Białe kości. Graham Masterton

Чтение книги онлайн.

      Rozdział 11

      Wysadziwszy Liama w centrum miasta, Katie pojechała do Monkstown, żeby spotkać się z ojcem. Monkstown leży na zachodnim brzegu zatoki Cork i kiedy Katie spoglądała ponad szerokimi na prawie kilometr wodami Cobh, mogła dostrzec ciemne wiązy otaczające jej rodzinny dom po wschodniej stronie. Mżył jednak deszcz i w tej chwili trudno było dojrzeć nawet prom kursujący pomiędzy Monkstown i Cobh.

      Jej ojciec miał szarozielony wiktoriański dom stojący na wzniesieniu, z którego rozpościerał się ładny widok na port. W sypialni zawsze trzymał lornetkę, przez którą obserwował liniowce oceaniczne i statki wycieczkowe wpływające do portu i wypływające w morze. Od dnia śmierci matki Katie, czyli od lipca przed dwoma laty, z każdą kolejną wizytą dom wydawał się jej coraz zimniejszy i coraz bardziej wilgotny. Dobry duch matki opuścił go chyba już na zawsze.

      Ponieważ Paul pojechał wzdłuż wybrzeża do Youghal, żeby „uporządkować pewne interesy”, Katie zatelefonowała do ojca i zaproponowała, że przyrządzi mu duszoną jagnięcinę, jedno z jego ulubionych dań i specjalność kuchni matki. Zawsze lubiła gotować, szczególnie tradycyjne irlandzkie potrawy, i gdyby nie wstąpiła do Gardy, zapewne skończyłaby w Ballymaole kurs gotowania i otworzyłaby własną restaurację. Niestety, nie miała braci, którzy mogliby wstąpić do Garda Síochána, więc Katie czuła, że przynajmniej jedno dziecko McCarthych musi kontynuować rodzinną tradycję.

      Zaparkowała samochód na drodze przed bramą i po stromych stopniach wspięła się do drzwi frontowych. Mżawka przechodziła w drobny deszcz i w ogrodzie przed domem, na wyschniętych glicyniach i dawno obumarłych daliach, lśniła woda. Na kamienistych ścieżkach pojawiła się trawa. Kiedy żyła matka, ogród zawsze utrzymany był w nienagannym stanie.

      Minęło sporo czasu, zanim ojciec otworzył drzwi, a kiedy to zrobił, przez moment sprawiał wrażenie, jakby nie rozpoznawał własnej córki. Był niskim mężczyzną, teraz jeszcze trochę przygarbionym, i strasznie chudym. Pod skórą na jego czole, a także na czasami obnażanych ramionach wyraźnie widać było żyły. Tego dnia miał na sobie wyświechtany rozpinany beżowy sweter i znoszone kapcie ze sztruksu.

      – Proszę bardzo, kto przyszedł – powiedział, jakby był zdziwiony.

      – Mówiłam, że cię odwiedzę, nie pamiętasz?

      – Tak, mówiłaś. Czasami jednak myślę sobie, że nie przyjdziesz, nawet jeżeli mi to obiecasz.

      – Tato, dlaczego dzisiaj tak pomyślałeś? Przecież zadzwoniłam do ciebie.

      – Czemu stoisz w progu?

      – Otrząsam się z deszczu i czekam, aż mnie zaprosisz do środka.

      – Nie potrzebujesz zaproszenia, Katie. To jest także twój dom.

      Weszła do dużego, ciemnego holu. Zapach wilgoci był silniejszy, niż kiedy odwiedziła ojca ostatnim razem, we wrześniu. Po dwóch stronach stały stare kanapy mające podłokietniki tylko z jednej strony, a w rogu sennie tykał zegar umieszczony w posępnej, długiej skrzyni. Na wyższe piętra wiodły szerokie, kręte schody. Nigdzie nie było widać kwiatów.

      Katie pocałowała ojca. Jego policzek kłuł, jakby starszy pan niestarannie się ogolił.

      – Jak się masz? – zapytała. – Dobrze się odżywiasz?

      – Och, znasz przecież i mnie, i moje niezrównane omlety.

      – Tato… – Westchnęła. Nie musiała mówić nic więcej. Stał w drzwiach salonu, niewyraźna sylwetka w szarym, jakby zamglonym świetle, smutny, apatyczny i wciąż niepogodzony z utratą żony. Nic nie mogło oddać mu jej z powrotem, nawet kotlety jagnięce i ziemniaki, które Katie kupiła specjalnie dla niego w Tesco.

      Postawiła torbę z zakupami na podłodze i zdjęła płaszcz. Ojciec wszedł do salonu i nalał СКАЧАТЬ