Надбярэзінцы. Фларыян Чарнышэвіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Бог дасць таго дачакацца, – казаў сам сабе Стах, – то я ўжо такім баязлівым і дурным не буду. Лепш гадзіну адпакутаваць, чым палову зімы. Калі б вось цяпер бацька заехаў ці які з дзядзькоў, я б адразу тут прызнаўся, каб толькі мукі гэтыя сышлі як хутчэй».

      І здзіўляўся, што яго так доўга ніхто не адведвае.

      Потым надышла чаканая Масленіца. Вакацыі пачыналіся ў суботні полудзень і доўжыліся восем дзён.

      Раніцай у суботу настаўнік на трэцім уроку раздаваў вакацыйныя заданні. Хлопцы нецярпліва тупалі нагамі, рыхтык коні на стайні.

      Нечакана адчыніліся дзверы, і ў клас зайшоў нейкі вельмі ўжо важны барын. У доўгім, аж да костачак, футры з раскошным куніцавым каўняром і ў дарагой каракулевай шапцы. Меў вострую бародку і прыгожа падкручаныя вусы. Зняў шапку – а там плёх.

      Настаўнік ліхаманкава ўскочыў.

      – Устаць! – крыкнуў ён дзецям і ціхенька дадаў: – Інспектар.

      – Здравствуйте, дети, – сказаў інспектар.

      – Здраствуйце, гаспадзін! Здравствуйце, гаспадзін інспектар! – бязладна замармыталі знянацку заспетыя вучні.

      Павітаўшыся з настаўнікам, інспектар выказаў здзіўленне такой вялікай колькасці дзяцей у школе. Зняў – з руплівай дапамогай настаўніка – футра, склаў яго на крэсла, пацёр рукі, некалькі разоў прайшоўся па пакоі, таго-сяго пагладзіў па галаве, спытаў, які аддзел дзе сядзіць, і пачаў праверку. Пытаў двух-трох з кожнага аддзела, спачатку чытанне, потым пісьмо, зазіраў у сшыткі. Пад канец перайшоў да вусных пытанняў – некалькі па кожным прадмеце. Пачаў з першага аддзела, дзе наймалодшыя мелі дзесяць гадоў, а збольшага сядзелі хлопцы дужыя, гадоў па трынаццаць і болей, некаторыя ўжо нават за плугам хадзілі і з касой упраўляліся.

      – Слухайце, дзеці, – казаў інспектар. – У бацькі было чатыры сыны і тры дачкі. Колькі ўсіх дзяцей?

      – Сем! – загучаў хор галасоў.

      – Вот малайцы! – пахваліў інспектар. – Сядайце. Колькі фунтаў у пудзе? – звярнуўся ён да другакласніка.

      – Сорак! – адказаў клас у адзін голас.

      – Добра. А што цяжэйшае, дрэва ці пух?

      – Дрэва! – зноў разам адказалі дзеці.

      – Добра. А што больш заважыць: пуд дрэва, пуд пуху ці пуд жалеза?

      – Жалеза!

      – Аслы якія! А можа, хто іначай думае?

      Некалькі вучняў разам са Стахам паднялі рукі.

      – Што цяжэйшае? – выклікаў інспектар хлопца, што сядзеў сама блізка ад яго.

      – Дрэва! – быў адказ.

      – Яшчэ большы асёл.

      Астатнія рукі спуджана апусціліся. Засталася толькі Стахава.

      – А ты як думаеш?

      – Пуд пуху, пуд дрэва і пуд жалеза заважаць аднолькава.

      – Як такое можа быць? Жалеза ж цяжэйшае.

      – Так, але на пуд маленькі кавалак спатрэбіцца.

      – Вось ты адзін і маладзец. СКАЧАТЬ