Batı Trakya'da Türk Edebiyatı'na Gönül Verenler. Анонимный автор

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ döneceğimden, birçok şeylerle karşılaşacağımdan, buraları, İzmir’i unutacağımdan, tüm insanların birer umut avcısı olduklarından söz ediyordun… Gene de bir ara, bana hiç unutamayacağım bir anı yaşatmıştın. Bilmem aklında mı? Küçük bir pastanenin önünden geçiyorduk. Birden durmuştun. “… Gel de birer dondurma yiyelim…” demiştin gülerek. “Hatırlıyor musun, sen bana Helvacı Nuri Dayı’dan az kozlu helvalar yedirmezdin; şimdi sıra bende…” Pastaneye girmiş, dondurmalarımızı yemiştik. Karşı karşıya oturuyorduk seninle. Nasıl mutlu olmuştum bilsen. Seninle yıllar sonra buluşup karşılıklı olarak dondurma yemek… Öyle bir anı yaşamayı nasıl özledim bilsen…

      Şu işe bak. Aradan bunca yıllar geçmiş; hâlâ aynı duyguların etkisi altındayım. Kartını alıp cüzdanıma yerleştirdim. Almanya’da oluşuna seviniyorum. İyi yaptın. Orada, o eski mahallede öyle, o şekilde kalmana üzülürdüm. Geçenlerde biri geldi köyümüze. Sizden söz etti. Güzel bir ev yaptırdığınızı söylüyor İzmir’e. O eskilikleri tanıyamazsın, diyor. Sen bunlardan söz etmezsin; biliyorum. Kızların büyümüş. Annelerini yetişmişler, diyorlar. Ne güzel. Bir mektubunda yeniden İzmir’e döneceğinizi yazmıştın. Kocan, o eski marangoz kalfası da kendi iş yerini açacakmış. Bütün bunlar beni sevindiriyor. Annen keşke görebilseydi bunları.

      Şimdi seni, o yeni yaptırdığınız evin içinde düşünüyorum. Eminim ki, en güzel dantel perdeleri bu evin pencerelerine takmışsındır. Kocan, evin altındaki işyerinde çalışacak. Sen ona kahve götüreceksin. Çocuklarınla birlikte akşamın serin saatlerinde, o dar mahalle sokağında tur atacaksın. O pastanenin önünden geçerken –duruyorsa eğer- belki de beni hatırlayacaksın. İçinde depreşen anlaşılmaz duyguların sarhoşluğunu yaşayacaksın.

      Ben öyle yapıyorum. Birazdan evden çıkacağım. Kartın cebimde olacak. İnsanın hatırlanması ne güzel… Çıkacağım sokağa. Sizin o ilk geldiğiniz evin önünden geçeceğim. Gelsen tanırsın. Duvarlar aynı. Sadece bahçe duvarının kapısı değişti. Karşıdaki kuyu olduğu gibi, öylece duruyor. O büyük portalar (bahçe kapısı) yok yalnız. Hani, koruntuluğuna salıncak kurar da sallanırdık… O yok. Hatırlıyor musun, en çok seni sallardım o salıncakta. Şimdi o evlere başkaları yerleşti. Yeni komşular… Onlara seni anlatıyorum kimi kez… Buraya ilk geldiğiniz günü. Birlikte çektiğimiz sıkıntıları. Sonra yeniden sokaklardayım. O sokaklarda çoğu kez tek başıma dolaşıyorum. Bunca insan arasında kendimi neden bu kadar yalnız hissettiğime şaşıp kalıyorum. İnsanlar kahve önlerinde, sokaklarda hep. Evim, karım, çocuklarım… Yine de kendimi yalnız hissettiğim o anlar… Senin kartların, mektupların bu yalnızlığın içinden çıkarıp kurtarıyor beni. Seninle ilgili kimi anılar kişiliğimle iyice kaynaşmış. Sadece İzmir’de geçen o birkaç gün değil elbet. Daha sonraki günlerimiz de… Gerçeklere ters düşse de kurduğumuz hayaller… Kendimizi gerçek yaşamın pençesinden sıyırmamız zor elbet. Ama şunu rahatlıkla söyleyebilirim: Şöyle, her şeyi bir yana atarak seninle yine küçük bir pastanede birer dondurma yemeyi ne kadar çok istiyorum. Biliyorum, orada yepyeni hayallerden söz etme hakkımız yok, ne de zamanımız, artık. Belki de geçmişten, şimdiki durumumuzdan, evlerimizdeki sıkıntılı yaşantılarımızdan, çocuklarımızdan ve torunlarımızdan söz edeceğiz. Ama olsun… Yine çok mutlu olacağımızdan eminim.

