Skelliq. Дэвид Алмонд

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ həmin gün evlə məşğul olmaq üçün yenə işdən icazə aldı. Anam da hansısa analizləri vermək üçün uşaqla birlikdə yenidən xəstəxanaya getməyə hazırlaşırdı.

      – Bəlkə, mən də qalım? Sənə kömək edərəm, – atamdan soruşdum.

      – Əla, – o sevindi. – Erninin unitazını zibilxanaya atarsan, yerini də qəşəngcə silib yuyarsan.

      – Onda, yaxşısı budur, mən məktəbə gedim, – yeməyimi çantama qoyub aradan çıxdım.

***

      Bura köçməzdən əvvəl valideynlərim soruşdular ki, məktəbi necə, dəyişmək istəyirəm, ya yox? Mən dəyişmək istəmədiyimi dedim. Əvvəlki kimi, Liki və Kutla birlikdə oxuyacam. Yol uzaqdır? Şəhərin bu başından o başına avtobusla getməliyəm? Boş şeydir!

      Həmin səhər avtobusda gedərkən fikirləşirdim ki, bəlkə, elə belə yaxşıdır: götür-qoy etməyə də vaxt var. Amma nə qədər düşünürdümsə, heç nədən baş çıxara bilmirdim. İnsanlar minirdilər, düşürdülər. Qəzet oxuyur, dırnaqlarını gəmirir, pəncərədən baxır, xəyala dalırdılar. Adi insanlar idi. Onların üzlərindən nə düşündüklərini, həyatlarında nələr baş verdiyini oxumaq mümkün deyildi.

      Mən ayağa qalxıb avtobusdakılara demək istəyirdim: “Qarajımızda qəribə bir adam uzanıb. Bir də bacım bərk xəstədir, özümsə ilk dəfədir yeni evimizdən məktəbə avtobusla gedirəm”.

      Ancaq susurdum. Sadəcə insanların üzünə baxır, döngələrdə avtobusla birlikdə yırğalanırdım. Bilirdim ki, heç mənim üzümdən nəsə oxumaq mümkün deyil, hətta lap diqqətlə baxsan belə.

      Budur, yenidən məktəbdəyəm… Mənim başıma o qədər iş gəlib, amma burada heç nə dəyişməyib. Rasputin, həmişəki kimi, tələb edirdi ki, biz ruhumuzu və səsimizi ibadətdə boşaldaq. Yeti bağırır və dəhlizin sol tərəfi ilə getməyimizi tələb edirdi. Qorilla Mitford isə yenə də onluq kəsri anlamadığımızı görüb pörtürdü. Miss Klars bizə İkar haqda dastanı danışanda gözləri yaşarırdı: Günəşə çox yaxınlaşanda yazığın qanadlarındakı mum əriyir və o, atası Dedalın gözləri qarşısında şappıltı ilə dənizə düşür. Liki ilə Kuta gəlincə, onlar da ənənəni pozmamışdılar: tənəffüs vaxtı, yeməkxanada futbol barədə ağızları köpüklənə-köpüklənə mübahisə edirdilər.

      Məni isə bütün bunlar zərrə qədər də maraqlandırmırdı. Yeni evimiz olan səmtə baxırdım.

      Bu vaxt ictimai əsaslarla tərbiyəçi işləyən missis Dando mənə yaxınlaşdı. O həm də valideynlərimin köhnə dostudur.

      – İşlər necədir, Maykl?

      – Qaydasındadır.

      – Bəs balaca?

      – O da qaydasındadır.

      – Bu gün futbol oynamırsan?

      Başımı buladım.

      – Yaxşı, valideynlərinə salam söylə.

      O, cibindən meyvəli saqqız çıxarıb mənə uzatdı. Adətən, meyvəli saqqızı təzə uşaqlar üçün cibində gəzdirir ki, onlar qüssələnməsinlər.

      – Götür. Tanışlıqla, – o pıçıldadı və gizlicə mənə göz vurdu.

      – Yox, – dedim, – çox sağ olun.

      Bütün günü qarajda gördüklərimi kiməsə danışmaq istəyirdim. Amma heç kimə heç nə demədim. Özümü inandırdım ki, gözümə görünüb.

      Heç şübhəsiz, gözümə görünüb.

      Altıncı fəsil

      Evdə, Erninin unitazının yerində hələ bərkiməmiş sementlə doldurulmuş dəlik görünürdü, taxta arakəsmə yoxa çıxmışdı. Köhnə qaz plitəsi də gözə dəymirdi, yerində boş kvadrat qaralırdı. Döşəmənin bəzi yerlərində hətta gölməçələr var idi, kəskin xlor iyi gəlirdi. Atam da başdan-ayağa suyun, çirkin içində idi, amma razı halda gülürdü. Məni bağa aparıb unitazın harada olduğunu göstərdi. İndi o, alaq otları və qanqalların arasında dururdu.

      – Necə fikirləşirsən, yaxşı skamyadır? – atam razı halda dedi.

      Plitə və taxtaları qarajın yanına aparmış, amma içəri yığmamışdı.

      Sonra o mənə qəfil göz vurdu:

      – Gəl gedək, gör nə tapmışam.

      Məni düz qapının ağzına gətirdi.

      – Burnunu tut, – o xəbərdarlıq etdi və əyilib qəzet bağlamasını açmağa başladı. – Hazırsan?

      Orada quşlar var idi. Dörd quş.

      – Onları buxarının arxasından tapmışam. Görünür, bacaya düşüblər, sonra da çıxa bilməyiblər.

      Ağımtıl-boz tüklərindən üçünün göyərçin olduğunu ayırd etdim. Dördüncü də göyərçinə oxşayırdı, amma qara idi.

      – Ən sonuncu bunu tapdım, hisin, tozun içindən.

      – Bu da göyərçindir?

      – Hə. Sadəcə uzun müddət bacadan üstünə zir-zibil tökülüb.

      Atam əlimdən tutdu:

      – Əlini onlara vur, qorxma.

      O, əlimi ölü quşun böyrünə sürtdü. Quş daş kimi möhkəm idi. Hətta lələkləri də daş kimi idi.

      – Orada o qədər qalıblar ki, mumiyaya dönüblər.

      – Lap daşa çevriliblər.

      – Düzdür. Daşa.

      Mətbəxə gələndə, ilk növbədə, əlimi yudum.

      – Günün yaxşı keçdi? – atam soruşdu.

      – Hə. Liki və Kut dedilər ki, bəlkə, bazar günü yanıma gəldilər.

      – Gözəl. Deməli, avtobus məsələsini həll eləmisən?

      Mən başımı tərpətdim.

      – O biri həftə, bəlkə, səni maşınla apardım. Əvvəlcə buranı bir qaydaya salaq.

      – Yol rahatdır. Missis Dando balacanı soruşurdu.

      – Ümid edirəm, hər şeyin yaxşı olduğunu dedin.

      – Əlbəttə.

      – Çox yaxşı. Özünə kola, çörək, pendir, bir sözlə, СКАЧАТЬ