Дилнома. Уктамхон Домлажонова

Чтение книги онлайн.

      Осмон йиғлайверди, кўз ёшини дув-дув тўкаверди. Йиғи оқими Қундузхон опа хонадонига йўл олди…

      Қундузхон опани кўпдан ва жуда яқиндан танир эдим. Камтаргина кийиниб юрар, ўзига оро бермас, катта-кичик учун баравар, доимо хизматга шайланиб турар эди.

      Қундузхон опанинг бой, самимий, беғараз одамийлик сифатлари кўз ўнгимда гавдаланмоқда. Видолашиб бораётганлар оқимига мен ҳам қўшилдим. Гулларга кўмилиб, видолашгани келган халқни қарши олиб ётибди Опа. Қучоқ-қучоқ гул кўтариб кириб келяпти халқ. 48 йиллик умрини мезбон шарафи билан улуғлаган Опа ҳозир ҳам бир илож қилиб кўзини очса-ю, дўсти-ёронларини меҳмонга таклиф қилса. Худди меҳмон кутишга, дилидаги яқин меҳмонларини кутишга шайлангандек ўзига ярашимли, нимранг олмани эслатадиган юзининг руҳида ҳаракат сўнмаган ҳали. Катталар болам, вой болажоним, деб фарёд қилди. Тенгқурлари жигарим, сардорим, деб додлади. Ёшлар онам, онажоним, мураббийим, деб юм-юм йиғлади. Ҳа, Қундузхон опага ҳаётдаги энг қимматбаҳо, энг азиз сўз – она ва фарзанд сўзлари қиёс берилди.

      Бу Қундузхон опа меҳрининг улуғлигига, юксак одамийлигига қўйилган ҳайкал эмасми?! Ким Қундузхон опа каби халқнинг қалбига ўз ҳайкалини қўя олган?! Уни охирги йўлга кузатиб бораётганларнинг тилида видолашган сўзи, қўлида гули эмас, уларнинг қалбида Қундузхон опанинг ўлмас сиймоси.

      Қундузхон опадан жуда катта мактаб қолди. Бу мактабнинг дастурида одамийлик, одам одамга дўст, биродар шиори битилган. Қундузхон опанинг ҳайкалини қалбида олиб қолган одамлар охирги йўлга кетган Опанинг мактабидан узоқлашмайдилар…

      Осмоннинг ҳамон кўз ёши тингани йўқ. Осмоннинг кўз ёшидан баҳра олган чечаклар, бағриларини қон қилиб очилмоққа интилаётган ғунчалар илк табассумлари билан Қундузхон опанинг олисга, борлиққа қайтмасга отланган сафарида ҳамроҳ бўладилар.

      Осмоннинг ҳамон кўз ёши тингани йўқ. Ҳамон чечакларни, ғунчаларни шошираяпти.

      – Бўл, тез бўлинглар, табассум айлаб очилақолинглар. Меҳмон бўлиб турганимиз бу кўҳна дунё Қундузхон опани жуда катта тайёргарлик, кишини сокин тебратадиган баҳор қўшиқлари билан кузатиб қолишга шошиляпти. Мен у билан ҳар бир учрашувимизни биридан бирини олдин қўйиб эслаяпман. Мана, ундан охирги эшитган сўзларим ҳамма эсдаликларимдан олдин келиб, қулоқларим остида туриб қолди. У билан яқинда, жуда ҳам яқинда икки кунгина аввал учрашган эдик. Боғида дарахтларини парваришлаб, гулларини фарзанди бошини силаётгандек эъзозлаб турганда учрашдик. Кун алламаҳал бўлиб қолган бўлса-да, Опа тушлик қилишни ҳам унутиб, боғига берилиб кетган эди. Бир пиёла чой ичайлик деб кўп қистадим.

      – Овора бўлманг, йўлдан келаётган экансиз, мана, Янгийўлнинг нонидан бир бурдадан тамадди қиламиз, – деди-да, инсонпарварлигида қатъий туриб, бир пиёла чойга ҳам койитгиси келмади. Ялпизларни кўп териб, дам олиш кунида учрашишга аҳд қилиб хайрлашдик. Худди ўша он кўз ўнгимда туриб қолди.

СКАЧАТЬ