik vra om te trou. Pas Saterdag jou?” kap sy terug.

      Hanna lag met genoegdoening. “Sê hom, liefie! Vandat die seun so geleerd is, is dit moeilik om hom op sy plek te sit.”

      Friedrich stap swygend na die yskas toe en haal vir hom ’n koue bier uit, voordat hy by die kombuistafel plaasneem.

      “Jy sê niks nie, boet,” kwel Hanna. “Moenie vir my sê Henriëtte het vermoed dat jy met Otto praat nie.”

      “Ek was ’n paar minute lank alleen saam met hom, maar tant Henriëtte het spoedig ’n einde aan ons geselsie gemaak.”

      Friedrich neem ’n slukkie bier en vra met gespanne erns: “Weet tannie iets van ’n skuilplek? Oom Otto het gesê daar is iets in die skuilplek – al die bewyse, alles wat ek wil weet. Na watter skuilplek het hy verwys?”

      Hanna frons nadenkend en skud dan haar kop ontkennend. “Ek weet eerlikwaar nie, Friedrich.” Sy trek haar asem stadig in. “Ja wag, iets het my bygeval.”

      “Ja, tannie?” vra hy intens.

      “Wyle Kurt en Otto het as kinders ’n geheime skuilplek gehad, maar waar dit was, kon nie een van ons ooit vasstel nie,” antwoord sy.

      “Êrens in Kaiserburg?” vra hy dringend.

      “Ek glo so, boet.”

      “’n Verpleegster … oom Otto het ’n voltydse verpleegster nodig. Dis nou as die verpleegster sal inwillig om na die skuilplek te soek …”

      “Ek is ’n verpleegster,” sê Gretha en kyk hom uitdagend aan.

      3

      Friedrich plaas sy blikkie bier stadig op die kombuistafel neer, sy blik grimmig op Gretha wat hom afwagtend aankyk. “Daar is ’n tyd en ’n plek vir alles, Gretha. Ek geniet ons argumente, want jy amuseer my. Maar my afkoms is vir my ’n saak van erns. Wie ook al as oom Otto se verpleegster aangestel word, moet ’n verantwoordelike persoon wees, want sy sal my toekomstige geluk in haar hande hou,” sê hy met kille nadruk.

      “En?” vra sy skouerophalend. “Dink jy nie ek is bekwaam genoeg om ’n sterwende ou oom te verpleeg nie?”

      “Wat weet jy van verpleging?” vra hy bars. “Jy kan nie veel ouer as agttien wees nie. Glo jy vir een oomblik ek sal my hele toekoms in die hande van ’n ligsinnige student plaas?”

      “Jou … jou beledigende, chauvinistiese … e … . vent!” krys sy verwoed en spring orent. “Dis tipies van julle mans: julle kyk na ’n meisie en maak julle eie gevolgtrekkings. Jy het na my gekyk en besluit ek is ’n agttienjarige snip met ’n mooi gesiggie en niks tussen die ore nie – en dít, dokter Falkenstein, is net ’n bewys van hoe min jy tussen jou ore het!”

      “Dis ’n groot verbetering, Grietjie-kind,” sê Amalia wat uit die gang die kombuis binnekom. “Ek is innig dankbaar jy het Friedrich ’n vent in plaas van ’n vark genoem.”

      “As tannie weet wat ek hom in my gedagtes noem, sal ek én tannie bloos,” sê Gretha nydig en gluur Friedrich met onverbloemde vyandigheid aan.

      “Jy is gou terug, Amalia,” sê Hanna rustig. “Ek het jou gewaarsku die weer was ’n bietjie winderig. Maar jy weet tog self; die oggende is gewoonlik aangenaam, maar hier teen etenstyd begin die wind te waai.

      “Ek het nie vergeet nie, daarom het ek net tot by die seemuur geloop en ’n rukkie na die golwe gekyk.” Amalia kyk vraend na Friedrich wat stroef voor hom uitstaar. “Waaroor gaan die rusie, Friedrich? Het jy my peetdogter beledig?”

      “Ek neem so aan, maar sy het my daartoe gedryf, tannie. Ek glo ek het ’n sin vir humor, maar as iemand gekskeer oor iets wat vir my byna heilig is …” antwoord hy ingehoue, en swyg.

      “Ek het nie gekgeskeer nie,” kom dit driftig van Gretha. Sy wend haar tot Amalia. “Friedrich het gesê sy oom Otto het ’n voltydse verpleegster nodig om hom te verpleeg. Ek het aangebied om te help en toe sê hy ek is ’n agttienjarige ligsinnige student sonder die verantwoordelikheid om sy toekomstige geluk in my hande te hou.”

      “Hoe nou?” vra Amalia verdwaas.

      ’n Geamuseerde laggie kletter oor Hanna se lippe. “Laat ek verduidelik, Amalia, want Friedrich is te nors om sy mond oop te maak.”

      “Ek is nie,” sê hy vinnig. “Oom Otto het ’n voltydse verpleegster nodig, tant Amalia, maar ek sal my ou studiemaat, dokter Ferdi Steenkamp, vra om die regte persoon te kry.”

      “Dit pas my,” kom dit tevrede van Amalia. “Ek en Gretha het kom vakansie hou, en sy het die afgelope vier jaar hard genoeg gewerk aan haar opleiding as verpleegster en om haar graad in die verpleegkunde te kry.”

      Friedrich se kop ruk in Gretha se rigting, ongeloof in elke lyn van sy gelaat, en hy kyk vas in haar triomfantelike glimlag. “Jy – ’n gekwalifiseerde verpleegster?”

      “En ’n cum laude-student, my alwetende dokter Falkenstein. Boonop is my pa en my oudste broer dokters. As daar iemand is wat weet watter verantwoordelikheid op ’n verpleegster rus, is dit ek.” Gretha leun terug op haar stoel en vou haar arms op haar bors. “Jy hoef nie my voete te soen nie, maar jy kan voor my kom kniel en my om verskoning vra oor jou beledigende aanmerkings.”

      “Vermakerige snip,” sê hy knorrig en vervolg onwillig. “Goed, ek het ’n oordeelsfout begaan en ek is jammer, maar ek glo nog nie jy is die regte persoon om my te help nie.”

      “Hoe praat jy nou, Friedrich?” vra Amalia verwonderd. “Is die verpleegster nie veronderstel om jou oom Otto te help nie?”

      “Ja, tannie, maar ek hoop sy sal my terselfdertyd kan help. Ek was vanmiddag by oom Otto om hom oor my eie ouers uit te vra, maar al wat hy gesê het, is dat ek al die bewyse in die ou СКАЧАТЬ