Ena Murray Omnibus 21. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Sy vlieg soos ’n blits weg huis toe, hardloop Juan byna uit die aarde en vlieg by die voordeur in.

      ’n Glimlaggende don Alonso kom val langs die verbaasde Juan in. “Sy het mos gesê sy kort oefening,” laat hy droog hoor. “Ek rig haar maar net af!” Dan sê hy terloops: “Ek gaan in die week vir Miranda haal. Wil jy saamkom?”

      Juan besef dis nie ’n uitnodiging nie. Dis ’n bevel. Hy, Juan, gaan nie alleen by Andrea op Kokos agterbly nie. Hy glimlag effens, knik net en dan versomber sy oë. “Kom sy ook hierheen?” vra hy onnodig.

      “Ja. Ek het gedink sy kan gerus by ons aansluit. Dan het jy ook geselskap.”

      Juan kyk sy neef agterna toe hy voor hom by die deur uitstap. Hy weet nie of hy moet lag of huil nie.

      Toe Andrea verneem dat Miranda ook binne die eersvolgende dae by hulle op Kokos gaan aansluit, kan sy haar gevoelens self nie verstaan nie. Dis die beste ding wat kan gebeur, vertel haar nugter verstand haar. Hoe gouer don Alonso Miranda haar lessie leer en wys wie is baas, hoe gouer sal hul verhouding regkom en sal hulle trou en sal hierdie klug tot ’n einde kom. Dis logies en verstaanbaar dat don Alonso die Spaanse meisie hier wil kry. Hoe sal sy haar les leer as sy in Europa rondflenter? En tog . . . tog vind Andrea ’n groot teësinnigheid in haar om van aangesig tot aangesig met hierdie meisie te kom. Sy wens dit was nooit nodig om haar te sien nie. Sy maak haarself wys dit is ter wille van Juan dat sy die vroumens nie hier wil hê nie.

      Sy word nie saamgenooi toe die geselskap van drie twee dae later, baie vroeg die oggend, na San José vertrek nie. En sy is dankbaar daaroor. Twee dae lank kan sy darem asem skep sonder om gedurig in haar pasoppens en op die verdediging te wees. Dit is uitputtend, dié toneelspelery.

      Sy gaan krap in haar kas en kry haar kuitbroek weer beet. In hierdie twee dae van grasie gaan sy saam met haar pa op sy soektog uit. Hoe gouer daardie skat gevind word, hoe beter, dink sy grimmig.

      Teen laatmiddag bereik sy en haar pa die kus en sy gaan sit moeg op die rotse. Sy is besig om heeltemal onfiks te raak op hierdie eiland.

      “Weet Pa, ek dink Pa soek heeltemal verkeerd.”

      Hy kyk haar goedig aan. “Waar sou jy gesoek het?”

      “Laat ek sien . . .” Sy beskou die wêreld ’n rukkie. “Sê nou maar ek is ’n seerower en het ’n klomp skatte wat ek veilig wil wegsteek. Ek sal nie die goed kilometers ver land in gaan begrawe nie. Dis in die eerste plek te swaar. Kiste vol kosbaarhede en muntstukke . . . kollektegeld wat uit kerke gesteel is . . . Dit bly ’n skande!”

      Haar pa glimlag. “Waar sou jy dit dan weggesteek het?”

      “Teen die see. In die see, as dit kon.”

      Dries Smit kyk sy dogter skerp aan. “Wat bedoel jy?”

      Sy lyk opgewonde. “Pa, ek dink ek het iets beet! Grotte . . . Grotte teen die see! Is hier nie grotte teen die see nie?”

      “’n Paar, maar almal weet van hulle.”

      “Maar ’n geheime grot . . . een wat niemand nog ontdek het nie,” hou sy vol.

      Haar pa glimlag geduldig. “Ek twyfel of hier ’n grot is wat nog nie ontdek is nie, my kind. Dis ook baie onwaarskynlik dat Bonito sy skat daarin sou kon wegsteek.”

      “Hoekom?”

