Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Чароўная скарбніца - Людмила Рублевская страница 11

СКАЧАТЬ асаблівай увагі.

      – Лялькі ў цябе нейкія новыя? – запытаўся дзед.

      – Ага, вось прынесла з сабой паплаваць! – адказала ўнучка.

      – Ты, пэўна, прагаладалася. Бабуля Галя такі смачны халаднік згатавала і бульбу маладую з духмяным кропам. Ідзі паабедай, – падахвоціў дзед.

      – Ад такога адмаўляцца нельга! – усміхнулася Улада.

      Яна саскочыла з арэляў і пачала збіраць «цацкі».

      – Іх таксама карміць панясеш? – пажартаваў дзед Слава.

      – Ну не пакідаць жа іх галоднымі! – падміргнула дзяўчынка.

      На кухні яна рассадзіла сваіх гасцей за сталом. Дома нікога не аказалася, можна было спакойна паабедаць. Маленькая гаспадынька ўзялася за справу: на стале з’явіліся місачкі з халадніком і запечаная залацістая бульба, пасыпаная яркай зелянінай.

      – Пахне апетытна! – паціраў рукі Рудаш.

      – Смачна есці, дарагія госці! – пажадала Улада, і дзеці ўзяліся за лыжкі.

      Абед вухуцяне дружна ўхвалілі. Мінола паабяцала, што паспрабуе дома зрабіць падобны халодны суп з мясцовых прадуктаў. Рудаш сказаў, што нагадае ёй, калі сястра раптам забудзецца на сваю задуму. Сінька і Зялёнка папрасілі дабаўкі. Толькі Вухуцік быў крыху задуменны, еў павольна, мала ўдзельнічаў у размове.

      – Засумаваў, сябра? – запыталася Улада.

      – Ды не, проста задумаўся, – уздыхнуў Вухуцік.

      – Дзе родзічаў шукаць? – аблізваючы лыжку, хмыкнула Сінька.

      – А вы адкуль ведаеце? – разгубіўся хлопчык.

      – Падслухалі! – здагадаўся Рудаш.

      – Вельмі трэба было падслухваць! Вы самі гучна балбаталі! – буркнула Зялёнка.

      – Якія вы нявыхаваныя! Не ў свае справы насы ўсоўваеце! – абурылася Мінола.

      Вухуцік прыміральна сказаў:

      – Не сварыцеся, раз ужо ўсе ўсё ведаюць, давайце будзем разам шукаць маіх сваякоў.

      Улада хуценька прыбрала са стала, і дзеці зноў вярнуліся на канапу-арэлі ў сад. Дзеда там не было: ён доўга не сядзеў на месцы, увесь час знаходзіў сабе нейкія заняткі.

      – З чаго пачаць пошукі? – запытаўся Вухуцік.

      – Мы ведаем, што ты трапіў на Вухуцію ў яйку, – згадала Улада.

      – У яйку? А як гэта? – распытвалі дзеці.

      Улада пераказала гісторыю:

      – Некалі даўно зямная мама Вухуціка адклала ў гняздо яйка. У ім і павінен быў пачаць развівацца і расці наш сябра. Але тут, на Зямлі, была пагроза вялікай небяспекі. Таму каманда міжпланетнай ратавальнай экспедыцыі забрала яйка з сабой і змясціла ў пазачасавую капсулу, каб выратаваць маленькае жыццё, якое толькі мусіла з’явіцца на свет. Праз невядома колькі часу яйка перадалі на Вухуцію. Ужо там, у бацькоў-вухуцян, наш сябра пачаў развівацца і расці ўнутры яйка. Ён набыў некаторыя рысы мясцовых жыхароў і сам стаў вухуцянінам. А зараз хоча знайсці сваіх родзічаў тут, на Зямлі.

      – Задача няпростая, ведаць бы, з чаго пачаць пошукі! – СКАЧАТЬ