Safahat. Mehmet Akif Ersoy

Чтение книги онлайн.

      – Gittiler neyse… Duâ et ki ucuz kurtuldun;

      Bâ’zı dâ’vâlar olur, kış gecesinden de uzun!

      Dinledin, gördün a oğlum, ne bozuk terbiyemiz!

      Ne yapıp yapmalı, insanlığı öğretmeliyiz.

      Şu bizim halkı uyandırmadadır varsa felâh;

      Hangi bir millete baksan uyanık… Çünkü: Sabah!

      Hele bîçâre Şerîat’le nasıl oynanıyor!

      «Müslümanlık bu mu yâhû» diye insan yanıyor.

      Gölgesinden bile korkup bağıran bir ödlek,

      Otuz üç yıl bizi korkuttu «Şerîat» diyerek.

      Vahdetî muhlisiniz, elde asâ çıktı herif,

      Bir alay zâbiti kestirdi. Sebep: «Şer'-i Şerîf!»

      Karı dövmüş, boşamış… «Emr-i İlâhî» ne denir!

      Bunların hepsi, emîn ol ki, cehâlettendir.

      Bana sor memleketin hâlini ben söyleyeyim:

      Bir imam çünkü, bilir evleri… Hâ bir de, hekim.

      Gel nikâh kıy, demesinler, diye bâzen kaçarım…

      Düğün olmaz mı, gelirler de bütün komşularım:

      Yine kondun Hoca! derler, onu bilmezler ki,

      Daha memnûn olacaktım o düğünsüz belki.

      Zerde karşımda durur kanlı yemek tavrıyle;

      Öksüz ağlar sanırım, çalgıyı duydum mu, hele!

      Bu neden? Çünkü nikâhın sonu er geç boşamak,

      Yâhut akşamki gelenler gibi hırgür yaşamak!

      Düğün olsaydı ne âlâ idi tek bir perde;

      Ayrılık faslı da var sonra bunun, mahkemede!

      Ne kadınlar, ne sefâlet doğuranlar görürüz;

      İşte binlerce çocuk, hem baba sağ hem öksüz!

      Üç sınıf halka içim parçalanır, hem ne kadar!

      İhtiyarlar, karılar, bir de küçükler; bunlar

      Merhamet görmeli, yüz görmeli insanlardan;

      Yoksa, insanlığı bilmem nasıl anlar insan?

      Sözü bir parça uzattımsa da, oğlum, affet!..

      Hasbihâl etmek için başka adam yok ki… Evet,

      Kimse söyletmiyor artık bizi, bak sen derde;

      «Mürteci!» damgası var şimdi bütün ellerde.

      Bir fenalık görerek, «yapma!» desen, alnına tâ,

      İniyor hatt-ı celîsiyle Hamîdî tuğrâ!

      İşte gördün ya, herif «sâye-i hürriyyette»

      Diyerek, başlamak üzreydi hemen tehdîde!

      Eskiden vardı ya meydanda gezen ipsizler:

      Hani bir «sâye-i şâhâne» çekip her şeyi yer!

      Onların birçoğu ahrâr-ı izâm oldu bugün;391

      Mürteci, nah kafa, bizler… Kerem et; hâli düşün!

      Bu cehâlet yürümez; asra bakın: asr-ı ulûm!392

      Başlasın terbiyeniz, âilelerden oğlum.

      Sâde hürriyeti ilân ile bir şey çıkmaz;

      Fikr-i hürriyyeti hazm ettiriniz halka biraz.

      Bir zaman vardı ya târîh-i mukaddes modası…

      Yeni yaptırdığı köşkün büyücek bir odası,

      Mutlakâ eski tesâvîr ile ziynetlensin,

      Diye, ressam aratır hayli zaman bir zengin.

      Biri peydâ olarak, ben yaparım, der, kolunu

      Sıvayıp akşama varmaz, sekiz arşın salonu

      Sıvar ammâ ne sıvar! Sâhibi der:

                                                                               – Usta, bu ne?

      Kıpkızıl bir boya çektin odanın her yerine!

      – Bu resim, askeri basmakta iken Fir'avn'ın,

      Bahr-i Ahmer yarılıp geçmesidir Mûsâ'nın.393

      – Hani Mûsâ be adam?

                                                                  – Çıkmış efendim karaya…

      – Fir'avun nerde?

                             – Boğulmuş.

                                                                          – Ya bu kan rengi boya?

      – Bahr-i Ahmer a efendim, yeşil olmaz ya bu da!

      – Çok güzel levha imiş! Doğrusu şenlendi oda!

      Şu fânî zindegâniyle hayât-ı câvidânînin,

      Telâkî-gâhıdır makber denen son menzil-i ârâm.394

      Hayat ölmekle bitmiş olsa bir şey anlaşılmazdı;

      Evet, bir ömr-ü sânî var: Değil hilkat abes mâdâm.395

      Sen ey gâfil beşer, âlemde bir te'mîn-i istikbâl

      Edeydim, der çekersin ihtiyârî bir yığın âlâm.396

      Eğer üç günlük istikbâl için ferdâyı anmazsan,

      Hederdir, korkarım, dünyada imrâr ettiğin eyyâm.397

      Hakikî bahtiyâr ancak o âdemdir ki, dünyâdan

      Giderken mâmelek nâmıyle terk eyler büyük bir nâm.398

      İlâhî! Doğru bir meslek nasıl bulsunlar insanlar,

      Hakâik hep dururken perde-pûş-i zulmet-i evhâm?399