      “Hoe sou hy dit daar ingekry het? Kom ons veronderstel daar is ’n grot, selfs ’n ondersese grot. Hoe sou hy al die swaar goed tussen die magdom haaie deur daar gekry het? Hulle sou met die swaar kiste tot in die grot moes geswem het en lank voor hulle die grot bereik het, sou die haaie hulle verslind het. Jy weet self hierdie see is vervuil van die haaie. Kyk daar. Daar sien jy duidelik weer een sommer naby die strand swem.” Hy sien die teleurstelling op haar gesig en sê troostend: “Dis nietemin iets om in gedagte te hou. Ek sal tog daaroor dink. Dit kan net wees dat jy op ’n spoor is.”

      Sy knik, haar oë peinsend op die rotsriwwe gerig. “Ek het net die gevoel dat die skat in die water lê, nie onder die grond nie.”

      Haar pa kyk haar tergend aan. “Miskien het jy gelyk, my kind, en in daardie geval sal ons ons stamboom moet laat navors.”

      Sy kyk hom verward aan. “Hoekom?”

      “Dan moet daar iewers seerowerbloed in die Smitte se voorgeslagte ook vloei!”

      Sy lag hartlik en antwoord gevat: “Aikôna! Dis die Van Helsdingens se bloed wat só werk! Hulle was almal heldersiende!”

      ’n Rukkie later, toe sy en haar pa moeg en vuil by die palacio se voordeur instap, wens sy in haar hart dat sy wel van die heldersiende Van Helsdingens afstam. Dan sou sy beslis vooraf gewaarsku gewees het. Maar ongelukkig kan sy nie deur mure sien nie en sy loop haar trompop in die ellendes vas.

      “Wat maak jy hier?” vra sy asof die palacio nie aan hom behoort nie.

      “Ons het al ’n halfuur gelede tuis gekom.”

      Ag nee! “Julle sou dan eers môre . . .”

      “Ek het besluit om onmiddellik terug te kom.” Sy vernietigende blik laat haar wonder hoekom die arme kuitbroek nie daar en dan in vlamme opgaan nie. “Jy is heeltemal onbetroubaar, Andrea. Die oomblik as ek uit sig is, soen jy ander mans en die oomblik wanneer ek my rug draai, klim jy in daardie afskuwelike broek!”

      Haar ken ruk op. “Ek kan altyd onmiddellik daaruit klim, as jy so sterk daaroor voel!”

      “Dan, señorita Smit, is ek glad nie verantwoordelik vir my dade nie! Kom ontmoet Miranda.”

      “Ek gaan eers . . .”

      “Nee, jy gaan jou nie eers netjies maak nie. Dis jou straf. Jy kom nes jy is.”

      Sy word onder sy blad ingetrek en haar voete moet net saamloop . . . en sy wonder of moord wat net in ’n mens se gedagtes gepleeg word ook eendag as ’n doodsonde teen jou gehou gaan word . . .

      “Jy kan my maar los. Ek sal self regop bly.”

      “O nee, señorita. Ek het gesien hoe vinnig jy kan hardloop. Ek sal jou maar liewer persoonlik na die patio begelei.”

      Dis nie net Andrea wat onder die palacio se dak aan kaal, koelbloedige moord dink nie. As Juan net nie hier was nie! dink Miranda byna paniekerig. As hy net uit haar lewe verdwyn het! Dit was ’n groter skok om hóm by Alonso en donna Teresa te sien as om te verneem dat ’n ander meisie besig is om in haar slaai te krap. Die gedagte dat ’n ander meisie sal kan verhoed dat Alonso met haar trou, was so belaglik dat sy geensins ontsteld gevoel het nie. En toe sy hoor wie die meisie is, kon sy oor donna Teresa se ontsteltenis lag.

      “’n Volbloed-Spanjaard soos Alonso sal dit nooit eens oorweeg om met ’n uitlander te trou nie, donna Teresa.”

      Donna Teresa het meteens kalmer gevoel. Miranda het reg. Sy ontstel haar verniet. Daar sal niks van hierdie verliefdheid van Alonso kom nie. Sodra Miranda op die toneel kom, sal sy patriotisme weer die oorhand kry.

      “Ja, ek glo ook so. Sy is buitendien net agter Alonso se geld aan. Maar dis in ’n mate jóú skuld dat hierdie ding gebeur het, Miranda. Jy het Alonso te lank laat wag. Hy is ’n man en hy het moeg geword van wag.”

      Miranda СКАЧАТЬ