Czternaście dni Honoraty. Elżbieta Wojnarowska

Чтение книги онлайн.

      Inspektor Gryzik, komendant powiatowy policji, do którego wpadła zziajana i spocona, bo upał był nie do wytrzymania, a w budynku komendy, wybudowanym jeszcze za dobrych czasów PRL-u, kiedy to powstało tysiąc szkół na Tysiąclecie i tyleż komend policji, nie było klimatyzacji, powstał zza biurka na jej widok.

      Spojrzał na Honoratę wymownie i ze smutkiem. Był tak samo otyły i tak samo spocony jak ona. Nie mógł pojąć, że komuś może się chcieć siedzieć w zakurzonym, dusznym archiwum przy komputerze lub grzebać w papierzyskach, tonami zalegającymi w segregatorach, umieszczonych na metalowych półkach.

      Honoracie chciało się siedzieć.

      I chciało się jej ewentualnie grzebać w papierzyskach.

      – Ernest mnie uprzedził, taaa… – zaczął inspektor, zanim ta zdążyła otworzyć usta. – Zaprowadzę panią osobiście do archiwum wydziału dochodzeniowo-śledczego. Mamy tam komputery. Nowe sprawy są już zarchiwizowane, starsze jeszcze czekają na swoją kolej. Powoli się wszystko uzupełni, taaa…

      Komendant był uprzedzająco grzeczny.

      Była wdzięczna Ernestowi, choć nie miała pojęcia, jaką rolę przypisał jej przed komendantem Gryzikiem. Poszli wąskim, sinym korytarzem i zatrzymali się przy metalowych drzwiach. Nie było na nich specjalnych zabezpieczeń. Widocznie nikt nie miał nigdy ochoty na włamywanie się do policyjnego archiwum.

      – Chodzi mi o zaginięcie Gizeli Strumidło z Jastrzębiej Góry. To świeża sprawa, sprzed dwóch tygodni – wyjaśniła Honorata bardzo poważnym tonem, aby nadać wagi swojej misji. – I przy okazji, o wypadek jej brata Macieja, sprzed dwóch miesięcy.

      – A, o to, taaa… Myślałem, że chodzi o jakieś stare sprawy. Ale jeśli o to, materiały są w komputerze. Może je pani przejrzeć, taaa…

      Włączył komputer i pomógł jej znaleźć odpowiednie strony.

      – Zostawiam panią. Jak pani skończy, proszę wyłączyć komputer i zatrzasnąć drzwi. Blokada sama się włączy.

      Wyszedł, a Honorata zaczęła czytać. Nie było tego za wiele.

      Wszystko wydawało się proste. Wypadek Maćka potraktowany jak to wypadek. Zaginięcie Gizeli potraktowane jak zaginięcie. Parę protokołów. Kilka przesłuchań. Nic ważnego. Nic, o co można by zahaczyć.

      Żadnego śladu. Żadnych podejrzeń.

      Honorata zaczęła mieć niejasne poczucie, że marnuje czas.

      Zamiast biegać po plaży… A tak, biegać! Bo niby jak miałaby schudnąć? Samo niejedzenie ciasteczek nie pomoże. Tym bardziej, że jeszcze ich zjadać nie przestała.

      Honorata nie lubiła marnowania czasu.

      Ale biegania także nie.

      Więc z wyraźną ulgą stwierdziła, że owszem, zacznie biegać, ale od jutra. Dziś ma jeszcze parę spraw do załatwienia i absolutnie nie znajdzie czasu na bieganie, na to przyjdzie oczywiście odpowiednia pora. Jak nie jutro, to wkrótce.

      Jednak raz jeszcze wróciła do protokołów, bo nagle coś zauważyła. Coś rzuciło się jej w oczy. Może to nieistotny szczegół, ale…

      Ostatnią osobą, która widziała Gizelę żywą był… Zak!

      Więc jednak znalazła punkt zaczepienia.

      Nikt tego nie wyjaśniał. Ciekawe dlaczego?

      Czy Zak ma coś wspólnego ze zniknięciem dziewczyny, jak to sugeruje matka Gizeli?

      Honorata chciała się tego dowiedzieć.

      Bo Honorata lubiła wiedzieć. Czyli jednak nie zmarnowała czasu.

      Tak pocieszona opuściła archiwum.