Laatste verzen. Gezelle Guido
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Laatste verzen - Gezelle Guido страница 6

Название: Laatste verzen

Автор: Gezelle Guido

Издательство: Public Domain

Жанр: Поэзия

Серия:

isbn:

isbn:

СКАЧАТЬ zat gij dan

      gestoken gij,

      verduisterd en

      verdoken, gij,

      o vriendenhert:

      door vriendenhand

      zoo waandet ge in

      uw onverstand,

      gekwetst en afgewezen?

      ’k En hadde u nooit

      vergeten, ik,

      geen weêrstand u

      verweten, ik;

      geen stroo u in

      den weg geleid,

      geen werk gedaan,

      geen woord gezeid

      dat kwetsend u kon wezen.

      Nog meer als ik,

      zijt gij, misschien

      een vriendenherte,

      en mij, misschien

      spijts al hetgeen

      ons beider liefde

      in stukken smeet,

      een ware vriend gebleven?

      Dat vriendschap is

      moet sterker zijn,

      moet sterk alzoo

      de kerken, zijn

      gesteund op vast-

      en dieper grond

      als vriendenhand

      en vriendenmond,

      zoo nu, zoo na dit leven.

      ’t Is dit alleen,

      dat scheiden ons

      zoo bitterlijk,

      dat beiden ons

      kon drijven om,

      gij hier, ik daar,

      verre af en zoo

      nabij malkaar,

      te porren en te pogen

      aan ’t gene ik wist,

      of waande, dat

      het was; en gij

      hieldt staande dat

      het niet en was;

      niet anders als

      een ijdel woord,

      een vuil en valsch,

      en opgesmukte logen.

      Zoo ziet men ’t gene

      op dezen dag

      nog ijzervast

      gevezen lag,

      verworteld en

      verwassen, eer

      ’t ooit morgen is,

      met eenen keer,

      ter stede, in stukken vliegen;

      zoo komt men eere

      en trouw vaneen,

      zoo komt men man

      en vrouw vaneen,

      zoo vriendenherte

      en vriendenhand

      en volk intween te liegen.

      ’k Herbiede u dan

      de vriendenhand,

      het vriendenhert,

      den vriendenband,

      die, spannende en

      weerspannig aan

      ons beider bede,

      is losgegaan,

      nu weer aaneen te binden.

      ’k Herbiede u hulpe

      en bijstand, in

      den strijde, om weêr

      den vijand in

      te stormen: en

      dat ongekleed,

      dat edel Wicht

      dat Waarheid heet,

      te zoeken en te vinden.

30/1/’97

      IK DROOME ALREÊ

      Ik droome alreê van u, mijn kind,

      en van de blijde dagen, de dagen

      dat samen wij, en welgezind,

      vliegt dagen, vliegt voorbij gezwind,

      ons lief en leed gaan dragen.

      Ik droome alreê van u, mijn kind,

      noch late ik mij gelegen, gelegen

      aan al dat aardsch en bitter smaakt,

      dat ’t lijf en ’t lijf alleene raakt,

      en daar de geest kan tegen.

      Ik droome alreê van u, mijn kind;

      gij hebt hem, doorgestreden, gestreden

      den nacht dien ’s vijands booze hand

      gespreid had om ’t beloofde land:

      gij zijt erin getreden.

      Ik droome alreê van u, mijn kind,

      en ga ik langs de straten, de straten,

      daar heimlijk in mijn herte weunt

      ’t gedacht daar al mijn hope op steunt:

      God zal u mij toch laten.

Aan Eug. van Oye.12/2 ’97.

      O BAND

      o Band, om oost en west te snoeren,

      om zuid en noord, om zee en zand

      ter overwinning heen te voeren,

      o hert- en ziel- en tongenband,

      vereent mij, lijf en ziele en aderen,

      met de overeeuwde onvalsche vaderen

      en… leve vrij ons Vlanderland!

12/2 ’97.

      WIJ NADEREN

      Hoe komt het, dat de lucht,

      zoo hel, geleên

      twee stonden amper, nu

      vol duisterheên,

      vol donkerte is? Hoe komt ’t

      dat ’t gers, zoo net

      een’ schreê te ruggewaard,

      is al besmet

      met onraad nu? Hoe ligt

      alomme hier

      gebroken handalaam

      en drukpapier?

      De zonne is blindgedoekt

      en rookgeweld,

      dat bitter is van bete,

      omhooggesnelt,

      of doolt de wegen langs,

      en stinkt! Wat is ’t,

      dat ’t overal, omtrent

      mij, goort en gist

      en geil is nu? Dat zacht

      en zoete om gaan

      en zijn de paden meer?

      Dat ’t steen voortaan,

      dat ’t tanden ongetemd,

      dat ’t schorren scherp,

      dat ’t kale keien zijn,

      die ’k ommewerp?

      Waar ben ik, meldt het mij:

      verdoold in schijn?

      – Wij naderen ’t gebied

      daar СКАЧАТЬ