Mądrość psychopatów. Kevin Dutton
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Mądrość psychopatów - Kevin Dutton страница 11

Название: Mądrość psychopatów

Автор: Kevin Dutton

Издательство: OSDW Azymut

Жанр: Публицистика: прочее

Серия:

isbn: 978-83-7758-837-6

isbn:

СКАЧАТЬ taco z aligatora, pytam o zagadkę z pogrzebem. O co tu chodzi? Dlaczego podniecają nas takie rzeczy? Wyraźnie poruszyłem jego czułą strunę.

      – Myślę, że urok takich historyjek tkwi w ich jednoznaczności – odpowiada. – To taka pocieszająca myśl, że wystarczy zadać jedno pytanie, żeby zdemaskować psychopatę i móc się przed nim chronić. Niestety, w rzeczywistości to wcale nie takie proste. Pewnie, możemy ich rozpracować, ale trzeba do tego więcej niż jednego pytania. Właściwie całej masy pytań.

      Scott ma rację. Nie istnieje jedno uniwersalne pytanie, które ujawnia całą prawdę psychologiczną o drugiej osobie. Osobowość jest zbyt skomplikowanym tworem, by jej sekrety można było poznać w trakcie salonowej zabawy. A spece od osobowości od lat toczą ze sobą zajadłe boje i dopiero niedawno zaczęli brać pod uwagę możliwość rozejmu.

      Łowcy osobowości

      Osobowość ma długą historię – a może nie tyle osobowość, co jej badanie. Wszystko zaczęło się jeszcze w starożytnej Grecji, od Hipokratesa (460–377 p.n.e.), ojca zachodniej medycyny. To on, czerpiąc z wcześniejszej tradycji (na przykład astrologii babilońskiej), która rozprzestrzeniała się po ówczesnym świecie za pośrednictwem mędrców starożytnego Egiptu i mistyków z Mezopotamii, wyróżnił cztery temperamenty: sangwiniczny, choleryczny, melancholiczny i flegmatyczny (patrz schemat 2.1).

      Schemat 2.1. Cztery temperamenty Hipokratesa

      Przez kolejne niemal dwa i pół tysiąca lat niewiele się działo. Dopiero w 1952 roku brytyjski psycholog Hans Eysenck35 tchnął nowe życie w dwoistą taksonomię ojca zachodniej medycyny. Po wyczerpującej analizie licznych kwestionariuszy i wywiadów klinicznych doszedł do wniosku, że osobowość składa się z dwóch podstawowych czynników: introwersji/ekstrawersji oraz neurotyzmu/równowagi emocjonalnej (trzeci, psychotyzm, charakteryzujący się agresją, impulsywnością i egocentryzmem, dodano później). Jeśli te dwa wymiary naniesiemy na osie, idealnie pokryją się z czterema klasycznymi temperamentami Hipokratesa (patrz schemat 2.2).

      Schemat 2.2. Model osobowości Eysencka a cztery temperamenty Hipokratesa (za Eysenck i Eysenck, 1985)

      Typ choleryczny (niespokojny, drażliwy) pasuje idealnie do neurotycznego ekstrawertyzmu Eysencka; melancholiczny (depresyjny, introspektywny) do neurotycznego introwertyzmu; sangwiniczny (ciepły, dynamiczny) do zrównoważonego emocjonalnie ekstrawertyzmu, a flegmatyczny (spokojny, zamknięty w sobie) do zrównoważonego emocjonalnie introwertyzmu. Jak się wydaje, Hipokrates był nie tylko ojcem zachodniej medycyny. To również znawca ludzkiej natury.

      Dwudzielny model osobowości Eysencka sprawia wrażenie bardzo oszczędnego w porównaniu z rozbudowanym zespołem cech zebranych przez amerykańskiego psychologa Gordona Allporta36 jakieś dwadzieścia lat wcześniej. Opierając się w badaniach osobowości na tak zwanej hipotezie leksykalnej, wedle której wszystkie znaczące terminy związane z charakterem są dosłownie zakodowane w używanym języku, Allport rozpoczął połów na głębokich wodach Webster’s New International Dictionary. Przede wszystkim zadał sobie pytanie, ile jest w nim przymiotników opisujących osobowość. Okazało się, że całkiem sporo – w jego sieć wpadło aż osiemnaście tysięcy określeń. Allport usunął z tej puli wszystkie te, które miały charakter tymczasowy, jak na przykład uradowany czy zawstydzony, i w ten sposób skrócił listę do czterech i pół tysiąca przymiotników.

