Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ siek, dink Friedrich grimmig en maak die spensdeur oop. Hy kyk oor sy skouer na Meraai. “Ek sal met die kombuistrap opgaan na sy kamer toe. Is Dieter in die nabyheid?”

      “Nee … nee, hy kuier op Son en See. Versigtig wees, kind!” waarsku Meraai met ’n hees gansstem en knibbel met die spoed van ’n uitgehongerde veldmuis aan ’n bakkie gemmerkoekies om haar senuwees te kalmeer.

      Friedrich staar ontsteld na die geelbleek, ingevalle gelaat van oom Otto wat bewegingloos onder ’n wit laken lê. Eenmaal was oom Otto ’n groot, forsgeboude man, maar die laken slaag nie daarin om die uitgeteerdheid van sy liggaam weg te steek nie.

      Hy moes lankal teruggekom het, dink Friedrich skuldig. Oom Otto het hom nooit stief behandel nie. Wat maak dit saak dat Dieter hom voortdurend probeer verneder en dat tant Henriëtte hom openlik gehaat het? Oom Otto was sy weldoener, selfs al het hy nooit die moed gehad om hom teen Dieter en tant Henriëtte se vyandigheid te beskerm nie.

      Trots. Hy was jonk en trots en nadat ouma Helga Blumenstrauss aan hom bemaak het, het hy nie kans gesien om hom verder aan die Falkensteins van Kaiserburg op te dring nie. Boonop was hy toe reeds ’n dokter en besig om as ginekoloog te spesialiseer. Hy het nie meer kans gesien om Dieter en tant Henriëtte se beledigings te verduur nie, daarom het hy nooit weer teruggekeer na Kaiserburg toe nie. Maar dit was oom Otto wat vir sy studie betaal en sy praktyk gekoop het. Hy was dit aan oom Otto verskuldig om nie alle kontak te verbreek nie, dink hy skuldig.

      Asof hy bewus geword het van die teenwoordigheid van ’n ander persoon in die vertrek, maak Otto sy oë oop en staar Friedrich strak aan. “Friedrich?” rasper sy stem oor sy bleek lippe.

      “Oom herken my …” Friedrich glimlag verby die knop in sy keel. Hy gaan sit op ’n stoel langs die bed en neem een van Otto se uitgeteerde hande in syne. Hy het net betyds gekom, dink hy, want die enigste teken van lewe in Otto is die flou lig in sy blou oë wat diep versonke in sy oogkasse is.

      “Jy het gekom,” vervolg Otto terwyl sy benerige vingers Friedrich se hand met onverwagte krag vasgryp. “ek kan nie verduidelik nie – sy sal hoor. Maar dis daar … daar in die ou skuilplek Al die bewyse, alles wat jy wil weet … in die ou skuilplek. Reg en geregtigheid sal geskied, anders sal …”

      “Jy!” Die woord is hoog en skril van haat, asof ’n donker vloek oor hom uitgespreek word.

      Friedrich spring op, sy oë vasgenael op die lang, uitgeteerde vrou met wilde, grysswart hare en oopgesperde, donker oë wat in ’n loshangende, wit nagrok in die kamerdeur verskyn het. Haar lippe spring weg van haar tande, haar gesig waansinnig vertrek terwyl sy die kamer binnestorm, ’n skêr van die spieëltafel af opraap en dit dreigend oplig.

      “Vervloekte indringer! Vandag sterf jy!” krys sy en tree met ’n sluwe, dierlike beweging op hom af.

      “Tant Henriëtte, asseblief …” paai Friedrich en hou sy oë op haar hand wat die skêr vashou.

      Sy bly staan, gooi haar kop agteroor en lag lank en skel. Haar lag breek eensklaps af, maar toe sien sy die vrees en kommer op Friedrich se gelaat en haar triomflag van wraak splinter weer die spanning van die vertrek.

      “Henriëtte … Henriëtte …” prewel oom Otto en lig sy hand op. “My beeldskone Henriëtte … my pragtige bruid … Dis ons troudag, Henriëtte … en ek is die gelukkigste man op aarde. Hoor jy die kerkklokke lui, Henriëtte? Hoor jy die troumars? Ons gaan trou, my liefste Henriëtte …”

      Friedrich merk hoe die waansin uit Henriëtte se oë wyk om plek te maak vir ’n slinkse glimlag. “Die arme sot! Hy yl al weer. Dis wat hy meestal doen: praat ure aanmekaar oor ons troudag.” Haar oë is swart van agterdog. “Wat het hy vir jou gesê, Friedrich?”

