Леаніды не вернуцца да Зямлі. Уладзімір Караткевіч

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      А ў маці пакой быў заўсёды трошкі замглёны: мо ад штораў, мо ад язміну і бэзу, які яна палка любіла і заўсёды вырошчвала пад сваімі вокнамі. Тут быў зусім іншы пах: хвойнай свежасці, кніг, кветак. Тут былі зусім іншыя гукі: парыпванне маснічын і амаль няўлоўныя гукі фартэпіяна – матухна грала сама сабе, вельмі любіла Грыга і Шапэна, зрэдку Бетховена і Шуберта, якога лічыла музычна цяжкаватым, і,– што зусім ужо было дзіўна, – напаўзабытага Пёрсэла.

      I, галоўнае, тут былі зусім іншыя словы, прыгожыя і трывожныя.

      – Бацька мае рацыю, не трэба нікога баяцца. Але ў яго гэта неяк неакрэслена, быццам ён не разумее, што да мужнасці трэба ісці праз ахвяры, часта – праз смерць. А дарэмна… I таму атрымоўваецца, што ў яго проста гожая смеласць, а ў маіх дзеда і бабкі была – мужнасць. Адзін не баяўся расстрэлу, другая – Сібіры.

      Матуля ўздыхала:

      – Зрэшты, табе рана гэта ведаць, хоць ты і развіты хлопчык.

      – Раскажы.

      – Пра гэта – не. Скажу, калі ты зможаш утрымаць усё ў памяці. А табе раскажу другое, каб ты ведаў, чаго часам бывае варты адзін чалавек… Быў у Чэхіі адзін вучоны. Гэта быў час, калі чэхі пасля шматвяковага нямецкага панавання пачалі абуджацца. Яны захацелі мець сваю культуру, свае кнігі і музыку.

      А немцы сказалі ім, што нічога такога ў іх не было, а таму і ў будучыні быць не можа.

      – Што, матуля, у іх сапраўды не было?

      – Вядома, было. Але за многія стагоддзі ўладары спалілі амаль усе іхнія кнігі. А тыя, што зберагліся, трэба было шукаць. Магчыма, нават гады. А шукаць не было часу. Год ці два вырашалі пытанне аб тым, жыць народу ці не. I гэты вучоны (яго звалі Ганка) пачаў шукаць.

      – Знайшоў?

      – Ну, вядома, калі чалавек вельмі хоча, – збываецца ўсё: дружба, каханне, рух зняволеных… Так і ён знайшоў спачатку адзін вельмі старажытны рукапіс, а потым і другі. I гэта былі кнігі такой паэтычнай сілы, што ўся Чэхія ажыла духам. Яны адкрылі сваю кнігу, такую паэтычную і такую старажытную. Дзе ім было цяпер слухаць немцаў, якія пераконвалі іх у тым, што чэхі толькі вечныя пазычальнікі чужога! I чужых вучоных ніхто не стаў слухаць, хоць яны і лямантавалі аб тым, што абодва рукапісы – падробка. Паэты пачалі пісаць вершы, музыкі – ствараць сваю музыку, вучоныя – шукаць другія старажытныя кнігі. I выявілася, што варта было ўзяцца за справу ўсім, – і адразу знойдуцца сотні і тысячы прыгожых старых кніг. I галасы фальшывых вучоных змоўклі. I Чэхія стала Чэхіяй.

      – Мама, а гэта былi сапраўдныя рукапiсы?

      Маці заплюшчвала вочы і ўсміхалася. І лепш за гэтую ўсмешку не было нічога.

      – Не варта было б казаць табе пра гэта, Андрэйка. Але рукапісы Ганкі былі сапраўды геніяльнай па таленце і паэзіі падробкай. З легенды не выкінеш слова.

      – Несумленна.

      – Ты яшчэ дурненькі. Несумленна забіць чалавека, здрадзіць, абакрасці яго. А Ганка проста ведаў, як цяжка – часта проста немагчыма – абудзіць народ, калі ён засне… I ён вельмі любіў.

      Так СКАЧАТЬ