Zniknąć. Petra Soukupova

Чтение книги онлайн.

      Przez kolejny rok urosłem nie więcej niż trzy centymetry. Mama raz rozpłakała się u  lekarki, która mnie mierzyła. Starała się to ukryć. Było mi przykro.

      Po prostu jestem strasznie mały. Za to w  drodze od lekarki mama kupiła mi loda na patyku.

      Gorzej, że od tamtej pory jeszcze bardziej zmuszała mnie do jedzenia, co było okropne. Ile razy siedziałem przy stole na przykład dwie godziny nad zimnym mielonym z ziemniakami, masło, którym te ziemniaki były polane, stygło i krzepło, a ja wiedziałem, że nie wcisnę już w siebie ani kęsa.

      Wtedy brat czasem mnie ratował, być może właśnie to była ta więź między rodzeństwem. Po prostu wchodził do kuchni, naraz wsadzał sobie coś do buzi i wychodził. Odstawiałem talerz do zlewu i gdy wychodziłem z kuchni, mama wołała z dużego pokoju, czy zjadłem, chociaż wiedziała, że jakbym nie zjadł, tobym nie wstał, skoro mi zakazała.

      Czasami wyrzucałem przez okno. Ale potem już się bałem. Raz kawałek mięsa spadł na parapet sąsiadów z dołu.

      Jeśli o mnie chodzi, tata pomału się poddaje. Jesienią, kiedy rano zaczęło się robić zimno i nie chciałem wychodzić na dwór, marudziłem, a  mama coraz bardziej trzymała moją stronę, tata w końcu po prostu machnął ręką i poszli z bratem sami.

      Tylko im częściej zostawałem w domu z mamą, tym mniej tata mnie zauważał. Kiedy całkiem przestałem chodzić na treningi, cały czas byłem z mamą, całe popołudnia na przykład gotowaliśmy kolację i naprawdę mi się to podobało, już wtedy nauczyłem się robić knedliki z jajkiem1, oczywiście pod nadzorem, żebym nie zwalił na siebie patelni z gorącym olejem.

      Miałem mały taborecik, żebym wszędzie dosięgnął.

      Albo suszyliśmy zioła. Mama nauczyła mnie rozpoznawać kwiatki. Już umiem. Zacząłem też wtedy rysować i  mama odniosła wrażenie, że jestem strasznie megadobry, więc zacząłem chodzić na kółko plastyczne, co podoba mi się dużo bardziej niż bieganie, ale z drugiej strony trochę mi nie pasuje, że nie mogę rysować tego, co bym chciał, czyli głównie jakichś motywów przyrodniczych, bo nauczycielka, która ma strasznie mocne okulary minusy, i ma za nimi tylko małe szparki zamiast oczu, zmusza, żebym rysował, co nam zadała. Potem siedzę i  bazgrzę ot tak, a ona skarży się mamie. Mama robi mi wyrzuty.

      Ale przy tacie w ogóle się o tym nie rozmawia. Rozmawia się albo o sukcesach brata, albo o naszych szkolnych sprawach. Poza tym właściwie o niczym. Tata o wiele więcej rozmawia z bratem niż z mamą. Ze mną ledwo co, umyj ręce, już kolacja, gdzie masz sweter, jak w szkole, uczysz się? I tak dalej. Zachowujemy się wobec siebie jak obcy, ale uprzejmi ludzie. Już nawet nie jest mi przykro, bo się cieszę, że nie muszę biegać. Poza tym mam mamę i rysowanie, mama kupuje mi też rybki. Całe dnie na nie patrzę, są przezroczyste i błyszczące.

      Za to z bratem nie zachowujemy się w stosunku do siebie zbyt uprzejmie. Ciągle jestem tak samo słaby i  taka sama panienka, i zdarza mi się w nocy posikać, kiedy przyśni mi się coś strasznego.

      Brat robi mi za to najgorsze rzeczy, jakie można sobie wyobrazić. Okropnie się wstydzę, a on wyciąga to przy wszystkich, raz nawet jak przyszedł do mnie kolega z klasy z lekcjami. Robi sobie ze mnie jaja, staram się nie reagować, z nadzieją, że mu się znudzi, ale potem nie wytrzymuję, on ma mnie gdzieś, ja płaczę, a biedak kolega z  klasy chce jak najszybciej wiać, żenada, a  potem i  tak rozgaduje to po klasie.

      Jedyne, co mogę, to powiedzieć mamie, ale też się wstydzę, więc odpuszczam i chowam w sobie całą tę nienawiść do brata.

      Mam z nim więcej takich przejść. Gdzieś w okolicach stycznia, kiedy mam osiem lat, przechodzimy z bratem obok siebie jak osoby, które przypadkiem mieszkają w jednym pokoju, ale przy rodzicach udajemy, że wszystko w  porządku. Brat odprowadza mnie do szkoły, żeby mama nie musiała. Polega to na tym, że rozdzielamy się na pierwszym skrzyżowaniu i popołudniu schodzimy się na tym samym skrzyżowaniu.

      Kawałek do naszej ulicy idziemy wprawdzie razem, ale nie za blisko, żeby nikt nie pomyślał, że mamy ze sobą coś wspólnego.

      W lutym kupujemy do świetlicy chomika. Mamy dyżury, kto w który dzień się nim zajmuje. Biorę dyżury też za innych. Czyszczę mu legowisko, bawię się z nim, z książek, samych Robinsonów Crusoe, które leżą we wspólnej biblioteczce, buduję mu labirynty. Nie wiem, dlaczego nie mamy w domu żadnego zwierzątka. Znaczy się lądowego. Ale kiedy mówię o  tym mamie, puka się w czoło. Fu, mysz, mówi. Też mam ochotę postukać się w głowę, chomik to nie mysz.