      W roku 1946, kiedy Eysenck pracował nad swoim modelem osobowości, liście Allporta przyjrzał się bliżej psycholog z University of Illinois Raymond Cattell37. Po wyeliminowaniu wszystkich synonimów i dodaniu kilku określeń wynikających z badań laboratoryjnych ograniczył ją do stu siedemdziesięciu jeden przymiotników, po czym na serio zabrał się do pracy. Na podstawie swojej listy stworzył skalę ocen i rozdał ją ochotnikom. Zadanie było banalnie proste: badani mieli opisać swoich znajomych za pomocą otrzymanej listy słów.

      Analiza wyników ujawniła całą galaktykę osobowości, określoną przez Cattella dość ezoterycznie mianem sfery osobowości – szatańskiego tworu złożonego z trzydziestu pięciu głównych gromad cech. W ciągu następnych dziesięciu lat, dzięki komputerom pierwszej generacji i tajemnej magii analizy czynnikowej38, wówczas jeszcze w powijakach, Cattel zdołał ją ograniczyć do szesnastu podstawowych czynników. I w tym momencie postanowił się zatrzymać.

      Tabela 2.3. Szesnaście czynników podstawowych osobowości według Cattella (za Cattell, 1957)

      Na szczęście i dla psychologów pracy, i dla firm rekrutacyjnych inni teoretycy pociągnęli badania dalej. W 1961 roku dwóch badaczy z amerykańskiego lotnictwa wojskowego, Ernest Tupes i Raymond Christal39, zdołało wyłuskać spośród cech Cattella tylko pięć powtarzalnych czynników. Były to: surgencja, ugodowość, niezawodność, równowaga emocjonalna i kultura. W ciągu ostatnich dwudziestu lat wysiłki Paula Costy i Roberta McCraego40 z National Institutes of Health doprowadziły do opracowania wystandaryzowanego testu osobowości NEO Personality Inventory (Inwentarza Osobowości NEO-PI-R).

      Psychologowie badacze nie dążą do zgody41, jeśli tylko mogą tego uniknąć. Ale w tym przypadku nie było czego unikać. Otwartość na doświadczenia, sumienność, ekstrawersja, ugodowość i neurotyczność – Opennes to Experience, Conscientiousness, Extraversion, Agreeableness i Neuroticism, w skrócie OCEAN – to podstawowy genom ludzkiej osobowości. Wszyscy jesteśmy sumą części; nie jesteśmy numerami, jak zarzekał się Patrick McGoohan w serialu The Prisoner. Już prędzej konstelacją numerów. Każdy z nas w bezkresie algorytmów osobowości ma własne, unikatowe koordynaty, wynikające z pozycji, jaką zajmuje na każdym z pięciu wymiarów42. Czyli z tego, jak wygląda jego Wielka Piątka43.

      Przybij piątkę

      Przypadkowemu obserwatorowi osobowość ludzka wydaje się czymś stałym i jednolitym. Dopiero gdy przepuścimy ją przez pryzmat analizy matematycznej, rozpada się na pięć składowych. Można powiedzieć, że Wielka Piątka odpowiada psychologicznie niepodzielnym kolorom podstawowym osobowości, zakotwiczonym na każdym końcu przez krańcowo odmienne odcienie cechy, tworząc zakres tożsamości, który dotyczy nas wszystkich.

      Pięć czynników wraz z krótkim opisem związanych z nimi cech znajdziecie w tabeli 2.4.

      Tabela 2.4. Pięcioczynnikowy model osobowości (McCrae i Costa, 1999, 1990)

      Zapewne nie powinniśmy się dziwić, że psychologowie pracy odnieśli wiele korzyści z NEO (i innych podobnych testów osobowości). Rozdają je kandydatom na niemal każde stanowisko, jakie przyjdzie wam do głowy, by zbadać relacje pomiędzy konstrukcją psychiczną a sukcesem w zawodzie. I dzięki temu44 odkryli uderzającą zależność pomiędzy temperamentem СКАЧАТЬ

<p>35</p>

Bliższe informacje na temat wkładu Eysencka w teorię osobowości patrz: Hans J. Eysenck i Michael W. Eysenck, Personality and Individual Differences: A Natural Science Approach, Plenum Press, New York, 1985. Pierwotny artykuł, odwołujący się do czterech temperamentów Hipokratesa, patrz: Hans J. Eysenck, A Short Questionaire for the Measurement of Two Dimensions of Personality, „Journal of Applied Psychology” 42, nr 1 (1958): s. 14–17.

<p>36</p>

Patrz: Gordon W. Allport i Henry S. Odbert, Trait-Names: A Psycho-Lexical Study, „Psychological Monographs” 47, nr 1 (1936): s. i-171, doi:10.1037/h0093360.

<p>37</p>

Patrz: Raymond B. Cattell, The Description and Measurement of Personality, Harcourt, Brace and World, New York 1946 oraz Cattell, Personality and Motivation: Structure and Measurement, World Book Co., Yonkers-on-Hudson, NY, 1957.