      “Die ruiker … Moenie jou ruiker vergeet nie,” sê oom Otto, sy stem monotoon. “Waar is die ring? So ’n mooi ring … Jy hou van die ring, nè, Henriëtte?”

      “Bly stil, Otto!” snou Henriëtte en tree nader aan Friedrich. “Ek het aan jou ’n vraag gestel, indringer: wat het die mal vent vir jou gesê?”

      “Hy het geyl, tant Henriëtte,” antwoord Friedrich stroef.

      “Henriëtte!” Meraai stoom die vertrek binne en kom langs Henriëtte tot stilstand. “Jy het al weer nie jou kalmeerpil gedrink nie. Ek gaan nou dadelik vir dokter Steenkamp bel.”

      Vrees laat Henriëtte van Meraai af wegkrimp. “Nee! Nee, Meraai, jy mag nie. Dieter het sy verkyker vir my geleen en ek wou net bietjie rondkyk … kyk wat ou Hanna daar by Blumenstrauss doen. Sy het altyd kuiergaste … loseerders. Ek hou hulle deur die verkyker dop. Dis iets om te doen. Jy laat my so dikwels alleen vandat Otto siek geword het … Ek wil nie alleen wees nie, Meraai. As jy saam met my kom – ek sal my kalmeerpil drink, solank jy beloof om nie vir dokter Steenkamp te bel nie,” pleit Henriëtte met die desperate vrees van ’n kind.

      “Jy wil nie na my luister nie, Henriëtte,” sê Meraai betigtigend. “Ek het jou gesê ons moet ’n verpleegster kry om met Otto se versorging te help. Ek kan nie oral wees nie.” Sy swyg en streep haar lippe afkeurend saam. “As dokter Steenkamp hoor jy loop met ’n skêr in jou hand rond en dreig ons kuiergaste …”

      “Die optelkind is nie ’n kuiergas nie!” snou Henriëtte. “Hy het met my skoonma geknoei om Blumenstrauss te erf. Nou wil hy met Otto knoei en met Dieter se erfenis wegloop. Ek sal moor voordat …”

      “Henriëtte!” val Meraai haar streng in die rede.”Gee vir my die skêr.”

      “So ’n mooi bruid … die lieflikste meisie in die kontrei,” prewel Otto en glimlag vir Henriëtte.

      “Otto yl weer,” sê Meraai saaklik. “Gee nou die skêr en kom saam met my na jou kamer toe, Henriëtte.”

      “Nie voordat daardie indringer loop nie,” sê Henriëtte koppig en klou die skêr met albei hande vas.

      “Wat maak dit saak as hy ’n rukkie hier by Otto sit? Otto is tog nie by sy positiewe nie,” kom dit ongeduldig van Meraai af.

      “Ek sal loop as hy loop,” hou Henriëtte vol.

      Friedrich keer sy rug op Henriëtte en buig oor Otto. Hy hou Otto se regterhand ’n oomblik lank in syne vas. “Tot siens, oom. Ek is dankbaar ek kon oom weer sien.”

      Otto kyk hom reguit in die oë en knipoog stadig, voordat hy sê: “Hoor jy die kerkklokke, Henriëtte? Dis ons troudag …”

      “Jy put hom uit, Friedrich,” sê Meraai bekommerd. “As jy nou sal loop …”

      “Ek is reeds op pad, tannie maar tannie het gelyk: oom Otto het ’n voltydse verpleegster nodig. Tannie kan onmoontlik twee pasiënte behartig,” sê hy saaklik.

      “Luister na die geleerde optelkind!” smaal Henriëtte. “Ek is niemand se pasiënt nie. Meraai is my geselskapdame wat nog deur my ouers aangestel is. Vertel hom, Meraai. Ons was die ryk De Villiers’s van Overberg. My moeder het ook ’n geselskapdame gehad. Ek het nooit saam met die arbeiders se kinders op die skoolbanke gesit nie. Ek het ’n goewernante en vir Meraai gehad,” vertel sy trots.

      “Ek het vergeet tannie was een van die adel,” spot Friedrich, sy gelaat uitdrukkingloos, en hy loop by die vertrek uit.

      Hy stap tydsaam die kombuistrap af en bly in die agterdeur staan, sy blik afwagtend op die gangdeur. СКАЧАТЬ