RAUF VE 2125’LILER KULÜBÜ – GEÇMISTEN GELEN SÖVALYE. AYDIN ALMILA

Чтение книги онлайн.

      Elindeki kitabın gürültüyle yere düşmesiyle Rauf aniden gözlerini açtı. Kalbi nedenini bilmediği bir şey yüzünden delicesine atıyordu. Yatağında doğruldu. Bakışları bilinçsizce pencereye yöneldi. Birtakım sesler duyduğunu sanmıştı, ama emin olamadı. Kulak kabarttı. Rüzgârın hafif uğultusundan başka bir şey duyamadı. Ardından saatine baktı. Uykuya yeni dalmış olmalıydı, çünkü henüz gece yarısıydı. “Çok hayal kuruyorsun Rauf.” diyerek kendi kendine söylendi. Esnedi. Ertesi gün okul vardı. Başucu ışığını kapattı. İyi bir uyku çekmek için tam yeniden yatağına uzanmak üzereyken, bir anda penceresinin önünde beliren bir ışık odanın içini gündüze çevirdi. Sanki biri, iki güçlü feneri üstüne doğrultmuştu. Yerinden kımıldamadan öylece kalakaldı. Korkuyla karışık merakla pencereye bakıyordu. “Bu da ne böyle?”

      Uyku sersemliğiyle beyninden tuhaf düşünceler geçmeye başladı: Bahçelerine bir helikopter mi inmek üzereydi? Eğer öyleyse böylesine sessiz bir şekilde havada asılı kalması mümkün müydü? Ya da belki de panjurların açık olduğunu gören bir hırsız evi soymaya karar vermişti. “Cama merdiven dayayıp içeri girmeye çalışan hırsız” düşüncesi o an komik gelse de gülecek durumda değildi.

      Tüm cesaretini toplayıp ayağa kalktı. Çıplak ayaklarıyla buz gibi zemine bastığında irkilmişti. Yavaş adımlarla pencereye doğru yürüdü. Işık hüzmeleri aynı yerde asılı duruyordu. Gözlerini odasında gezdirdi. Olası hırsızdan kendini koruyabilmek için bir şey arıyordu. Çalışma masasının üstünde duran ışıklı yerkürede karar kıldı. Göründüğünden çok daha ağırdı. Küreyi eline alırken kendisiyle dalga geçercesine, hırsızın kafasına geçirmek için çok uygun, diye düşündü. Büyük bir olasılıkla küre hedefine ulaşamadan yere düşerdi. Rauf’un adamı görür görmez, küreyi fırlatmak yerine çığlığı basması da mümkündü!

      Kalbi hızla atmaya devam ederken, yavaşça beyaz perdeyi çekti. Hırsızla karşılaşmaya hazırdı. Oysa karşısındaki kesinlikle hazır olmadığı bir görüntüydü. Sessizce penceresine yanaşan bir helikopter görse böylesine şaşırmayacağı kesindi. Ağzı bir karış açık bir hâlde geriledi. Yerküreyi iki eliyle sıkıca kavradı.

      Işık hüzmeleri kesinlikle bir helikopterden ya da bir el fenerinden yayılmıyordu. Bir çift ayakkabının burnundan çıkıp gecenin ve Rauf’un odasının karanlığını deliyordu.

      Ayakkabıların sahibi ise Rauf’un hayatında görmediği kadar sarı saçlı, zayıf, ufak tefek bir çocuktu. Gözlerinin altında bu yaştaki birine ait olmaması gereken halkalar göze çarpıyordu. Günlerdir uyumamış gibiydi. Epeyce bitkin ve sağlıksız görünüyordu. Üstelik üstü başı yırtık, yüzü de çizik içindeydi. Tek canlı yanı cam gibi parlayan mavi gözleriydi… ve bir de gülümsemesi. Sanki gece yarısı havada asılı durmak dünyadaki en olağan şeymiş gibi Rauf’a gülümsüyor ve pencereyi açmasını işaret ediyordu. Rauf korkuyla, uzaylılar, diye düşündü. Arkadaşı Eris’in son günlerde diline doladığı şu var olduğu farz edilen ve uzak bir galaksiye ait bir gezegenden gelen başka türler! Ama Eris onların insana benzediklerinden hiç söz etmemişti.

      Çocuk pencereye daha da yaklaştı. Bu yetmezmiş gibi eğilip camı tıklattı. Rauf, ne yapacağını bilemeden ayakta dikilmeyi sürdürüyordu. O sırada çocuk sanki o anda aklına gelmiş gibi heyecanla ceplerini karıştır maya başladı. Dörde katlanmış bir kâğıt çıkardı. Çabucak açıp pencereye dayadı.

      Kâğıdı gören Rauf’un gözleri şaşkınlıktan kocaman oldu. Tüm korkusu uçup gitmiş, yerini sevince bırakmıştı. Hatta kendini uzun süredir hissetmediği kadar mutlu hissetti. Hemen pencereyi açtı. Elindeki küreyi pervazın üstüne bırakıp çocuğun uzattığı kâğıdı çekip aldı. Kâğıdın üstünde bir not yazılıydı, ama Rauf’un asıl dikkatini çeken not değildi; o çok iyi tanıdığı amblemdi. “Geçmişten Gelen Şövalye!” diye mırıldandı. СКАЧАТЬ