<p>38</p>

Analiza czynnikowa to technika statystyczna służąca do odkrywania prostych wzorców relacji pomiędzy różnymi zmiennymi. Przede wszystkim pozwala określić, czy interesujące nas elementy można opisać, używając mniejszej liczby zmiennych zwanych czynnikami. Na przykład w modelu Cattella nadrzędny czynnik „ciepły” został wydestylowany z takich składowych opisowych jak „przyjacielski”, „empatyczny” i „serdeczny”.

<p>39</p>

Patrz: Ernest C. Tupes i Raymond E. Christal, Recurrent Personality Factors Based on Trait Ratings, raport techniczny ASD-TR-61–97, Personnel Laboratory, Aeronautical Systems Division, Air Force Systems Command, United States Air Force, Lackland Air Force Base, Texas, maj 1961. Ponowna publikacja „Journal of Personality” 60, nr 2 (1992): s. 225–51, doi:10.1111/j.1467–6494.1992.tb00973.x.

<p>40</p>

Patrz: Paul T. Costa i Robert R. McCrae, Primary Traits of Eysenck’s P-E-N System: Three – and Five-Factor Solutions, „Journal of Personality and Social Psychology” 69, nr 2 (1995): s. 308–17.

<p>41</p>

Atomy osobowości składające się na Wielką Piątkę są tak widoczne, że zaobserwowano je również u innych gatunków. W 1997 roku badanie przeprowadzone przez Jamesa Kinga i Aurelia Figueredo na University of Arizona, ujawniło, że struktura osobowości szympansów zgadza się z pięcioczynnikowym modelem odkrytym u ludzi – plus jeden dodatek w postaci dominacji, ewolucyjnego artefaktu hierarchicznej społeczności szympansów. Sam Gosling, obecnie pracujący na University of Texas w Austin, przeprowadził podobne badania, ale na hienach. Wspólnie z czterema wolontariuszami za pomocą specjalnie opracowanych skal dokonał oceny osobowości grupy Crocuta crocuta (hiena cętkowana), trzymanej w stacji badań behawioralnych University of California w Berkeley. Kiedy przejrzał dane, nie miał żadnych wątpliwości co do istnienia i tutaj pięciu wymiarów: asertywności, pobudliwości, ugodowości wobec człowieka, towarzyskości oraz ciekawości. Co bardzo dobrze pasuje, jeśli na chwilę zapomnimy o sumienności, do czterech pozostałych czynników (neurotyzm, ugodowość, ekstrawersja i otwartość na doświadczenia) u ludzi. Gosling nie zatrzymał się na tym. Zachęcony wynikami przeprowadził analizę emocji u zwierząt wodnych – i odkrył wyraźne różnice w towarzyskości u… ośmiornic. Jak się okazuje, niektóre ośmiornice wolą jadać w bezpiecznych murach swych nor, a inne na świeżym powietrzu. Patrz: James E. King i Aurelio J. Figueredo, The Five-Factor Model plus Dominance in Chimpanzee Personality, „Journal of Research in Personality” 31 (1997): s. 257–71; Samuel D. Gosling, Personality Dimensions in Spotted Hyenas (Crocuta crocuta), „Journal of Comparative Psychology” 112, nr 2 (1998): s. 107–118. Bardziej ogólne spojrzenie na cechy osobowości w królestwie zwierząt znajdziecie w S.D. Gosling i Oliver P. John, Personality Dimensions in Nonhuman Animals: A Cross-Species Review, „Current Directions in Psychological Science” 8, nr 3 (1999): s. 69–75, doi:10.1111/1467–8721.00017.

<p>42</p>

Jeśli chcecie poznać swój typ osobowości, możecie wypełnić skróconą wersję testu „Wielkiej Piątki”, dostępną na stronie www.wisdomofpsychopaths.com.

<p>43</p>

Więcej na temat struktury osobowości, a zwłaszcza Wielkiej Piątki, można przeczytać w: Robert R. McCrae i Paul T. Costa, Osobowość dorosłego człowieka: perspektywa teorii pięcioczynnikowej, tłum. Beata Majczyna, Wydawnictwo WAM, Kraków 2005; McCrae i Costa, A Five-Factor Theory of Personality [w:] Lawrence A. Pervin i O.P. John (red.), Handbook of Personality: Theory and Research, wydanie drugie, Guilford Press, New York 1999, s. 139–53.

<p>44</p>

Więcej na temat relacji pomiędzy osobowością a wyborem zawodu, patrz: Adrian Furnham, Liam Forde i Kirsti Ferrari, Personality and Work Motivation, „Personality and Individual Differences” 26, nr 6 (1999): s. 1035–43; A. Furnham, Chris J. Jackson, L. Forde i Tim Cotter, Correlates of the Eysenck Personality Profiler, „Personality and Individual Differences” 30, nr 4 (2001): s. 587–94.