Чароўная скарбніца. Людмила Рублевская

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      – А я чую: віск на ўвесь сад! Толькі адышла на хвілінку дзеткам соку прынесці, а тут такі лямант усчаўся! Я так напалохалася…

      – Усё добра, нічога не здарылася! – супакойвала суседку Улада.

      – Якія лялькі ў цябе незвычайныя! – заўважыла спадарыня Стэфа. – Я такіх ніколі не бачыла.

      – Новая калекцыя, яны яшчэ не набралі папулярнасць.

      – Я б сваім дзеткам такія купіла! – зацікавілася суседка і ўзяла ў рукі Сіньку. Пакруціла спружынку яе ружовых валасоў, пагайдала вушы-клаксончыкі. – Яна пішчыць?

      – Калі акуратна націснуць на жывот, – уздыхнула Улада, разумеючы, што лялька павінна была выдаваць гукі, раз тут было столькі віску.

      Спадарыня Стэфа націснула некалькі разоў, таму Сіньцы давялося паслухмяна дудзець носам.

      – Якія мілыя! І маім дзеткам так спадабаліся! Дзе яны прадаюцца?

      Вухуцянкі так баяліся, што Улада можа проста пакінуць іх тут, аддаць гэтым жудасным істотам.

      – Не ведаю, мне падарылі, – адказала дзяўчынка.

      – Калі яны табе надакучаць – мае дзеткі з радасцю іх возьмуць! – падміргнула суседка.

      – Буду мець на ўвазе, а зараз дазвольце я іх забяру і пайду.

      Улада атрымала з рук спадарыні Стэфы Сіньку і з намаганнямі выцягнула з дзіцячых абдымкаў Зялёнку. Малыя зарумзалі, ім не спадабалася, што ў іх забралі цацкі.

      – Да пабачэння! – сказала дзяўчынка і праз туевую сцяну вярнулася з вухуцянкамі ў свой сад.

      – Выратавальніца! Дабрадзеечка! Дзякуем! – усхліпвалі паненкі.

      – Мы трапілі да зямных монстраў!

      – Нас грызлі, слінілі, цягалі за валасы!

      – Катавалі!

      – Мы былі ва ўладзе злых пачвар!

      Сіньцы і Зялёнцы сапраўды давялося перажыць стрэс.

      – Ну што вы, даражэнькія, якія монстры? Якія пачвары? Гэта проста дзеткі маёй суседкі, маленькія блізняты. Яны толькі хадзіць навучыліся, у такім узросце людзі спазнаюць свет, у тым ліку спрабуюць усё на смак. Яны б вас не з’елі, проста ў іх зубкі растуць, таму любяць пакусаць, паслініць. Ну і ўсё, што трапляе ў рукі, спрабуюць разабраць, правяраюць, ці рвецца, ці адкручваецца.

      – Хопіць! Мы так нацярпеліся! – закаціла вочы Сінька.

      – Усяго гэтага магло б не быць, калі б вы проста паслухаліся, вас жа прасілі не паказвацца людзям! – нагадаў Вухуцік.

      – Не чапляйся! – адмахнулася Зялёнка.

      Паненкі ляглі на арэлі – адпачыць пасля шокавага кантакту з зямлянамі, нават у басейн адмовіліся пайсці. Улада з Вухуцікам, Рудашам і Мінолай плавалі на матрацы. Вухуцік распавёў сябрам, што ён пэўным чынам толькі часткова вухуцянін, а ўвогуле яго продкі жылі на Зямлі.

      – Нішто сабе! – выгукнуў Рудаш.

      – Вось я і тэлепартаваўся на гістарычную радзіму, каб высветліць, хто я ёсць, – сказаў Вухуцік.

      Дарма што Сінька і Зялёнка засталіся на арэлях, яны інтуітыўна СКАЧАТЬ