Պոեմներ, առակներ, հեքիաթներ. Աթաբեկ Խնկոյան

Чтение книги онлайн.

      Կարոտը սրտում, կարոտ յուր մորը,

      Թև առած կըգա կարոտ Ռոստոմը.

      Սարեր ու ձորեր, անտառ, անապատ

      Կտրում անցնում է կարոտած որդին.

      Գալիս է հասնում նա արծվի սարը:

      Վայ, ու՞ր է անդունդ, ու՞ր է խորխորատ,

      Չկա, լցված է, հարթվել ու կոկվել.

      Ժայռ քարի վրա արծիվն է նստել,

      Արծիվն է նստել՝ գլուխը կախած,

      Թևերը թափած, անշարժ ու անշունչ:

      Ռոստոմը կպավ հսկա արծիվին.

      Ու արծիվն իսկույն իրարից եղավ,

      Չոր փոշի դարձավ ու թափվեց գետին:

      Գալիս էր… եկավ ու ճամփի միջին

      Ծանոթ եղջերվին նա նորից տեսավ.

      Սուր, սուր պոզերը երկնքին հասած,

      Ու գանգը փշուր, փշուր էր եղել:

      Թախիծը պատեց ճամփորդ Ռոստոմին,

      Սիրտը վառում էր ներքին կարոտը.

      Օր առաջ կուզեր նա մորը տեսնի,

      Օր առաջ կուզեր հասնի հայրենիք:

      Ահա վերջապես և հայրենիքը —

      Նույն հովիտ ու դաշտ, նույն գյուղ ու քաղաք,

      Առաջվա նման ջրառատ գետեր.

      Բայց մարդն էր փոխված, հագուստը էն չէր,

      Այն նիստ ու կացով, բարբառը ուրիշ,

      Լեզուն անծանոթ ու ինքը օտար:

      Գալիս էր… Եկավ… Այ և սարերը,

      Ե՜վ ժայռ, և՜ քարափ, ամեն մի բլուր

      Ծանոթ է իրան մանուկ օրերից.

      Բայց ու՞ր է իր մոր նստած քաղաքը.

      Ու՞ր է հայրենի շքեղ պալատը,

      Պալատի տերը, – թագուհի մայրը,

      Որ գիրկը ընկնի, կարոտը առնի,

      Կարոտը առնի և էնպես ապրի:

      Շուրջը ավերակ. դեղին մամուռը

      Ելել ծածկել է քարակույտերը՝

      Քաղաքը շեն չէ. քաղաքն ավեր է.`

      Թե ե՞րբ է քանդվել, СКАЧАТЬ