Ama Stelaro. Baena Nuno
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Ama Stelaro - Baena Nuno страница 5

Название: Ama Stelaro

Автор: Baena Nuno

Издательство: Public Domain

Жанр: Зарубежная классика

Серия:

isbn:

isbn:

СКАЧАТЬ mem.) Tiu ĉi estas la alia… (Laŭte.) Mi pensas, ke por hodiaŭ ni havas ekzercon de verkado, ĉu ne vere? (Esplorante kajeron.) Jen estas en mia notlibro. (Legante.) "Por la filoj de komandoro Barboza, ekzercoj de verkado kaj kilogramo da kafo"… (La knaboj ridas. Korektante.) Ne, la kafo estas por mi. (Fermante la kajeron.) Kia temo?

      Edmundo

      Laŭvola.

      La Profesoro

      Laŭvola… Tre bone. Kaj… ĉu vi ambaŭ ĝin faris?

      Alberto kaj Edmundo (samtempe)

      Jes, sinjoro.

      La Profesoro

      Tre bone.

      Terezo (al Alberto, mallaŭte)

      Sidu dece.

      La Profesoro

      Sinjoro Alberto. (Alberto stariĝas.) Legu vian ekzercon.

      Alberto

      Nature?

      La Profesoro

      Kompreneble.

      Alberto

      Iafoje vi postulas, ke ni legu emfaze.

      La Profesoro

      Jes, vi estas prava. Sed hodiaŭ mi volas, ke vi legu nature.

      Alberto (legante dolĉe)

      "Tagiĝo."

      Edmundo (surprizita)

      "Tagiĝo!"

      Alberto

      Pro kio la miro? La profesoro diris, ke mi evitu la malklarecon: pli klara ol la tagiĝo… nur la tagmezo.

      Edmundo

      Sed ankaŭ mi…

      La Profesoro

      Sol lucet omnibus. La suno lumas por ĉiuj.

      Alberto (superece)

      Kiu scias, ĉu Dio faris la tagiĝon, nur por ke mia klera frato ĝuu kaj priskribu ĝin?

      Terezo

      Ne koleriĝu.

      Alberto

      Mi ellitiĝis je la kvina: panjo povas atesti, kion mi diras; mi iris en la ĝardenon por surprizi la unuan lumradion. Kion mi vidis, tio estas tie ĉi, bona aŭ malbona. (Dum la legado, Edmundo ne povas sin moderigi, esprimante per gestoj nereteneblaj sian indignon. La profesoro signofaras, ke li kvietiĝu; Terezo devigas lin sidiĝi, lin kvietigas. Alberto ne maltrankviliĝas kaj proporcie, laŭ li legas, grandiĝas lia entuziasmo): "Malforta koloro heligas serenan la ĉielon. La rando de l’ horizonto ruĝetas, koloriĝas per purpuro – oras trio strekas ĝin, brilegante. La nestoj vekiĝas, kaj la birdaro forflugas ĝoje, pepante tra la libera spaco. La arboj rebrilas, malseketaj de roso; gutoj brilantaj ektremas sur la delikataj folioj, kaj la akvoj rapidetaj kantas murmure…"

      Edmundo (ne povante sin reteni)

      Sed tio estas el mi!

      La Profesoro

      Silentu!

      Edmundo

      Li forŝtelis.

      Terezo

      Tion oni ne diras!

      La Profesoro

      La verbo "forŝteli", de la vidpunkto de la ĝentileco, estas neregula, neregulega. Ĝi ne estas dirinda, ĝi ne estas konjugaciinda, ĝi ne estas uzinda.

      Edmundo

      Eĉ kiam ĝi estas la esprimo de la vero?

      La Profesoro (kategorie)

      Nunc et semper! Nun kaj ĉiam!

      Alberto (tre kviete)

      Ĉu mi povas daŭrigi?

      Terezo

      Jes, vi povas.

      Alberto (daŭrigante)

      "…kantas murmure…"

      La Profesoro

      Kiel bonege!

      Alberto

      "…kantas murmure kaj agrable. La brutaro blekas sur la kampoj; sonorilo aŭdiĝas de malproksime; la kulturisto aperas ĉe la pordo de sia kabano, kaj, feliĉa, rigardante la leviĝantan sunon, suprenlevas la manojn, kvazaŭ por danki al la Kreinto la bonfaron de la lumo." Mi finis (sidiĝas).

      La Profesoro

      Lukse bele! Lukse bele! Nun sinjoro Edmundo. Mi jam scias, ke vi elektis la saman temon, sed ne estas temoj, ne jam pritraktitaj de la poetoj… Nihil novi sub sole. Nenio nova sub la suno… kaj ĉiam aperas novaĵoj. La verko de via frato estas bonega, sed la via povas esti pli bona. Ni vidu.

      Edmundo

      Sed ĝi estas la sama… Mi certigas, ke Alberto kopiis… Mi ne legos. (Lasas la verkaĵon sur la tablo. Terezo, nerimarkite, forprenas ĝin, kaj malferminte libron, kaŝas la paperon inter la folioj.)

      Alberto

      Ĉu mi kopiis?!

      Edmundo

      Ja, vi kopiis!

      Terezo

      Sed kiel tio okazis?

      Edmundo

      Tie ĉi mem. Mi estis fininta mian taskon, kiam Alberto eniris, demandante, ĉu mi jam faris la ekzercon. Mi respondis jese, kaj li, kiu estas ruza, eklaŭdis min: "ke mi certe skribis belan paĝon, ke mi estas talentplena, ke mi versofaras admirinde…" kaj…

      La Profesoro

      …kaj vi lasis la fromaĝon fali.

      Edmundo

      La fromaĝon?! Kian fromaĝon?

      La Profesoro

      Jes, kiel ĉe la fablo de l’ korvo kaj la vulpo.

      Edmundo

      Post multe da babilado, da bedaŭro, li petis, ke mi donu al li la verkon por ĝin montri al Aŭgusto. Mi, naive, transdonis al li…

      Alberto

      Vi mensogas!

      Terezo (admone)

      Alberto!

      La Profesoro

      Do, ekzistas malhonestaĵo.

      Edmundo

СКАЧАТЬ