Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vee met ’n kantsakdoekie oor haar voorkop en sak hygend op stoel neer, haar oë stom op Friedrich.

      Dis hoe hy tant Meraai altyd onthou, dink hy: ’n ronde tante met ’n ronde gesig wat nes gemaak het tussen sagte kant en frilletjies; ’n tannie met pofferhandjies wat altyd fyn kantsakdoekies gebruik, asof sy heimlik glo dat sagte kant en fyn frilletjies die logheid van haar liggaam sal verberg.

      “Ek is bly jy het gewag, Friedrich,” sê Meraai toe sy haar asem terugkry. “Maar Henriëtte kan moeilik wees … bitter moeilik. En dis soos jy sê: Ek het nou twee pasiënte. Ek het talle huishulpe om my met die huiswerk te help, maar Otto en Henriëtte het my persoonlike aandag nodig. Dalk moet ek tog met dokter Steenkamp praat …”

      “Ek ken Ferdi Steenkamp sedert my studentedae, tant Meraai. Ek sal met hom gaan praat en die situasie aan hom verduidelik. Hy sal daarop aandring dat oom Otto ’n verpleegster moet kry om hom te versorg.”

      “Sal jy, boetie? Ag, nou ja, dis sommer ’n groot las van my skouers af, want ek is maar altoos skrikkerig om met ’n dokter te praat. En dan is daar Henriëtte: Sy pas my soos ’n arend op wanneer dokter Steenkamp oorkom, want sy is doodbang sy sal soos haar oorlede ma in ’n senukliniek beland.”

      “Ek onthou, tannie.” Hy kyk haar skerp aan. “Hoe dikwels yl oom Otto?”

      Meraai se skouers ruk, haar lag geluidloos, asof die klank onder lae vet gesmoor word. “Otto is ’n sterwende man, maar hy het nie verniet byna dertig jaar lank saam met Henriëtte se onredelike eise en onvoorspelbare uitbarstings geleef nie. Otto yl net wanneer Henriëtte onhanteerbaar raak.”

      Hy staar haar onthuts aan. “Tannie bedoel oom Otto gee voor dat hy yl?”

      “Nie altyd nie. Soms laat die pyn hom yl, maar sodra hy oor sy pragtige bruid begin praat, weet ek dis blote toneelspel. Sien, Henriëtte het ’n nare manier om na sy kamer toe te sluip – en gewoonlik in die middel van die nag – en met hom rusie te maak. Altyd oor jou, die optelkind … Ag, ekskuus, Friedrich. Maar, nou ja, ek en hy het toe afgespreek hy sal begin yl wanneer sy met hom begin rusie maak. En dis wat hy vandag ook gedoen het.”

      “Dan was hy by sy volle positiewe toe ek met hom gepraat het?” vra hy hoopvol.

      “Ek glo dit, Friedrich. Wat het hy gesê?”

      Hy frons verward. “Nie veel nie. Net dat hy nie kan verduidelik nie, want tant Henriëtte sou hoor. Maar iets is in die ou skuilplek. Weet tannie waarna hy verwys het?”

      “Skuilplek … skuilplek …” herhaal hy ingedagte en sug oorwonne. “Nee, boet, ek sal lieg as ek moet sê.” Sy merk sy teleurstelling en vervolg gretig: “Maar dalk sal Dieter weet. Ek sal probeer uitvis en jou laat weet.”

      “As Dieter weet van die skuilplek, sal hy enigiets wat daarin versteek is, vernietig voordat ek dit te siene kry,” sê hy bitter. “Nee, sê liewer niks aan hom nie, tannie. Dalk kan tant Hanna my meer vertel.”

      “Maak so, Friedrich. En onthou om met die dokter te praat. Tot siens, kind,” groet Meraai, wuif met haar klam kantsakdoekie en gebruik dit weer om haar voorkop te klad.

      “Tot siens, tannie, en dankie vir die hulp,” antwoord Friedrich en stap die kombuis uit.

      Sy hele toekoms is in die hande van ’n sterwende man … en kranksinnige vrou, dink hy met ’n gevoel van wanhoop wat aan woede grens. As hy nie die skuilplek ontdek nie en oom Otto sterf, sal die geheim van sy herkoms saam met oom Otto begrawe word. Hy het ’n bondgenoot in Kaiserburg nodig … maar wie?

      Gretha hou haar oë toe en haal reëlmatig asem totdat Amalia haar kamerdeur saggies toemaak. Sy lê roerloos en luister na Amalia se voetstappe wat wegraak in die gang, hoor die voordeur oop- en toegaan en spring haastig op.

