Panorama współczesnej filozofii. Отсутствует
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Panorama współczesnej filozofii - Отсутствует страница 3
Название: Panorama współczesnej filozofii
Автор: Отсутствует
Издательство: OSDW Azymut
Жанр: Философия
isbn: 978-83-011-8700-2
isbn:
E.5. Czy konsekwencjalizm reguł jest systemem etyki najbardziej zgodnym z moralnością potoczną?
E.6. Które stanowisko lepiej tłumaczy trudności z ustaleniem wspólnych reguł postępowania w społecznościach wielokulturowych – konsekwencjalizm czy deontologia?
E.7. Czy zasada powszechnej życzliwości ma dwie interpretacje: konsekwencjalistyczną i deontologiczną?
E.8. Czy konsekwencjalizm prowadzi do degradacji podmiotu moralnego?
E.9. Jeśli istnieją dwa rodzaje wartości moralnych: osobowe i bezosobowe, to czy są one wzajem porównywalne pod jakimś względem? Deontologicznie? Konsekwencjalistycznie?
E.10. Co konsekwencjalizm mówi o supererogacji?
F. Personalistyczna interpretacja cnót
F.1. Andrzej Szostek jest zdania, że koncepcja cnót powinna być traktowana jako fragment teorii etycznej, a nie jako osobna teoria etyczna. Co uzasadnia ten pogląd?
F.2. Czy definicja: „cnota jest stałą nabytą skłonnością i sprawnością człowieka w czynieniu moralnego dobra” odwołuje się do terminów używanych potocznie, czy do określeń psychologicznych, fizjologicznych i/lub filozoficznych?
F.3. Co przemawia za tym, by odrzucić istnienie cnót wrodzonych i występowanie ich wśród zwierząt?
F.4. Jak możliwe jest udoskonalanie człowieczeństwa w poszczególnych osobach? Czy etyka cnót najlepiej eksponuje podmiotowy charakter moralności?
F.5. Czy odróżnienie „dobroci czynu” od „słuszności czynu” odpowiada odróżnieniu „aspektu deontycznego” od „aspektu konsekwencjalistycznego”?
F.6. Jakie znaczenie dla etyki podmiotu ma „odkrywanie siebie samego”? Czy w tym doświadczeniu odkrywamy cechy podmiotu moralnego, czy swoje osobiste dyspozycje?
F.7. Co jest głównie wyrabiane przez uczestnictwo w życiu wspólnoty: skłonności behawioralne, sprawności rozumu praktycznego, wyobrażenia o dobru moralnym?
F.8. Czy godność człowieka wynika z ludzkiego statusu metafizycznego (ludzkiej rozumnej natury), z zasad postępowania, z intencji i celów, ze spełnienia oczekiwań wspólnoty?
F.9. W jakim sensie miłość jest najważniejsza? Jak przykazanie miłości wpływa na rozumienie cnót? Na czym polega spotkanie z „drugim ja”?
F.10. Czy etyka cnoty stawia przed każdą jednostką postulat doskonalenia moralnego?
ESTETYKA
G. Doświadczenie estetyczne
G.1. Iwona Lorenc wprowadza pojęcie estetyki faktyczności, by podkreślić, że doświadczenie faktyczności życia jest zarazem ujęciem naszego prywatnego, prerefleksyjnego stosunku do świata i zdaje sprawę z naszych relacji z tym, co kulturowo i społecznie uniwersalne. Czy oznacza to, że doświadczenie estetyczne nadaje istotny sens naszemu życiu?
G.2. Jeśli współczesny odbiór sztuki pozwala odwrócić sens tego, co wewnętrzne, i tego, co zewnętrzne, co ciągłe i wydarzeniowe, to przeżycie estetyczne nadaje sens temu, co poznajemy. Czy to poznanie podlega ocenie pod względem prawdziwości?
G.3. Czy humaniści skazani na interpretację tekstów kultury mogą być pewni odkrytych sensów, czy muszą przyznać, że komunikaty kulturowe są nieuchronnie wieloznaczne?
G.4. Czy współczesna sztuka świadomie i celowo kwestionuje tradycję artystyczną?
G.5. Jak sztuka zmienia wrażliwość wrażeniowo-zmysłową?
G.6. Sztuka pozwala lepiej nazwać i lepiej opisać doznania „drugiego ja”, jego widzenie barw i jego ból. Ale nie przez empatię, tylko przy zachowaniu dystansu do tych wrażeń. Co jest łatwiejsze – wyobrażać sobie czyjeś doznania bez ich przeżywania czy wywołać w sobie oddźwięk uczuciowy? Co jest bardziej arbitralne?
G.7. Życie faktyczne jest zawsze ukierunkowane na to, co przyszłe, i umotywowane tym, co przeszłe. Czy jest zatem zarazem doświadczane, konstruowane i współtworzone?
G.8. Dzięki doświadczeniu estetycznemu, a w szczególności dzięki doświadczeniu sztuki, „dotykamy” sensu. Co to znaczy? Przejmujemy od innych poglądy na sens ich życia czy uczymy się, co w naszym życiu jest ważne? Czy może jedno i drugie?
G.9. Doświadczanie możliwych światów tworzonych przez artystów przywraca nam wrażliwość na faktyczność. Czyli pozwala widzieć siebie z obcego punktu widzenia?
G.10. Doświadczenie sztuki zaciera i destabilizuje granice między świadomością i cielesnością, między res cogitans i res extensa. Czy przywraca psychofizyczną spójność?
H. Komunikacja: fenomen i kategoria
H.1. Zofia Rosińska i Andrzej Zieliński przypominają, że „komunikować” może znaczyć „przekazywać informacje” i może znaczyć „tworzyć coś wspólnego”. Czy połączenie tych funkcji jest możliwe w dziele sztuki? Pod jakimi warunkami? W jakich wspólnotach?
H.2. We współczesnych systemach informatycznych stawia się wysokie wymagania dotyczące jednoznaczności przekazu. W sztuce nie. Czy dlatego, że sztuka liczy na spontaniczny oddźwięk i potwierdzenie zrozumienia przez współtworzenie komunikatu?
H.3. Człowiek, który w przemówieniu lub rozmowie unika wyrażenia jakichkolwiek emocji, często daje im mocny wyraz przez właśnie takie zachowanie. Kto się wtedy komunikuje? On sam, jego podświadomość, organizm, „publiczne ja”, z którym się nie utożsamia?
H.4. Publiczne manifestowanie emocji jest piętnowane przez tradycyjną obyczajowość. Czy współczesna sztuka zajmuje się przede wszystkim zwalczaniem pruderii?
H.5. Powstanie i rozwój pisma stanowiły jedno z największych osiągnięć cywilizacyjnych. Czy literatura zachowała przewagę nad innymi rodzajami sztuki, czy odwrotnie – jej większa jednoznaczność stała się jej obciążeniem?
H.6. Współcześnie piękno zostało zdegradowane i zdezaktualizowane. Kto za nim tęskni?
H.7. O ile wstręt czy obrzydzenie można wywołać dość łatwo, o tyle wywołanie emocjonalnej ambiwalencji nie jest już łatwym zadaniem. Czy mimo wszystko jest ono wiodącą ambicją współczesnej sztuki?
H.8. Czy pragnienie komunikowania się zostało współcześnie stłumione przez chęć demonstrowania alienacji i tendencje ucieczkowe? Czy strzeżemy zazdrośnie swojej prywatności i artyści coraz bardziej udają?
H.9. СКАЧАТЬ