Надбярэзінцы. Фларыян Чарнышэвіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ў грудзі.

      – Ах вось так?! Паваяваць са мной хочаш?! – заверашчаў Кірпаты.

      – Я не баюся, – адказаў новенькі. – Хочаш – паваюем.

      – Ну давай. Даведаешся, колькі фунт ліха каштуе. Нападай давай.

      – Сам пабачыш. Давай, хоць пад пахі бяры.

      Яны схапіліся і рухнулі на зямлю, Косцік зверху.

      – Ого, вось табе і хвосцік, – дзівіліся вучні.

      А некаторыя радаваліся:

      – Так яму, задаваку! Ён думаў, што адзін тут сілач. Так яму!

      – Ты мяне паваліў, – падымаючыся, сказаў Кірпаты, – бо пэўна ўжо нажэрся, а ў мяне і крышкі ў роце з учора не было.

      – Гэта праўда, ён сёння галодны, – засведчылі аднакласнікі.

      – Ну тады падыходзьце хто пад’еўшы, – падбухторваў Косцік. – З любым вазьмуся.

      Але далейшаму разбіральніцтву перашкодзіла з’яўленне настаўніка.

      Падчас праверкі навічкоў вучні даведаліся, што прозвішча Косціка – Васілеўскі. Ён ужо крыху быў навучаны, таму пайшоў адразу ў другі аддзел.

      На перапынку Васілеўскага абступілі палякі.

      – Ты з нашых, ты польскі? – дапытваліся яны.

      – А як жа, польскі, польскі, – адказаў Косцік.

      – Ты ж леснікоў сын, праўда? – запытаў Стах.

      – Так. А ты адкуль?

      – Я толькі паглядзеў на цябе і нібыта пазнаў. Я з Рагоў, Балашэвічаў Стась.

      – Ты – Балашэвічаў Стась?! Гэта ж трэба, як чалавека адзежа змяняе. Я цябе зусім не пазнаў, хоць столькі разоў у Рагах быў і цябе бачыў.

      – Як ты здолеў Кірпатага зваліць?

      – Я і двух такіх павалю, мне яны як мухі.

      – Ты такі моцны?! А давай будзем з табой дружыць. Я ўжо ў чацвёртым аддзеле.

      – Такі малы і ўжо ў чацвёртым? Дружыць згодны, калі ты хочаш. А вось раскажы мне, Стах, што гэта за два кругі на чорнай дошцы.

      – Гэта наш свет такі.

      – Такі смешны свет?!

      – Так. Хадзем, я табе ўсё патлумачу.

      І Стах паказаў Косціку часткі свету, Расію, а потым падрабязна апавёў пра партрэты ўсіх цароў на сцяне.

      – А вунь той, што як канакрад глядзіць, – гэта хто? – асабліва зацікавіўся Косцік партрэтам Мікалая І.

      – Ціха! – шыкнуў Стах, хапаючы яго за плячо. – Гэта таксама цар!

      – І таксама расійскі?

      – Польскіх тут няма. А цяпер зірні ў кут пад ручнік.

      – Гэта хто?

      – Гэта іхны Пан Езус.

      – Гэта Езус у іх такі?! Аяяй, нягеглы ён нейкі. Як такому маліцца?

      – А ты думаеш, я яму малюся? Я толькі для выгляду вуснамі варушу, а хто ж ведае, што Ён думае. У іх амаль усе абразы такія. Як у цэркві будзем, сам пабачыш.

      – А што, тут трэба да цэркві хадзіць?

      – Так, у царскія святы ўсіх разам да цэркві ганяюць. Толькі габрэяў не чапаюць, яны ж няхрышчаныя.

* * *

      Вечарам Косцік адведаў Стаха на кватэры.

      – Адкуль СКАЧАТЬ