      “Ek is slim,” vertel sy haarself in die spieël terwyl sy ’n borsel deur haar hare trek. Sy glip haar sandale aan en draf vinnig by haar kamer uit.

      Hanna draai verras weg van die stoof af toe Gretha oomblikke later die kombuis binnekom, ’n kombuisstoel onder die groot tafel uittrek en daarop gaan sit. “En nou, hartjie? Het jy dan nie saam met Amalia see toe gestap nie?”

      “Ek was vas aan die slaap toe sy by my kamer ingeloer het,” antwoord Gretha met ’n onnutsige glimlag wat die vroomheid van haar stemtoon weerspreek.

      “H’m. Ek het gewonder wanneer jy my oor Friedrich gaan uitvra,” sê Hanna, gooi vir haar ’n bekertjie koffie in en neem by die tafel plas. “Haai, waar is my maniere, Gretha? Wat van ’n koppie koffie vir jou?”

      “Ek is so nuuskierig dat ek sal stik as ek nou iets moet drink, tant Hanna. Friedrich … Hoekom weet hy nie wie sy eie ouers is nie? En hoekom noem hy sy aangenome ouers oom en tannie? Hoekom haat sy aangenome ma hom so?”

      Hanna lag goedig. “As ek geweet het wie Friedrich se ouers was, was hy nou ’n gelukkig getroude man. Of nee, nou jok ek: Ek het nooit ooghare vir Alexandra Combrinck gehad nie. Daar is meisies wat mooi en goed is, maar daar is meisies wat hulle skoonheid gebruik om sonde te doen. Alexandra was een van hulle.”

      “Maar was Friedrich lief vir haar?” vra Gretha en ervaar ’n onverklaarbare prikkie van teleurstelling. Sy glo sy sal Friedrich nooit kan liefkry nie, maar net die gedagte dat hy iemand anders kan liefhê, vervul haar met ’n gevoel van verlies.

      “Dis wat hy vir my gesê het, en omdat hy nie ’n man is wat ligtelik oor sy gevoelens praat nie, het ek hom geglo. Hy wou dolgraag met haar trou, maar hy is ’n aangenome kind. Ek onthou nog hoe hy by Otto gepleit het om hom die waarheid oor sy eie ouers te vertel. Maar Otto het hom afgejak en Dieter het hom uitgejou … Henriëtte het gesorg dat Dieter nooit vergeet dat hý ’n Falkenstein in murg en bloed en boonop die kroonprins van Kaiserburg is nie,” vertel Hanna grimmig.

      “Maar as Alexandra vir Friedrich liefgehad het …”

      “Sy het nie. Sy het geld liefgehad, daarom is sy getroud met ’n man wat byna dertig jaar ouers as sy was. Friedrich was gebroke, maar hy het een troos gehad: hy het Alexandra nooit gevra om sy vrou te word nie.”

      “Omdat hy nie geweet het wie sy eie ouers is nie?”

      “Juistement, liefie. Hy was ’n jaar of wat oud toe Otto hom op ’n dag na Kaiserburg toe gebring het – dis nou nege en twintig jaar gelede. Henriëtte was buite haarself van woede, want sy het aanvanklik geglo Friedrich is Otto se buite-egtelike kind. Ek weet nie wat Otto aan haar gesê het nie, maar sy het eindelik tot bedaring gekom en sy en Otto het Friedrich aangeneem.” Hanna skud haar kop onbegrypend. “Dis iets wat ek nooit kon verstaan nie: Henriëtte kon Friedrich nie voor haar oë verdra nie; nogtans was sy bereid om hom aan te neem.”

      “En tant Helga, oom Otto se ma? Het sy nie die waarheid geweet nie?”

      “Nee, ou kindjie, sy was in die duister, soos ek. Maar ek en sy het toe al saam hier in Blumenstrauss gewoon en ons het gereeld klein Friedrich by ons laat kuier.” ’n Glimlag laat liefde in Hanna se oë blom. “Dit was gelukkige dae daardie. Ons lewe het om Friedrich se besoekies gedraai, want met hom hier, kon ons albei vergeet dat ons nie meer jonk was nie.”

      “Maar het tant Helga nie vir oom Otto oor Friedrich uitgevra nie?” hou Gretha haar ondervraging vol.

      “Vanselfsprekend. Ons het almal vrae oor Friedrich gehad en toe het Otto aan ons vertel Friedrich is die kind van twee van sy ou СКАЧАТЬ