      Mektubumu yazarken ne kadar dikkatsizim. Yine olmayacak şeyler yazdım sana. Kartın için teşekkürler. Beni mutlu ediyorsun. Sen de mutlu ol böyle. Benim gibi!..

Şiirlerinden Örnekler:

      (Rahmi Ali, şiir yazmaya daha sonraki yıllarda başladı. Bu türde iddialı değildi. Yine de Azınlığın çeşitli basın organlarında çok sayıda şiiri yayımlandı. Atatürk’ü konu alan şiir yazma geleneğini Batı Trakya’da başlatan isimlerden biridir. Toplumsal, kişisel şiirlerin yanı sıra bazı aşk şiirleri de yazmıştır. Şiirlerinde bir hikâye havası, hikâyelerinde de aynı şekilde bir şiir havası sezilir. Çocuk şiirleri de dâhil olmak üzere şimdiye kadar yazmış olduğu şiirlerin sayısı yüzü bulur.)

İNSANIMI DÜŞÜNÜYORUM

      İnsanımı düşünüyorum

      Umutlarını tüketiyordu zaman

      Dövenler dönüyordu, yazdı

      Türküleri vay aman

      Onlar her zaman korkuluydular

      Bilmeden belki nedenini

      Tatlı sular içerlerdi testilerden

      Uçan kuşlardı hatırda kalan

      İnsanımı düşünüyorum

      Gurbet, gözyaşı olmuştur gözlerinde

      Gelmesin şu bayramlar ne olur

      Özlemleri ah anam

      Trenler acı ile sevinci taşırlar bir arada

      Kimi Bursa’da batar güneş, kimi İzmir’de doğar

      Kasetler ne çalarsa çalsın boş

      Yüreklerde hep aynı acı hava

      İnsanımı düşünüyorum

      Kadınlar kapı önlerinde oturur akşamları

      Dantel mi örerler, kader mi bilinmez

      Hüzünleri bir tamam

      Kırık bir plakta eski bir aşk yaşanır

      “Bu ne sevgi ah, bu ne ıstırap”

      Yıldızlara kayar kadının bakışları

      Gönlü uzayda dolaşmaktadır

      İnsanımı düşünüyorum

      Ekmek derdinden aşkı unutmuş

      Gün boyu iş iş iş

      Yorgunluğu of aman

      Düşünür durur geceleri

      Bolluk içinde yaşanan yokluk nedir

      Korkulu düşlerle uyanır çoğu

      Yaşam çözülmez bir bilmecedir

KEMAL

      Kemal’i mi sordun çocuğum

      Bir atı var derlerdi

      Kötülükleri ezmeğe hazır

      Umutsuzdu herkes, bitkindi

      Doğdu bir güneş gibi dağların ardından

      Mavi bakışları umut dağıtır

      Ne dağı dağdı ne ormanı orman

      Ölü toprağı serpilmişti üstümüze

      Bir “Kemal” sesiyle uyandık, baktık

      Dağlar dağ oldu, ormanlar orman

      İnsan gözü kördür çocuğum

      Anlasa da bunu, geçer zaman

      Mustafa Kemal dediler; belki Hızır’dı

      Gelinlik kızdım o zaman

      Aha şurdan geçmiş dediler orduları

      Yedi düvelle baş etmek öyle kolay değil

      Ferman halkındı artık; padişahın değildi

      Herkes sıvadı kolları

      Tersaneler, okullar, fabrikalar

      Sevinçle dinlerdik bunları

      Düştük yollara, kadın, kız, erkek

      Duyuldu her yerde özgürlük şarkıları

      Sen СКАЧАТЬ